Μονάχα ένα μένει

[ivikos]

Η νύχτα ενός Σαββάτου, η αυγή του Γολγοθά
στα τάρταρα με στέλνει, με πίκρα με μεθά
κι εσύ στην άλλη όχθη κατάρα και πληγή
να λες : « Έχω ξεχάσει, του σ’ αγαπώ τη γη»

Αντί Χριστός Ανέστη
στου Άργους τ’ ανοιχτά
με το σπαθί του Ορέστη
ο φόνος αλυχτά.
Κι αντί να πεις για μένα:
θ’ ανάψω τα κεριά
με σπρώχνεις στην αρένα
με τ’ άγρια θεριά

Που να ‘βρω το κουράγιο
να βγω σε αυλές γιαλού
που το φιλί σου το άγιο
σε χείλη πάει αλλού,
μονάχα ένα μένει
κι αυτό θα σου το πω:
«Αν βρεις μια γη καμένη
να σπείρεις Σ’ αγαπώ»

Η νύχτα ενός Σαββάτου, ο Σίβα και ο Ρα
η αγάπη μου για χρόνια , καρδιά που σπαρταρά,
κι ενώ θα λειτουργήσεις του έρωτα ναό
εγώ σ’ έχω πουλήσει, σε αυλές των Φαραώ

6.06.09