χμμ, συζητήσατε για έρωτα, για μοναξιά, για αυτογνωσία ("μητέρα είν' όλα ένας φαύλος κύκλος..." όπως είπε και ο Κώστας Μόντης...).. για αγάπη είπαμε τίποτα;

"Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους."
Αναγνωστάκης....

Θα απαντησω με ενα στιχακι... που ομως πιστευω οτι ειναι σωστο...
"...need is love and love is need..."

Θα διαφωνήσω κάθετα και με τους δύο προλαλήσαντες. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς τείνουν να αποκαλούν "αγάπη" πράγματα που έχουν σχέση με την ανάγκη, το φόβο, τα συμπλέγματά μας και πολλά άλλα και όχι με μια πραγματική συναισθηματική σύνδεση με ένα άλλο άτομο. Οι άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά, την απομόνωση, την απόρριψη, την έλλειψη ασφάλειας και είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούν ότι η σχέση τους με έναν άλλο άνθρωπο είναι βασισμένη κατά κύριο λόγο σε αυτούς τους φόβους και όχι σε ένα υγιές συναισθηματικό υπόβαθρο. Αυτό μπορεί να είναι μια απόλυτα θεμιτή και κατανοητή παράμετρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, σίγουρα όμως δεν είναι αγάπη.

Δεν ξερω ποιος το εγραψε και γιατι,απλα το ειδα στην υπογραφη του Απολλωνα.
Η αγαπη θα μπορουσε να ειναι
"Ενας γαλαζιος ουρανος παραθυρο και σκεπη...",

Και οχι, εγω δεν το βλεπω ως φοβο, ακομη κι αν αυτος μας ενωνει με τους αλλους.

Κι ομως πιστευω οτι η αγαπη στηριζεται στην αναγκη... πραγματικη αναγκη... Αναγκη του να μην εισαι μονος, αναγκη του καποιος να σε ξερει καλυτερα απο σενα, αναγκη του απλου χαδιου της επαφης, της ασφαλειας...
Επειδη ισως εχουμνε ολοι αυτες τις αναγκες, κανουμε σχεσεις... και σιγα σιγα αν εισαι τυχερος, ενας ερωτας μπορει να εξελιχθει σε πραγματικη αγαπη... που εκει απλα εχεις τον αλλο τοσο αναγκη που δεν μπορεις να ζεις χωρις αυτον...
Βεβαια η εννοια της αναγκης εχει πολλες ερμηνειες φανταζομαι, αλλα για μενα, αυτα που σημαινει στο συγκεκριμενο θεμα, ειναι αυτα που με κανουν να λεω οσα ειπα...

αα...μπορω να σου πω πολλες περιπτωσεις ανθρωπων που ζουν χωρις καν να μυριζονται την παρουσια της,κι ας μεταφραζουν σε αγαπη την οποια βαθυτερη ελξη προς το αλλο φυλο.<Για μενα αυτο ειναι μονο μια μικρη κι ανθρωπινη πτυχη της>

Δεν ξερω ποιος το εγραψε και γιατι, απλα το ειδα στην υπογραφη του Απολλωνα.
Η αγαπη θα μπορουσε να ειναι "Ενας γαλαζιος ουρανος παραθυρο και σκεπη...",

Ο στίχος είναι από το τραγούδι "Κουτσή κιθάρα", το οποίο αν θυμάμαι καλά έχει γράψει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Και αγάπη, αγαπητή geni, δεν είναι αυτό. Για να τη νιώσεις όμως θα πρέπει να μπορείς να είσαι ευτυχισμένος με τον ουρανό για σκέπη...

κάτι άγνωστο μπορείς να αγαπήσεις?? ελπίζω να μην ξεφεύγουμε από το αρχικό θέμα...

να αγαπήσεις κάτι άγνωστο; χμ...κατά τη γνώμη μου πρέπει να το κάνεις γνωστό. είναι βαθύ "πράγμα" η αγάπη. να σου κάνει κλικ ίσως ναι, αλλά να το αγαπήσεις; (ό,τι κι αν είναι αυτό). χλωμό...

να αγαπήσεις κάτι άγνωστο; χμ...κατά τη γνώμη μου πρέπει να το κάνεις γνωστό. είναι βαθύ "πράγμα" η αγάπη. να σου κάνει κλικ ίσως ναι, αλλά να το αγαπήσεις; (ό,τι κι αν είναι αυτό). χλωμό...

λες...

Αγάπη είναι το όνομα που έχουμε δώσει στην ψευδαίσθηση που δημιουργείται από διάφορες παραμέτρους όπως ανάγκη, φόβος, , θαυμασμός, συνήθεια, κλπ. Ολες αυτες οι αμετρητες παραμετροι υπαρχουν σε διαφορετικες ποσοτητες σε καθε ανθρωπο και αυτος τις επεξεργαζεται διαφορετικα με βαση την ψυχολογια του που διαμορφωνεται απο τις εμπειριες του και αλλες αμετρητες παραμετρους, κλπ. Αρα, ακομη και αν ισχυριζομασταν οτι η αγαπη υπαρχει, ειναι κατι που παιρνει απειρες μορφες και ειναι απολυτως υποκειμενικη.

Ναι, μπορουμε να αγαπησουμε το οτιδηποτε, γνωστο ή αγνωστο, απτο ή αϋλο, δεν υπαρχουν ορια. Ο καθενας ζει στην δικη του πραγματικοτητα... η οποια μπορει καλλιστα να δημιουργειται απο τη φαντασια του, λιγο ή πολυ, για κατι που δεν γνωριζει καλα...

Καλή μου, Σαπφώ.
Αφού ξέρω ότι είσαι ερωμένη της ποίησης να τι νομίζω εγώ ότι είναι η αγάπη, με τα λόγια του Οδ. Ελύτη ("Εύα"):
'Eνα δασάκι πλάι στη φωτιά

Στοίχημα των νυχτερινών ανέμων
'Ενα βηματισμό σκιάς στην όχθη της Χίμαιρας
'Ενα δωμάτιο
Δωμάτιο των απλών ανθρώπων
'Ενα μυστικό
Πλυμένο κι απλωμένο στη ματιά πού θέλγει

Θα απαντήσω με μια φράση από το "Gates of Fire" του Steven Pressfield που διάβασα πρόσφατα:
"Το αντίθετο το φόβου είναι η αγάπη".

Καλή μου, Σαπφώ.
Αφού ξέρω ότι είσαι ερωμένη της ποίησης να τι νομίζω εγώ ότι είναι η αγάπη, με τα λόγια του Οδ. Ελύτη ("Εύα"):
'Eνα δασάκι πλάι στη φωτιά

Στοίχημα των νυχτερινών ανέμων
'Ενα βηματισμό σκιάς στην όχθη της Χίμαιρας
'Ενα δωμάτιο
Δωμάτιο των απλών ανθρώπων
'Ενα μυστικό
Πλυμένο κι απλωμένο στη ματιά πού θέλγει

καλέ μου ιανέ,
όμορφο αυτό που παρέθεσες..

διαφωνώ με τον ορισμό αυτό..οτι δηλ. η αγάπη  είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους..και συμφωνώ με αυτό που είπε κάποιος, πως ο φόβος είναι αντίθετος από την αγάπη..ο φόβος είναι συνομίλικος με το θάνατο ...η ζωή είναι το αντίθετο του θανάτου...άρα αυτό που μένει είναι η ζωή και η αγάπη..η αγάπη είναι ζωή, γιατί χωρίς αυτήν δεν ζεις 

διαφωνώ με τον ορισμό αυτό..οτι δηλ. η αγάπη  είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους..και συμφωνώ με αυτό που είπε κάποιος, πως ο φόβος είναι αντίθετος από την αγάπη..ο φόβος είναι συνομίλικος με το θάνατο ...η ζωή είναι το αντίθετο του θανάτου...άρα αυτό που μένει είναι η ζωή και η αγάπη..η αγάπη είναι ζωή, γιατί χωρίς αυτήν δεν ζεις 

Και όμως, το κυριότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου είναι ο φόβος -αυτό είναι που μας κρατάει απο τις δυνατότητες που θα μπορούσαμε να έχουμε- άρα όλοι οι άνθρωποι είμαστε σημαδεμένοι από το θάνατο(.

εγώ πιστεύω πως το κυριότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου δεν είναι ο φόβος, αλλά ο πόνος..αν δεν πονέσεις δεν αγαπάς, αν δεν πονέσεις δεν ζεις..

Αγαπη δεν ειναι το ιδιο για ολους. Η αγαπη, η εκφραση της αγαπης, η ευκολια να αγαπησεις καποιον, το πως νιωθεις την αγαπη, το πως αντιλαμβανεσαι την αγαπη του αλλου ειναι κατι καθαρα υποκειμενικο. Μπορει για καποιους το συναισθημα που εμεις ονομαζουμε αγαπη να σημαινει κατι αλλο. Κανεις δεν μπορει να προσδιορισει την αγαπη. Ειναι σαν να προσπαθεις να δωσεις ενα νοημα στη ζωη. Ο καθενας εχει εναν προσωπικο στοχο στη ζωη του ετσι και ο καθενας εχει ενα διαφορετικο συναισθημα που το ονομαζει αγαπη. Μπορουμε μονο σαν λεξη να προσδιορισουμε την αγαπη αλλα σαν συναισθημα ειναι αδυνατο.

Σκεφτειτε την αγαπη για την οποια μιαλει ο χριστιανισμος.
Σκεφτειτε τωρα την αγαπη σας για ενα φιλο σας. Σκεφτειτε την αγαπη των γονιων σας.
Σκεφτειτε την αγαπη του παιδου σας(οσοι εχετε)
Σκεφτειτε καποιον που πιστευατε οτι σας αντιπαθει αλλα τελικα αποδειχτηκε οτι σας αγαπει απλα δεν εβρισκε τροπο να σας το πει λογο αδυναμιας του χαρακτηρα και προσπαθουσε να σας κεντρισει το ενδιαφερον.
Σκεφτειτε πως ειναι να αγαπατε καποιον και να φοβαστε να του το πειτε.
Σκεφτειτε πως ειναι να αγαπατε και να μην σας αγαπουν
Σκεφτειτε πως ειναι να νιωθετε οτι σας αγαπουν

Κανενας δεν θα μπορεσει να περιγραψει ολα αυτα τα διαφορετικα συναισθηματα τα οποια ονομαζουμε αγαπη γιατι για ολες τις περιτπωσεις ο καθενας το βλεπει διαφορετικα.

ναι μπορεί ο καθένας να το βλέπει διαφορετικά αλλα σκέψου το κοινό σημείο όλων αυτών..ότι είδους αγάπη και να είναι, πάντα θα υπάρχει ο πόνος..γιατί όποιος αγαπά πονά..άρα ένα ορισμό που μπορούμε να δώσουμε για τη λέξη αγάπη, είναι απλά μια αντίθεση..αγάπη είναι η ευτυχία και ο πόνος 

..άρα ένα ορισμό που μπορούμε να δώσουμε για τη λέξη αγάπη, είναι απλά μια αντίθεση..αγάπη είναι η ευτυχία και ο πόνος 

Μονο στη λεξη ομως. Δεν μπορουμε να ορισουμε ουτε το συναισθημα αγαπη ουτε τον πονο που προκαλει

κι όμως μπορούμε να τα ορίσουμε και σε συναίσθημα..επειδή όταν αγαπάς μπορείς να το δείξεις του άλλου..και αυτός θα καταλάβει..όπως και ο πόνος..αν δεν τον ένοιωσες θα τον νιώσεις και τότε θα καταλάβεις τον ορισμό του σε συναίσθημα..

θέλω να ξαναπώ τον στίχο....

εμμμ, να ρωτήσω και κάτι άλλο...
κάποιος που δεν αγαπάει κανέναν, θεωρείται εγωιστής;

κάποιος που δεν αγαπάει κανέναν, θεωρείται εγωιστής;

Προσωπική άποψη:Οχι.Ισως πολύ πληγωμένος,με άμεση συνέπεια του να γίνει αντρειωμένος(λόγω άμυνας).Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι οτι δεν αγαπάει κανέναν,αλλά οτι φοβάται να το παραδεχτεί ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό.. ..Τέλος ψυχανάλυσης.. ..!

κάποιος που δεν αγαπάει κανέναν, θεωρείται εγωιστής;

Προσωπική άποψη:Οχι.Ισως πολύ πληγωμένος,με άμεση συνέπεια του να γίνει αντρειωμένος(λόγω άμυνας).Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι οτι δεν αγαπάει κανέναν,αλλά οτι φοβάται να το παραδεχτεί ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό.. ..Τέλος ψυχανάλυσης.. ..!

σωστά...μα γιατί να φοβάται να το παραδεκτεί..; τι έχει πια να χάσει;