Το Μαγεμένο Παλάτι (Edgar Allan Poe)

[Agar-agar]

Στης πιο πράσινης κοιλάδας μας τα βάθη
Κει που αγγέλοι κατοικούσανε καλοί
Κάποτε τρανό παλάτι εστάθη
Λαμπρό παλάτι κι ύψωνε την κεφαλή.
Στο βασίλειο πέρα κει το φοβερό
Στου μονάρχη Νου στεκότανε τη χώρα
Σεραφείμ ποτέ δεν άπλωσε φτερό
Πάνω από χτίσμα σαν κι εκείνο μέχρι τώρα.

Με σημαίες χρυσοπόρφυρες, λαμπρές
Στους τρανούς του ν' ανεμίζουνε του θόλους
(Τούτα γίνονταν σε μέρες μακρυνές-
Όλα τούτα - ξεχασμένες τώρα απ' όλους)
Και τ' αγέρι που απαλό μες τις γλυκές
Ερωτιάρικα παιχνίδιζε τις μέρες
Στις επάλξεις του - πανώριες μα χλωμές -
Ευωδιές σκορπούσε γύρω στους αιθέρες.

Κι οι διαβάτες της κοιλάδας σαν περνούσαν
Βλέπαν μέσα στο παλάτι αυτό του πλούτου
Πνεύματα που τις φιγούρες τους κινούσαν
Ρυθμικά στο μαγικό ήχο ενός λαγούτου
Όλο γύρω από έναν θρόνο όπου - καθώς
Στην τρανή του δόξα ταίριαζε - φαινόταν
Ο πορφυρογεννημένος κι αγαθός
Του βασίλειου ο αφέντης που καθόταν.

Με ρουμπίνια στολισμένη ένα σωρό
Και λαμπρά μαργαριτάρια ήταν η πύλη
Του κάστρου εκείνου απ' όπου πάντα λαμπερό
Κύλαγε έξω κάθε αυγή και κάθε δείλι
Ένα πλήθος από ηχούς στις λαγκαδιές
Που για μόνη και γλυκιά είχανε δουλειά τους
Με υπέροχες να ψάλλουνε φωνές
Το μυαλό και τη σοφία του βασιλειά τους.

Ντυμένα όμως πένθιμα πλάσματα μαύρα του Άδη
Μια μέρα πήραν το τρανό του Ρήγα το βασίλειο
(Αχ! ας τον κλάψουμε που πια μαύρο τον κλει σκοτάδι
Και ν' ανατέλει δεν θα δει ποτέ ξανά τον Ήλιο)
Και γύρω απ' το παλάτι του η δόξα που ανθισμένη
Ερόδιζε την κάθε αυγή σαν άνθος δροσερό
Δεν είναι παρά μια παλιά ιστορία ξεχασμένη
Θαμένη απ' τον καιρό.

Τώρα οι διαβάτες της κοιλάδας σαν περνάνε
Βλέπουνε μέσα στο παλάτι πάντα εκεί
Μορφές πελώριες που αλλόκοτα στριφογυρνάνε
Σε μια παράτονη χυδαία μουσική
Ενώ σαν χείμαρος φριχτός έξω απ' την πύλη
Του κάστρου έξω ασταμάτητα κυλάει
Μαύρο ένα πλήθος με το σαρκασμό στα χείλη
Που ξεφωνίζει μα ποτέ πια δεν γελάει.

[geni]

ειναι εξαιρετικο απο πλευρας πςεριεχομενου.Ισως να θελει μικροδουλειες με την ισοσυλλαβια των στιχων, αν σε ενδιαφερει, αφου βλεπω οτι κρατας την ομοιοκαταληξια. Παντως πρωτοτυπο, μπραβο....

[Σπύρος]

Τι πρωτώτυπο ρε!!!!
Είναι Θεϊκό,
Υποκλίνομαι
Πιστή μετάφραση του Haunted palace του Poe με φοβερή ομοιοαταληξία!!!!!!!!!!

[Agar-agar]

Αγαπητέ Σπρύρο, σ' ευχαριστώ για τα καλά σχόλιά σου, τα οποία είναι προϊόν της καλής σου προαίρεσης κι όχι απόλυτα η αλήθεια. Εφόσον σου αρέσει ο Poe, θα στείλω τις επόμενες ημέρες κι άλλο ένα δικό του. Και πάλι ευχαριστώ.

[Απόλλων]

Αγαπητέ Σπρύρο, σ' ευχαριστώ για τα καλά σχόλιά σου, τα οποία είναι προϊόν της καλής σου προαίρεσης κι όχι απόλυτα η αλήθεια. Εφόσον σου αρέσει ο Poe, θα στείλω τις επόμενες ημέρες κι άλλο ένα δικό του. Και πάλι ευχαριστώ.

Δεν νομίζω ότι ο Σπύρος υπερβάλει. Επειδή έχω ασχοληθεί ερασιτεχνικά με το άθλημα, ξέρω ότι η ποίηση είναι από είναι από τα πλέον δύσκολα είδη στο θέμα της μετάφρασης. Είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσεις το ύφος και το νόημα του ποιήματος και ταυτόχρονα να διαμορφώσεις ομοιοκαταληξία και μέτρο. Ακόμα παλεύω ένα ποίημα του Goethe που προσπαθώ να μεταφράσω από αμνημονεύτων ετών. Η δική σου μετάφραση είναι όντως εμπνευσμένη και αποδίδει πολύ καλά το πρωτότυπο, στο οποίο (το λέω ως απάντηση στο σχόλιο της geni) ο Poe θυσιάζει το μέτρο για την ομοιοκαταληξία. Αυτό κάνει και την απόδοση του Agar-Agar τόσο πιστή.

[geni]

παιδια δικη μου παραλειψη, δεν εχω διαβασει το αυθεντικο.Απλα μ αρεσε πολυ αυτο που διαβασα! Αν θελει καποιος ας μου το στειλει.

[Σπύρος]

In the greenest of our valleys
By good angels tenanted,
Once a fair and stately palace-
Radiant palace–reared its head.
In the monarch Thought's dominion-
It stood there!
Never seraph spread a pinion
Over fabric half so fair!

Banners yellow, glorious, golden,
On its roof did float and flow,
(This–all this–was in the olden
Time long ago,)
And every gentle air that dallied,
In that sweet day,
Along the ramparts plumed and pallid,
A winged odor went away.

Wanderers in that happy valley,
Through two luminous windows, saw
Spirits moving musically,
To a lute's well-tuned law,
Round about a throne where, sitting
(Porphyrogene!)
In state his glory well-befitting,
The ruler of the realm was seen.

And all with pearl and ruby glowing
Was the fair palace door,
Through which came flowing, flowing, flowing,
And sparkling evermore,
A troop of Echoes, whose sweet duty
Was but to sing,
In voices of surpassing beauty,
The wit and wisdom of their king.

But evil things, in robes of sorrow,
Assailed the monarch's high estate.
(Ah, let us mourn!–for never morrow
Shall dawn upon him desolate!)
And round about his home the glory
That blushed and bloomed,
Is but a dim-remembered story
Of the old time entombed.

And travellers, now, within that valley,
Through the red-litten windows see
Vast forms, that move fantastically
To a discordant melody,
While, like a ghastly rapid river,
Through the pale door
A hideous throng rush out forever
And laugh–but smile no more.