Στιγμές ...

[Πέτροc]

Στιγμές ...
 
    Είναι οι αγάπες που σκιές και μνήμες σε κερνάνε      
    Είναι οι μέρες που σιγά μ' αλύπητα περνάνε      
    Όλες αυτές ειν΄ οι στιγμές που πίσω σου γελάνε      
         
    Σβηστές απ’ ώρα  είναι φωτιές, στάχτες θα σε γεμίσουν       
    Είναι οι φίλοι που’ φυγαν χωρίς να σε ρωτήσουν      
         
    Με χίλια όπλα ανίκητα ορμούν να σε κεντήσουν      
    Με πορφυρούς συλλογισμούς και λύπες να σε ντύσουν      
    και λόγια ακατανόητα, σημάδια να σ' αφήσουν      
         
    Με χρώματα φθινόπωρου θα βάφουν το ταξίδι      
    Κι εσύ χαμένος κι άοπλος να παίζεις το παιγνίδι …      
         
    Είναι οι λέξεις που ποτέ δεν τόλμησαν να βγούνε      
    Είναι οι κρυφοί εγωισμοί που μας ταλαιπωρούνε       
    Είναι οι μικροί ανταγωνισμοί που δεν καρποφορούνε      
         
    Μπροστά σου όλες οι στιγμές τώρα θα παρελάσουν      
    Είναι οι αγάπες που ποτέ δε θα ξαναγελάσουν   



... χμ... λίγο παλιό ... αλλά κραταει ακόμα ελπίζω ... 
/nEwBiE 

[pascal.]

Μου θύμισε η δομή του (αυτό το αρχικό "είναι"..."είναι..."είναι"...) το "Σε θέλω" του Παπακων/νου.

Καλό είναι αλλά έχεις γράψει και έτη φωτός καλύτερα! Συμφωνείς νομίζω ε?

[bluechild]

   Το πιο ενδιαφέρον είναι οτι έχει πολύ καλή ροή. Κυλάει ... Τώρα, τα υπόλοιπα (θέμα κλπ) είναι υποκειμενικά, αλλά σε μένα φαίνονται ενδιαφέροντα