Μ' ένα φεγγάρι οδηγό...

[Νεφελοβάτης]

«Του Φεγγαριού τη στράτα σαν κοιτάζεις,

θα σε πάρει μακριά απ’ του κόσμου τα στενά,

και θα σε ‘πα εκείθε η καρδιά σου που προστάζει,

εκεί που όλα θαν’ αληθινά..»
    

Χειμωνιάτικη νυχτιά,
μ’ ένα φεγγάρι στη χάση του,
που από ώρα πολύ τη μάχη του,
με τη δύση έχει χάσει..


Κι ο ουρανός, φωτισμένος,
από τ’ αρρωστημένα της πόλης τα φώτα,
ένα παγωμένο βλέμμα, σιωπηλό,
στην πλάση χαρίζει..


Κουρασμένος και κείνος,
απ’ όσα βλέπει,
τ’ αστέρια των ματιών του
σα να θέλει γι’ αλλού να τραβήξει..


Και ‘γω σε ένα δωμάτιο παγωμένο κάτωθέ του,
μες σε μια ησυχία που σειρήνες αλύπητα τη σκίζουν,
φωνάζοντας για τ’ άδικο που ολόγυρα γίνεται,
μες το κρύο τσιμεντένιο τοπίο,
να βλέπω το βασιλικό να μαραίνεται..


Παιδί του ήλιου, της ζεστασιάς,
και μιας ζωής ατίθασης γιός και κείνος είναι,
και εικόνες από καλοκαίρια χαμένα στη δίνη του χρόνου,
στο νου μου φέρνει..


Κι έτσι θυμάμαι ένα φεγγάρι ολόγιομο,
του δεκαπενταύγουστου,
την άσφαλτο σαν ποτάμι ολόχρυσο να φωτίζει,
με σβηστά φώτα πάνω στο μηχανάκι,
καθώς το δρόμο ακολουθούσα…


Και στη θάλασσα στο βάθος,
το μονοπάτι του να φτιάχνει..
Που τη στράτα του με καλούσε να διαβώ..


Μα τ’ άναβα τα φώτα,
σαν ερχόταν απ’ απέναντι αυτοκίνητο..
Για να μη φοβηθεί τάχατες,
ο ανυποψίαστος οδηγός έλεγα..


Αν και στο βάθος και τότε ήξερα,
πως για μένα το έκανα..
Μια και ένιωθα πως δρόμο είχα ακόμα,
προτού στου φεγγαριού το μονοπάτι να πατήσω..


Τα χρόνια πέρασαν, μηχανή το παπί έγινε..
Κι ακόμα είναι φορές, που εκείνο το φεγγάρι,
τη σκέψη μου στοιχειώνει..
Στα μονοπάτια του, σειρήνες με καλούν..


Μα εκείνο το δρόμο στο νησί,
χρόνια πολλά να πάρω έχω..
Γιατί ξέρω..


Πως σαν το κάνω,
τα φώτα τώρα δεν θ’ ανάψω..
Και για να μην τρομάξω τον οδηγό,
που πάντα ίδιος θα ‘ναι,
ευθεία ‘θε να πάω στη στροφή..


Μέχρι τη θάλασσα που λαχταρώ να συναντήσω..
Εκεί που το μονοπάτι μου ακόμα περιμένει..
Μ’ ένα φεγγάρι οδηγό,
Στ’ ονείρου μου τη χώρα να με ‘πα..    


«Εμπνευσμένο από σκέψεις και εικόνες που το ποίημα του Μιχάλη13, «Δεκαοκτώ Χρονών», στου μυαλού τα σοκάκια έχει φέρει..»

[mantinada]

Ξημερώνει...

Το φεγγάρι απόψε δε μπόρεσα ν' αντικρίσω,
κρυμμένο στα σύννεφα την περισσότερη ώρα,
μα κι αν ακόμα ξαστεριά είχε αδύνατο θα ήταν
καθώς η δουλειά μου δε θα μου το επέτρεπε ούτε για μια στιγμή...

Το δικό σου φεγγάρι αντίκρισα λοιπόν,
εκείνο το ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι που σημάδεψε τη θάλασσα μα και τη μνήμη σου...

Και χαμογέλασα στην αρχή, όμορφη η εικόνα που μου χάρισες...
Έπειτα όμως σκοτείνιασα κι εγώ σαν και τον ουρανό που το αποψινό φεγγάρι έκρυβε...

Και πως να μη σκοτεινιάσω όταν τόσο όμορφες εικόνες είναι συνδεδεμένες με τόση θλίψη,
τόση παραίτηση...
Μπορείς να μου πεις πως;

Η Ζωή είναι ωραία,
κι αν "τα 'χει" με άλλον όπως χαριτολογώντας συχνά κάποιοι λένε δεν έχει και τόση σημασία...
Γιατί, να ξέρεις, κάποια στιγμή θα στρέψει το βλέμμα της και προς εσένα, προς εμάς,
κι όλη αυτή η παραίτηση που το γραπτό σου απορρέει θα μεταλλαχθεί σε Ελπίδα
για ένα αύριο όπου το φεγγάρι δε θα φωτίζει το δρόμο προς την έξοδο αλλά έναν άλλο...
Εκείνο το δρόμο που θα σε οδηγήσει, θα μας οδηγήσει στο Όνειρο που τόσο λαχταράμε...

Το ζεις ήδη άλλωστε, παρά τις δυσκολίες, παρά τις κακοτοπιές.
Το Όνειρο είναι εδώ, ανασαίνει απ' την Ανάσα σου,
ζει απ' το χτύπο της Καρδιάς σου, υπάρχει μέσα από την Ύπαρξή σου...

Να χαμογελάς λοιπόν...
Κι αν καμιά φορά θυμάσαι εκείνα τα παιδικά χρόνια που οδηγούσαν τη θλίψη σου,
να σκέφτεσαι πως όλα πέρασαν πια,
τώρα η Ζωή σου ανήκει και θα τη ζήσεις όπως ακριβώς σου αξίζει,
πλημμυρισμένος μα και περιτριγυρισμένος από Αγάπη αληθινή, δυνατή, ονειρεμένη...

Να είσαι καλά Ουρανέ μου,
να μου χαμογελάς πάντα...

Υ.Γ.
Καλό μας μήνα, ένας ακόμα...  ::blush.::

[Aganippi]

Καλησπέρα και συγχαρητήρια και στους δύο. Όμορφα και γλυκά λόγια. Εικόνες που σε κάνουν να αναρρωτηθείς και εικόνες που σου φέρνουν όμορφους συνειρμούς. Άλλωστε το φεγγάρι μόνο σε ωραία μέρη μπορεί να μας ταξιδέψει... ειδικά όταν ο ουρανός έχει πολλά άστρα.

Καλό βράδυ!