Ο λωτός του σ' αγαπώ

[ivikos]

Θ’ ανηφορίσω στο μηδέν της φαντασία μου
θα γράψω όνειρα με αρχαία κιμωλία
θα ζωγραφίσω το άγιο αίμα της θυσίας μου
μέχρι της θάλασσας η ορμή να γίνει λεία.
Κι αν δεν καώ μες στη φωτιά του παραλόγου σου
και παρανάλωμα δεν γίνω στην πυρά σου
θα τη κεντήσω εγώ τη σέλα του αλόγου σου
και θα καλπάσω μέχρι να ‘βρω τα όνειρά σου.
Αν απλωθώ στο κατωσέντονο της αύρας σου
και δεν πνιγώ σε μιας βροχής ομοβροντία
βγάλε τα ρούχα του καημού, βγάλε τα μαύρα σου
και ψάξε τα’ όνειρο στης νύχτας τα μαντεία.

Θ’ ανηφορίσω στο λευκό της απαρτίας σου
κι αν μ’ ένα δάκρυ δεν πνιγώ απ’ τους λυγμούς σου
θα με τραινάρει το βαρύ της αμαρτίας σου
κι αγάπης σφάγια θα ρίχνω στους βωμούς σου.
Κι αν στων κουρσάρων το ρεσάλτο κάπου κρύβεσαι
κι αν με απλώνεις στις σκιές των Φαραώ σου
με της αγάπης μου το δάκρυ νύχτα νίβεσαι
και άγιο τέμπλο μ’ έχεις τώρα στο ναό σου.
Κι όταν φυσάνε της καρδιάς τα τζιβαέρια σου
των σ’ αγαπώ σου θα μου ρίχνεις τη ψιχάλα
θα μου προσφέρεις το λωτό που ‘χεις στα χέρια σου
να τον δαγκώνω , να ξεχνάω όλα τ’ άλλα

                      18.07.09