Φωνή που διαρρηγνύεις ασπρόμαυρο καμβά,
το υπερφίαλο όνειρο σου θα τσακίσει
και θα τσακιστεί στο κυνικό Εγώ μου.
Και είναι αυτό τόσο υπάνθρωπο!
Χέρια που μένουν ανηλεώς δεσμευμένα.
Το ένα π' απαξιώνει υπόγεια, επιθυμίες της σάρκας
και τ' άλλο π' ευχετικό αποζητά
να γραπωθεί από μια έμπνευση οπτασία.
Αυτή που ως πόρνη δέχομαι μέσα μου.
Έπειτα εκείνη ξεπηδά, σκληρά με εγκαταλείπει,
ενώ αφήνει το υπόλοιπό μου να συνθέσει
μια κάποια εκστατική εκφραστική ανοησία.
Πόσες ενοχές θα ξοφλήσει ένα χαρτί;
Ποιους φόβους να ξορκίσει μια στιγμή;
Είμαστε εγώ, αυτό που πιστεύω πως είμαι,
αυτό που θέλω ή μπορώ να δείχνω,
και κάμποσοι άλλοι μαζί μου, εντός μου.
Μεγάλος πονοκέφαλος όλο τούτο, το γνωρίζεις!