Σακάτης κόσμος

[tinios]

                    ΣΑΚΑΤΗΣ ΚΟΣΜΟΣ

                                                 

Τα καράβια ξεφορτώνουν αισιοδοξία, καθώς κρυώνει ο καφές στα φλιτζάνια της συντροφικότητας.
Οι ώρες που χάθηκαν άδικα παραφυλάνε στις γωνιές.
Χαϊδεύουν την άκρια του σεντονιού, απλώνοντας τα χέρια με τα σημάδια των καρφιών .
Κομματιάζουν με τη γροθιά τους την ανυπαρξία, κι  έρχονται μπρος μας, ζητώντας δικαίωση.
Λουσμένοι στον ιδρώτα, ξυπνάμε το πρωί .
Μια κρύα απελπισία χαϊδεύει τις καρδιές, όπως το πετραχήλι του παπά χαϊδεύει τους σβέρκους των μελλοθανάτων.
Άλλη μια μέρα φορτώνεται στις πλάτες μας.
Τα μερόνυχτα της αγρύπνιας-χάντρες στο κομπολόι της φτώχειας-στροβιλίζονται φυλακισμένα στην αλυσίδα τους.
Αποκαμωμένοι ναύτες, ψάχνουν ν’ αλλάξουν την ψυχή τους, με μια μπουκάλα ελπίδας τριών αστέρων, ή δύο μέτρα χώμα, στο δημοτικό νεκροταφείο.
Άνθρωποι ανύποπτοι, σέρνουν μηχανικά τα βήματα τους, στην ίδια πάντα συχνότητα.
Ολάκερη η ανθρωπότητα μια τεράστια αλογόμυγα, έτοιμη να βουτήξει στ’ αποπατήματα.
Κανείς δεν προσέχει την Αλήθεια, που βγήκε στους δρόμους, σαν την που---α, να μαζέψει πελάτες.
Ένας σακάτης κόσμος, που ακουμπάει στα δεκανίκια της εξουσίας, μην σωριαστεί στο χώμα.

[tinios]

Αγαπητέ φίλε neiko.
Θαυμάζω ειλικρινά, την μεγάλη σου γνώση, γύρω απ' την ποίηση!
Πράγματι, και το προηγούμενο, και τούτο το κομμάτι, είναι γραμμένα, πριν πολλά-πολλά χρόνια, όταν, νεαρός τότε, ακουμπούσα στο χαρτί σκέψεις και συναισθήματα, "ατίθασα", όπως εύστοχα σημείωσες.
Δεν θέλησα να τα "πειράξω", για να μην χαθεί η αποτύπωση και η αυθεντικότητα, της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής.
 Είμαι τυχερός γιατί βρήκα εδώ, όχι απλούς χειρικροτητές ή αρνητές, αλλά καλοπροαίρετους κριτικούς, που βοηθούν τις προσπάθειες μας.
Να είσαι καλά, και σε ευχαριστώ και πάλι!