Ελεύθερη πτώση με happy end...

[MACMISIAS]

Πίσω μου μια μανιασμένη φωτιά
μπροστά μου ένας ατέλειωτος γκρεμός
Ποτέ μου με τα ύψη δεν τα πήγαινα καλά
μα έγινε ο αέρας πια καυτός.

Πως βρέθηκες κι εσύ εδώ μαζί μου μικρή;
Το ξέρουν άραγε οι γονείς σου;
Πως έμπλεξες μαζί μου
δεν είναι η μορφή μου
το ξέρω, που σε τράβηξε εδώ...
Πιασμένοι χέρι χέρι,
με φίλο το αγέρι
θα σε σώσω,αν μπορέσω,να σωθώ κι εγώ...

Ελεύθερη πτώση,τα μάτια δακρύζουν
ο ίλιγγος έχει το τρόμο αδελφό
Ελεύθερη πτώση,σφιχτά σε κρατάω
κουράγιο τελειώνει σε λίγο ,το μαρτύριο αυτό.

Πιάσαμε πάτο μικρή μου...
το περίμενες πως θα'χε happy end,ένα τραγούδι σαν κι αυτό;
Άσε την άνωση να κάνει τη δουλειά της,
εμείς έχουμε να καθαρίσουμε, ότι βγάλαμε απ'το βυθό...

Να καθαρίσουμε μικρή μου
να εξαγνιστούμε και να αρχίσουμε ξανά,
ξανά, απ'την αρχή...







 

[Μένια..]

Μου αρέσει γιατί είναι αισιόδοξο και ναι, είναι αλήθεια.
Συχνά πιάνουμε πάτο για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε από την αρχή.



"Άσε την άνωση να κάνει τη δουλειά της,
εμείς έχουμε να καθαρίσουμε, ότι βγάλαμε απ'το βυθό..."

[kuiper]

Το διάβασα δυο τρεις φορές, είναι πολύ όμορφο, μπράβο.

[MACMISIAS]

Ευχαριστώ πολύ παιδιά για τις απόψεις σας.Αυτό το ποίημα έχει την εξής ιδιαιτερότητα...Γράφτηκε την ώρα που το έστειλα κιόλας,δηλαδή,το έγραψα κατ'ευθείαν στην οθόνη του κιθάρα...Είναι η πρώτη φορά που έκανα κάτι τέτοιο και ήταν η ανάγκη μου να μοιραστώ μια κατάσταση, απ'ευθείας με εσάς,χωρίς τη μεσολάβηση του χαρτιού,ή της γνώμης κάποιου "δικού"μου ανθρώπου...Πιθανότατα έχει τεχνικές ατέλειες ,αλλά εμένα δεν με πειράζει καθόλου αυτό.Εξάλλου δεν είμαι ποιητής.Ένας απλός άνθρωπος που έχει την ανάγκη κάπου κάπου να εκφράζεται είμαι.Ευχαριστώ και πάλι