Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 15/07/10, 11:19
-
Στα ενδότερα της άβυσσου που πας
με ρούχο λησμονιάς για να με ντύσεις
σου ρίχνουνε βολές κατά ριπάς
δεν έχεις ένα βόλι ν’ απαντήσεις!!
Και βγαίνεις στη νυχτιά την ορφανή
ταξίδι με αετούς, μα δικεφάλους,
που το ένα βλέμμα τους, μεσουρανεί,
και το άλλο τους, με πνίγει στους υφάλους.
Η ρότα σου σε βγάζει στ’ ανοιχτά
εκεί που ο καημός βγαίνει στο υφάδι,
μα ο Κέρβερος πως θέλεις ν’ αλυχτά
αιώνες μακριά απ’ την πύλη του Άδη.
Με βέλη του φευγιού σου με τρυπάς
και χάνεται η ζωή με αρχαίο ρόγχο
σημάδι, με βολές κατά ριπάς
με βάζεις, μα ποτέ δεν πιάνεις στόχο!!!
10.07.2010
-
πολύ καλό το ποιήμα σου, μου άρεσε ο πρώτος ο δεύτερος και τρίτος στίχος.
εχω την αίσθηση οτι το ποιήμα αναφέρετε σε έναν "γλυκόπικρο" έρωτα
''ένα βλέμμα τους, μεσουρανεί και το άλλο τους, με πνίγει στους υφάλους''
απ΄την μια σε στέλνη στα ουράνια και απ΄την αλλη στην άβυσσο.
εξίσου και το γλυκόπικρο :)
-
Τις εντάσεις του τις έχει.....
Το άσπρο-μαύρο επίσης.......
Γλυκόπικρος έρωτας;....πιθανόν............
Ευχαριστώ σε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
Ωραιότατο Θανάση, πολύ ψαγμένοι στίχοι και πάντα καλογραμμένοι :)
-
Γεωργία μου
Πάντα με τον καλό σου λόγο
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε!!!!!!!!!!!!!!!!
Να είσαι πάντα καλά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!