Αθάνατοι…!

[Νεφελοβάτης]

Ήθελα να βάλω το κείμενο, που τη μέρα ή μάλλον τη νύχτα που πέρασε, εκείνη του Πολυτεχνείου αφορά, μα ήταν μεγάλο μου λέει το site..  Και το καταλαβαίνω μια που για στίχους και ποιήματα κυρίως είναι φτιαγμένο..

Επειδή όμως σε πεζό μου βγήκε, και όπως είναι θέλω να το αφήσω, βάζω εδώ τη σύνδεση, για όσους θελήσουν να το διαβάσουν..

http://nefelovatis.blogspot.com/2008/11/blog-post_17.html

[mantinada]

Καλησπέρα και πάλι,
ξέρω, θα έχεις βαρεθεί να με βρίσκεις συνεχώς μπροστά σου αλλά στο 'χω εξηγήσει,
είμαι fan σου, τι να κάνω η γυναίκα; 

Ας ξεκινήσω με το σχόλιο λοιπόν σαν καλή "κουτσομπόλα" 

Μέρα που είναι, κατ' αρχήν, ήμουν σίγουρη πως κάτι θα νέο θα μας δώσει το δημιουργικό σου μυαλουδάκι...
Οπότε απλά περίμενα την ανακοίνωση της "γέννησής" του.
Και όπως το περίμενα έτσι κι έγινε!

Και δε με εξέπληξε το γεγονός πως, αν και μεγάλο το κείμενο όπως προείπες, σε συναρπάζει με κάθε του λέξη,
δε σε κουράζει και, όταν πλέον στο τέλος του φτάσεις, θες απ' την αρχή ν' αρχίσεις μήπως και, κατά λάθος, σου
ξέφυγε κάτι στην πρώτη σου ανάγνωση, κάτι απ' τα πολλά, μεγάλα και τόσο σημαντικά νοήματα που θίγεις...

Με λίγα λόγια,
απλά υπέροχος άλλη μια φορά!

Να είσαι καλά Ουρανέ μου
και να γράφεις...

Καλό μας ξημέρωμα,
φιλιά!

[mantinada]

Ότι είσαι η εμπνευσή μου το 'χω δηλώσει τόσο δημοσίως όσο και κατ' ιδίαν εδώ και καιρό,
έφτασε η στιγμή και να αποδείξω του λόγου το αληθές...

Ημέρα μνήμης είπαν θα 'ναι,
να μην ξεχάσουμε ποτέ,
όσα για χρόνια μας πονάνε,
όσους χαθήκαν κάποτε...

Επέτειο την ονομάσαν,
γορτάζουν μέσα στα σχολειά
το θάρρος μα και την ανδρεία
παιδιών που 'θέλαν λευτεριά...

Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,
τριανταπέντε χρόνια πριν,
άρματα μάχης μπρος τους είδαν,
να κλέβουν όσ' είχαν ζωή...

"Αδέρφια μας, μη μας χτυπάτε,
εχθρός δεν είμαστε εμείς,
ψωμί, παιδεία, ελευθερία
ζητάμε μα δε μας ακούει κανείς..."

Κάποιοι τραγούδαγαν πιο πέρα
"πότε θα κάνει ξαστεριά..."
κι άλλοι κρατώντας μια σημαία
"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά..."

Μα, διψασμένα όπως ήταν
για αίμα τ' άγρια "σκυλιά",
κανέναν τους δε λυπηθήκαν,
τους 'θέλαν άψυχα κορμιά...

Ρίχνουν την πύλη μ' ένα άρμα,
σφαίρες σφυρίζουνε παντού,
μάνες που σπάραζαν στο κλάμα,
νεκρό το σπλάχνο τους κρατούν...

Κραυγές θανάτου στον αέρα,
παιδιά που τρέχουν να σωθούν,
κουρέλια λάβαρα... και αίμα
και τα "σκυλιά" να αλυχτούν...

Σύντομα όλα είχαν τελειώσει,
κανείς δεν είχε μείνει πια
για να φωνάξει σαν και πρώτα
"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά!"

Οι "σκύλοι" κέρδισαν τη μάχη
μ' αργότερα κατάλαβαν
τον πόλεμο πως είχαν χάσει
τα λάβαρ' όταν μάτωσαν...

Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,
τριανταπέντε χρόνια πριν,
άλλαξε δρόμο η Ιστορία
κι εκείνοι πια... Αθάνατοι!

Σ' ευχαριστώ!