Σκόνη τ όνειρα

[γεροντας]

Σ΄ ασημένια κλουβιά τριγυρνάμε
ζώα αγρίας μορφής ,στριγκλιές.
Περαστικών κόκαλο μασάμε
σκυμμένο το κεφάλι ,στο λαιμό θηλιές.

Σκόνη τ όνειρα ,απλώσανε φτερά.

Πίσω απ τα κάγκελα κοιτάμε
κάθε πρωί με σώμα που ραγίζει.
Περνά ο καιρός κι εμείς ρωτάμε
γιατι το ασήμι μας στα σιδερα μαυρίζει.

Σκόνη τ ονειρα ,απλώσανε φτερά.

Οι σκιες παλεύουν το σκοτάδι,
τραυμα βαθύ μες στη ζωή,
ξεχάσαμε το αυριο πως θα ρθει
και μοιαζει η σιωπή θανάσιμη πληγή.

Σκόνη τ ονειρα ,απλώσανε φτερά.