Απόγονοι του Κρόνου

[ivikos]

Ο δρόμος της αγάπης σου κρυφός
 περόνιαζε το «γεια σου» σαν το αγιάζι,
ανίκητο του έρωτα το φως
 και τ’ όνειρο θολό να σε ατιμάζει.
Σατράπες κι ασυγχώρητα του νου
 φεγγάρια στην πορεία των αιώνων
 οι πίκρες σου στα βάθη τ’ ουρανού
 τα σ’ αγαπώ σου λόγχες Μυρμιδόνων

 Βαγγέλιο της ζωής, νόθα φιλιά,
ατέρμονα το κύλισμα του χρόνου
 μια νύχτα ερωτική, μετά θηλιά,
οι αγκαλιές σου απόγονοι του Κρόνου.
Να φύγει θα ‘ναι εχθρός του ιδεατού
 η μέρα του τον έρωτα πληγιάζει
 και το κορμί του, σε άγιου πυρετού
 την λίμνη εισχωρεί, να δει που βγάζει