Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Μηνύματα - JENY (Darklight)

Σελίδες: [1]
1
Αν δεν ήξερα τη γραφή σου και το διάβαζα πρώτο θα έλεγα ή τρελός είναι ή ταλαντούχος.
Σου τα προσδίδω και τα δύο  :P

2
άμα γεννιούνται κι οι άγγελοι για να πονούν και κόβουν τα φτερά τους χαθήκαμε...
Αλλά νομίζω ξέρω τι λες κι αυτό το κάνει ακόμα πιο υπέροχο Χαρά μου.
Μου θύμησες και τις σιωπές του Θεού, του Σινουέ... μόνο που εκεί πεθάναν  :(
Φιλιά.

3
 Καλημέρα Χαρά μου, χαχα, συνήθως φορτίζομαι δε φορτίζω  ;) Σ' ευχαριστώ.
Δήμητρα, υπερβάλεις και... αααααα, μόλις βρήκα κόκκινη φατσούλα  :-[ . Χαίρομαι απλά που σου άρεσε.
Παραποιητή μου, πολλά ευχαριστώ.
mpoukla τι να πω, το εύχομαι και δεν το εύχομαι. Με πόνο ψυχής βγαίνουν αυτά. Σ' ευχαριστώ πολύ πάντως.

4
Δεν είμαι και καλή στα σχόλια... είπα να σου πω πως μου άρεσε πολύ.  :)

5
Δεν είναι μόνο ενδιαφέρον... κυλάει μια ήρεμα, θλιμμένα, μια φουρτουνιασμένα. Μου άρεσε.

6
 Στο πρόσωπό μου καίνε ακόμη οι πληγές, κι ας ήμασταν γυμνοί από τον πόνο. Για ποιο θάνατο μιλάς και ποια σιωπή να ακούσω;
Κάτω από γη ξερή, αφιλόξενη αγαπάμε..

Τι άλλο να πω εγώ; Όμορφη η γραφή σου.

7

εκεί που κατοικούν οι στάλες της βροχής
σκάβω βαθιά, νερό φυτρώνει και αγγέλοι
.......
μα όση ψευδαίσθηση κι αν πιω σ' άλλη αγκαλιά
σαν το δικό σου το φιλί άλλο κανένα

εδώ που κατοικώ δίχως φωνή αλυχτώ
σκάβω βαθιά, μάτι να μην με καταλάβει


σε νιώθουν όλες οι σιωπηλές φωνές που αλυχτούν από έρωτα που δε ζει μαζί ...


8
Είναι που θέλω όλο το αύριο να κλείσω
σε μια στιγμή που δεν την έζησα ποτέ.
Βαθύ σκοτάδι με τυλίγει και με δίνει
σε μια αγκαλιά που χέρια δεν απλώνει.
Είμαι ένα κλάμα που κανείς δεν του γελάει.
Πες μου αν έρχεσαι.

Είναι που θέλω όλη τη θάλασσα ν’ αντλήσω
και τα ταξίδια της ψυχής μας να αρχίσω.
Πες μου αν έρχεσαι.
Είμαι γιατί που δεν το ρώτησες στα χρόνια,
είμ’ η απάντηση που σβήνουνε τα χνάρια της τα χιόνια.
Πες μου αν έρχεσαι.

Είναι η νύχτα που κάθε βράδυ μου μιλάει
σαν ένας ψίθυρος αρχέγονος και μέσα μου ζητάει
να σ΄αγαπήσω όσο το φως που κάθε μέρα συναντάει.
Πες μου αν έρχεσαι.

Είμαι μαχαίρι κοφτερό που σκίζει αυτό τον κόσμο*
σ’ άλλο παράλληλο σε ψάχνει και ματώνει
σε κάθε φέτα που ανοίγει κι έχεις φύγει
σ’ άλλο πιο κάτω μα το σύμπαν δεν τελειώνει.
Πες μου αν έρχεσαι.

Είσαι κορμός χιλιόχρονος που κόπηκε στη μέση
απ΄το τσεκούρι μιας αλήθειας που δε φτάνει
και μας πλακώνει.
Είσαι μια λέξη που δεν έχει μεταφράσει άλλος κανείς
ανέγγιχτη και πρόστυχη στο στόμα της ψυχής.

Πες μου αν έρχεσαι
ο χρόνος μου τελειώνει.
Νιώθω απόψε κρασί που θα μεθύσω
όλα τα όχι σου με ναι να τα ποτίσω.
Ανάθεμά σε
πες μου αν έρχεσαι
να μείνω εδώ και να με βρεις.
Πες μου πως έρχεσαι.


* το μαχαίρι που κόβει παράλληλους κόσμους
είναι ιδέα που καταγράφτηκε στην τριλογία του
Φίλιπ Πούλμαν «Ο άρχοντας των δύο κόσμων», "Το αστέρι του Βορρά"
και «Το κεχριμπαρένιο Τηλεσκόπιο».

9
Δήμητρα κι εμένα πολύ, αλλά ευτυχώς έχουμε καλοκαιράκι κι είμαι αλλού :).
Κουμπαρούλα μου κι εγώ χαίρομαι... όμορφα δείχνει κι εδώ...
Γιώργο σ' ευχαριστώ πολύ.
Fysalida να σαι καλά... τα σχόλιά σου πάντα ξεχωρίζουν... Σ' ευχαριστώ.

10
Την ίδια κατραπακιά μάλλον φάγαμε Παραποιητή μου...  ::) Κι αυτά του έρωτα τα γεγονότα είναι τόσο αληθινά που κάνουν το λευκό αίμα μου να τρέχει πιο γρήγορα...

11
Σας ευχαριστώ όλους πολύ για το καλωσόρισμα... Σας διαβάζω εδώ και καιρό... Δήμητρα και twix... έχουμε συναντηθεί κι αλλού  ::). Margarita p. σε διαβάζω ανελλιπώς, απλά δε μπορούσα να σχολιάσω. Pinelopi, κατε ((γίδα)), piramis, σας ευχαριστώ θερμά...

12
"είμαι σπασμένη"...  κομμάτια πόνου βλέπω που ζωγράφισαν αγάπη... Μεστό, αληθινό... και για δικούς μου προσωπικούς λόγους με άγγιξε βαθύτατα.

13
Κι αν έφτασα ως εδώ
φεγγάρια να μετρούν τις αντοχές μου
στιλέτα να κόβουν τους ήλιους μου
πάει να πει αντέχω.

Απόρθητη λαχτάρα το κενό μου.
Γλιστράει απ’ τα δάχτυλα ζελέ ζεστό.
Κι αν έφτασα ως εδώ
βαραίνει το μυαλό, δεν ξαποσταίνει.
Αντλία που γυρνά ασταμάτητα
με παρασέρνει..
Κι όλο ξεγυμνώνει, κουρελιάζει
μα δεν έχει τέλος αυτή η φορεσιά.

Τι πάει να πει αντέχω;
Πόσα ράμματα χωράει ένα κορμί;
Πεπερασμένα..
Να ’τανε κορμί και το μυαλό.
Σώμα μισό η ψυχή.
Δε θα ’φτανα ως εδώ.

Κι οι θεωρίες σκισμένα χαρτάκια
σ’ ένα κολλάζ σοφισμάτων.
Λογοπαίγνια γελούν τα θέλω.
Σκανταλιάρικα παιδιά ξεγελούν
τα «ξέρω».
Και ξεκαρδίζονται στα γέλια.
κοιτώντας σε στα μάτια.

Κοφτερή λεπίδα το φευγιό μου.
Πλησιάζω στην κόψη και φοβάμαι τον πόνο.
Παροπλίζω την ελπίδα.
Κι αν έφτασα ως εδώ
πάει να πει αντέχω.
Κόβω φέτες τους ύπνους μου,
δροσίζω το λαιμό μου.
Απόρθητο λιμάνι το κενό μου.


Σελίδες: [1]