Το Στέκι των Κιθαρωδών
Ειδικά θέματα => Ηχογραφήσεις και Στούντιο => Μήνυμα ξεκίνησε από: memories στις 06/01/10, 22:10
-
Γεια σας! :DΑφού άκουσα αρκετές φορές το καινούργιο άλμπουμ των Dream Theater Θα ήθελα να ακούσω μερικές απόψεις σχετικά με την παραγωγή. Και γενικά πως σας φάνηκε ο συγκεκριμένος δίσκος αν σας άρεσε ή όχι.Γενικά κατα την δικιά μου άποψη νομίζω πως είναι αρκετά καλός δίσκος o Paul Northfield έκανε καλή δουλειά,αν και παρατήρησα πως το μπάσο δεν ακούγεται και τόσο πολύ σε σύγκρηση με τα άλλα όργανα και πως σε κάποια σημεία θα μπορούσαν να παραλήψουν κάποια riffs ίσως για να μην είναι κάποια σημεία βαρετά(αυτό βέβαια ίσως έχει να κάνει και με το γεγονός ότι δεν μου αρέσουν τα πολυ μεγάλα τραγούδια πχ the count of tuscany που νομίζω οτι είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι θα μπορούσε να ήταν μικρότερο από 19 λεπτα). Επίσης το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το Wither μιας και μου θυμίζει πολύ τα πιο παλιά τους τραγούδια.Και τέλος πως σας φένεται η τοποθέτηση και ο ήχος τον οργάνων.Αυτά....Θα χαρώ να ακούσω γνώμες.. ;D
-
Να σημειωσω μονο πως το θεμα της ενορχηστρωσης δεν αφορα τον ηχοληπτη ή τον υπευθυνο μιξης, αλλα τον παραγωγο/ενορχηστρωτη ;)
-
σωστή η παρατήριση.. ;) για αυτό λέω μια γενική άποψη..σχετικά με την παραγωγή αλλά και την ηχογράφηση.. ;)
-
Στα τελευταία albums, Portnoy/Petrucci (producers) έχουν "θάψει" τους συναδέλφους τους.
Σε γενικές γραμμές όμως μου φάνηκε καλή παραγωγή.
Επειδή όμως δεν γνωρίζω πολλά από production/engineering, θα μείνω στα "χωράφια" μου:
Ο ήχος του Petrucci απλά θεϊκός! Ο καλύτερος του ήχος μέχρι στιγμής.
-
Νομίζω ότι είναι ο δίσκος με την καλύτερη παραγωγή στα χρονικά της μέταλ μουσικής (καλά μη βαράτε), και μου κάνει εντύπωση πως Portnoy και Petrucci ενώ δεν είναι επαγγελματίες παραγωγοί καταφέρνουν να δέσουν τόσο ωραία τον ήχο της μπάντας σε όλα τα άλμπουμ απ'το Scenes from a memory και μετά. Δεν νομίζω ότι ρίχνουν καθόλου το μπάσο ούτε τα φωνητικά ούτε τον Jordan, ειδικότερα ο τελευταίος σε αυτό το άλμπουμ ξεχωρίζει καθώς έχει πέσει πολύ εφέ στα τραγούδια. Ο ήχος του Petrucci είναι πιό βαρύς και απ'το train of thought και απίστευτα καθαρός, αν και δεν μπορώ να ξεχωρίσω πότε μπαίνει ο Mark V και πότε ο IV.. Όσο για τη μεγάλη διάρκεια του The Count of Tuscany εμένα δεν με ενοχλεί γιατί δεν έχει κανένα βαρετό σημείο όλο το τραγούδι ;) Αξιοσημείωτο το ότι το άλμπουμ αυτό έφτασε στο #6 του Βillboard 200 μόλις κυκλοφόρησε!!!
-
Απορώ πώς δεν έχω γράψει ακόμα στο θέμα για τον τελευταίο δίσκο της μάλλον αγαπημένης μου μπάντας!!
Κατά τη γνώμη μου έβγαλαν ακόμα έναν τέλειο δίσκο.
Το ξέρω ότι μεροληπτώ πολύ, ούτως ή άλλως δεν υπάρχει τέλειο αλλά κάθε φορά που βγάζουν κάτι καινούριο οι Theater πιστεύω όλο και περισσότερο ότι δε θα με απογοητεύσει ποτέ η μουσική τους. (τι fanboy που είμαι :P)
Υπάρχουν πράγματα που με ξένισαν όπως η opethίλα στο nightmare to remember, και η πολύ μεγάλη εισαγωγή στο best of times +ότι το shattered fortress στην αρχή μου φαινόταν σαν κακοφτιαγμένο κολλάζ από τα ριφφς των προηγούμενων κομματιών του AA Suite, αλλά όλα αυτά δεν μπόρεσαν να χαλάσουν τη γενική μου εικόνα για το δίσκο. Αυτό που με ενοχλεί αρκετά είναι ότι οι στίχοι τους έχουν χάσει το βάθος του πλέον.
Αυτό που κάνουν οι Theater εν έτει (το σκότωσα;) 2010 δεν είναι κάτι εξωγήινο, κάτι που θα δημιουργήσει από μόνο του νέους ορίζοντες στη μουσική κι όμως, έχει αυτό το κάτι, έναν παλμό που με κάνει να θαυμάζω τόσο πολύ αυτούς τους συγκεκριμένους μουσικούς ακόμα και τώρα που έχω ακούσει σχεδόν τα πάντα.
Όσον αφορά τη μίξη είναι ιδανική για τα συγκεκριμένα κομμάτια κατά τη γνώμη μου και το κομπρεσσάρισμα κινείται σε πολύ καλύτερα επίπεδα σε σχέση με το προηγούμενο systematic chaos.
Το μπάσο όντως δεν πολυακούγεται, αν και δεν το βοηθάει και η ενορχήστρωση να λάμψει..με τόσα μέταλ ριφφς δεν έχει πολύ χώρο να παίξει κάτι διαφορετικό από την κιθάρα για να κάνει bam :-\
@Panos the Greek: Ο JP χρησιμοποίησε τον mark v μόνο στα πρώτα low gain ριφφς του count of tuscany και στο τελευταίο σόλο του ίδιου τραγουδιού απ'ό,τι θυμάμαι. (απίστευτο σόλο και ήχος 8))
-
O σικος μουσικα ειναι πολυ καλος, οι Dream Theater κλασικα τραβανε πολυ τα κομματια, αλλα δεν τα χανεις...ο,τι κανουν ειναι σωστα μελετημενο. Απο θεμα παραγωγης, νομιζω οτι ειναι πολυ καλη, δε θα ελεγα τελεια, αλλα ειναι αρκετα μοντερνα και στο μοτιβο που εχουν υιοθετησει οι DT απο το 2001 και μετα.
Κ εγω δε νομιζω οτι υπαρχει θαψιμο σε καποιον, ισως ο Myung να ειναι λιγο χαμηλα, αλλα οχι σε ολα τα σημεια...