Σε σκιές δωματίου σκοτεινού και έρημουμε κατακλύζουν συναισθήματα τα πιο μύχια
κι όπως το κομμένο άκρο νιώθει ακόμα τα νύχιαέχω την αίσθηση των μαλλιών σου στο χέρι μου
πόσο μου λείπει της φωνής σου ο ήχοςκαι το γέλιο που χάριζες απλόχερο
μυρίζω στον αέρα τη δική σου κολόνιακι ας ξέρω πως είσαι στης λήθης τη χώρα
Μόνο η γεύση δε σ’ έχει ακόμα γνωρίσειμόνο αυτή απομένει με παράπονοκαι καθώς η αυγή με βρίσκει κατάμονοπόσο θα ‘θελα να σε είχα φιλήσει
θαρρώ πως βλέπω στο σκοτάδιτη μορφή σου να στέκεται μπρος μου
Παράθεση από: Ιππαρχος στις 27/12/08, 12:04Σε σκιές δωματίου σκοτεινού και έρημουμε κατακλύζουν συναισθήματα τα πιο μύχιαΌραση... Εφόσον βλέπεις σκιές...Παράθεσηθαρρώ πως βλέπω στο σκοτάδιτη μορφή σου να στέκεται μπρος μουΚαι... κάποια έκτη αίσθηση... θαρρώ...Μην λέμε και ότι θέλουμε...