Στον κλήδονα

Ξεκλείδωτα της νύχτας τα φυλάκια
 τ’ αφήνω, πριν με πιάσει ο πανικός μου
 για χρόνια τα φιλιά σου είχα πανάκεια
 το χάδι σου, συντέλεια του κόσμου.

Το λίγο της αυγής στεγνά το πέρασες
 στις κόκκινες κλωστές να βγεις του Μάρτη,
απόστρατη η νυχτιά και την προσπέρασες
 με λίκνιζες στου έρωτα τον χάρτη

 μα κρύφτηκες στα λόγια τα παμπόνηρα
 καιγόσουν με τις νύχτες των κριμάτων
 θρυμμάτιζες αλόγιστα τα όνειρα
 πενθούσες στους λυγμούς των οραμάτων

 Κρυμμένα τα στιχάκια μου στον κλήδονα
 πως φούντωνε για το άπιαστο η ορμή μου,
αχ! να ‘παιρνα τα χείλη σου φιλήδονα,
να κένταγες καρδούλες στο κορμί μου