ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ

[Μιχάλης13]

Πρώτα για κείνους θέλω να μιλώ
που από γεννησιμιού οι μοίρες τους σκαλίσανε
μία απροσδόκητη φυγή
πάνω στην παιδική τους κούνια.
Χάρισμα που το κέρδισαν πολλοί
όσο η ιστορία κεντούσε στο σκοτάδι τις σελίδες της
υπολογίζοντας με νούμερα κενά
την κάθε διαδρομή της. 
Και ο τόπος που ανάθρεψε τα χνάρια τους
σκεπάζοντας τα πρώτα βήματα τους
άρχισε ξάφνου να σείεται, να σπέρνει τους τριγμούς του
να νιώθει βάρος περιττό
μια απλή, μια στέρεα στέγη.

Και έπειτα αντίκρισαν πολλά πάντοτε προσπαθώντας
να αντιληφθούν
σα βίωμα επίκτητο που καταντά αξία
τη λογική των λίγων, τη νύχτα των πολλών 
και αυτό το ατέλειωτο γιατί που απαγορεύτηκε
να το κρατούν στα χείλη.
Ίσως  να έφταιξε λοιπόν
η γεύση του ψωμιού, πικρή πάντα και αμφίβολη
γεμάτη με ιδρώτα και ματωμένες ώρες
ή ο αστυνόμος που κρατώντας
χειροπέδες και βρισιές   
επέβαλλε την κούφια δικαιοσύνη του
μονάχα στους ξυπόλητους και στους αδικημένους. 
Μα ίσως να 'ταν και από αυτούς
που είδαν τον ουρανό τους να χει ντυθεί ολάκερος
μεταλλικούς θορύβους και φλογισμένα σύννεφα,
αιμοδιψής οιωνός που φέρει πάνω του
τη στάμπα ενός συνηθισμένου τέλους.
Κι υπήρχαν βέβαια κι όλοι αυτοί
εγκλωβισμένοι μες το περιθώριο της σκέψης
αποδιωγμένοι από ύστατες χαρές,
πληρώνοντας το τίμημα της κάθε συλλαβής τους
αφού έκλεινε μέσα της σφιχτά
το πάθος για ένα όνειρο, τη λάμψη μίας νίκης
που οι νικητές θα 'χουν εκλείψει
και οι νικημένοι θα 'χουν ξεχαστεί.
Ζωές πολλές, δεμένες μεταξύ τους
ανάκατα και πρόχειρα
γύρω από της προσφυγιάς τους κόμπους,
θηλιές ασφυκτικές που 'χουν φυλάξει
ίσα μια ανάσα περιθώριο,
να στέκει σαν ελπίδα.

Πάντα για κείνους θέλω να μιλώ
που έκρυψαν καλά του άγνωστου το φόβο
σε μια βαλίτσα που χωρούσε δυο αλλαξιές
και ένα τσαλακωμένο ήλιο
ψυχρό σαν ξένη ανάμνηση.
Μετά υποδέχτηκαν το ταξίδι
μαρτυρικά και αγόγγυστα
με τις φθαρμένες προσδοκίες τους
ριχτές πάνω στους ώμους, κουβέρτες
που ξεφτίσαν στο άγγιγμα του κορμιού
δίχως για μια στιγμή να το ζεστάνουν.
Έτσι προσπέρασαν τα σύνορα του κόσμου
αγκιστρωμένοι μες σε μουχλιασμένα αμπάρια
και σε ακάθαρτες κουκέτες φορτηγών,
κομμάτι αναπόσπαστο εκείνοι του φορτίου
κι εμπορική συναλλαγή το μέλλον τους
που οι ίδιοι παζαρέψανε σε μια τιμή ευκαιρίας.
Μα είναι που πάντα ο προορισμός
δεν τους προσμένει όλους
και πιότεροι αντίκρισαν στο διάβα
ανάμεσα από την πελαγίσια ορμή του κύματος
ή πάνω σε όπλα με ανάγλυφη ενός νόμου τη σφραγίδα
πως ανασταίνεται το βήμα του θανάτου.
Κι όσοι πιο λίγοι στάθηκαν τυχεροί
κάποτε τα κατάφεραν και έσφιξαν μες τη χούφτα τους
ένα καινούριο χώμα, αλλιώτικο, βαρύ
που τ' άπλωσαν αυθόρμητα απάνω στις πληγές τους
μήπως και τις γιατρέψει.
Όμως η γιατρειά και η λύτρωση ποτέ δε δόθηκαν
απλόχερα σαν δώρο, σε όσους κι αν ζήτησαν
να αγγίξουν την πιο ρόδινη υφή τους,
με λερωμένα δάχτυλα.

Έτσι, θέλω μόνο για κείνους να μιλώ
που πίστεψαν πως σε άλλα μέρη, νέα
ίσως και να αφθονεί στο έδαφος μία στερνή ευκαιρία
ή έστω μια αξιοπρέπεια υπόγεια,
ανθεκτικά υλικά να χτίσουν τη γαλήνη
που η γη η πατρογονική,
χρόνια τους τη στερούσε..
Και βρέθηκαν να τριγυρνούν σε σκοτεινές πλατείες
και σε απρόσωπες λεωφόρους, θλιβερές
νιώθοντας να τους τιμωρεί αναίτια
το ρίγος που 'χε χαραχθεί στο βλέμμα των ανθρώπων.
Ύστερα εμφανίστηκαν οι δυνάστες
σαν είδος που ευδοκιμεί μόνο και ανθίζει
δίπλα στην αθλιότητα
αχόρταγα παρασιτώντας
μέσα στις πιο θνητές αδυναμίες.
Και εκείνοι με άδειες τις τσέπες από επιλογές
(παράταιροι και ξένοι ολότελα)
έσκυψαν όπως όπως το κεφάλι
αποδεχόμενοι το τίποτα που τους προσφέρθηκε
σαν κάτι παραπάνω.
Αυτό το εθελούσιο σκλάβωμα, το αναπόφευκτο
ήταν που όρθωσε
κάγκελα νοητά, μα αδιαπέραστα
γύρω από μια επιβίωση ανεμική, χλωμή
γεμάτη απ' τις στιγμές τους.
Για μια μπουκιά μονάχα, για ένα σπίτι σκυθρωπό,
ρυτιδιασμένο με δέκα ενοίκους
να καλύπτουν τις γωνιές του, για ένα τραγούδι
χαμηλόφωνο σαν γέλιο αμηχανίας,
για μια ματιά υπεροχής ντόπια, σκληρή και απαίδευτη
για τα παιδιά που ίσως κάτι καλύτερο
εδώ πέρα τα προσμένει, για το βουβό το κλάμα
τις νυχτιές που απλώνεται σαν ψίθυρος
στους ρημαγμένους τοίχους.
Και τελικά για ένα κύκλο τέλειο κι ατέρμονο
που δεν ξεχνά ποτέ να επαναληφθεί,
σέρνοντας βίαια μέσα στις καμπύλες του
όσους δε μπόρεσαν κάπως να αντισταθούν
στο ακλόνητο του ρεύμα.

Για όλα τούτα θέλω να μιλώ
και για όσους τα κληρονόμησαν
σαν σκονισμένα υπάρχοντα,
στο γέρμα των αιώνων.
Δυσβάσταχτη κληρονομιά
ολόκληρων γενεών, μαζί με ένα
παράπονο ανεξίτηλο
να ακολουθεί από κοντά σαν ίσκιος.
Και τούτο το παράπονο το αέναο στ' αλήθεια,
όσο κι αν νιώθω τη φωνή μου να ηχεί
τόσο βραχνή και αδύναμη
είναι ο λόγος ο στερνός, ο πιο σπουδαίος
που ακόμα προσπαθώ, που ακόμα επιμένω
που ακόμα θέλω τόσο
να μιλώ.

[ivikos]

Μου αρέσει να σε διαβάζω φίλε Μιχάλη!!!!!!!!!!
ΕΥΓΕ ΣΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Lo.Lee.Ta]

Όταν πάψουν τα τραγούδια με πικρά λόγια να ' ναι και τα πιο γλυκά, τα πιο τραγουδισμένα, όλα θα αλλάξουν.

[ilis]

Πολύ όμορφο, μπράβο!
Επειδή εκτός των άλλων διακρίνω και μια αρτιότητα στο λόγο σου, θα ήθελα να ρωτήσω αν στη θέση του "ανεμική" ήθελες να γράψεις "αναιμική".