Τα ρέστα μου

[ivikos]

Θα βγω στ’ ανόθευτα της γης να περπατήσω
θα λυτρωθώ σ’ ένα σενάριο του χτες
οι αγκαλιές σου είναι πόρτες ανοιχτές
κι εγώ ανίσχυρα μικρός να σ’ αποχτήσω.
Θα ‘χω φορέσει πανωφόρι το λυγμό σου
και θα μετρώ μ’ ένα σπιρτόκουτο μαβί
του έρωτά μας την παλιά διατριβή
και σε ποιο χάος με πηγαίνει ο στεναγμός σου

Θα λες: «Τον έρωτα μη καις,
έλα να βγούμε σε αλυκές
να μάθουν λίγο οι πληγές μας από αλάτι».
Θα λέω: «Νύχτες δεν φορώ,
σου το ξανά ’πα από καιρό
τα λόγια σου έχουν λίγο φως, μα …είναι απάτη»

Θα μπω σε νύχτας κραδασμούς να ξελογιάσω
και να ματώνω από έρωτα το νου,
μα εσύ με στέλνεις στ’ άγρια βάθη τ’ ουρανού,
γιατί έχεις κλέψει απ’ τα φύλα μου τον άσο.
Και με μιά τράπουλα καρδιάς σημαδεμένη
πότε με κέντα, που θα πέφτει στο κενό
πότε τα ρέστα μου στον κούκο το μονό
θα σ’ αγαπώ, μα θα μου λες: «ώρα χαμένη»

25.11.09