Ένας Μιστράς

[ivikos]

Πιο σφιχτά με κρατάς
 στη φορά των αιώνων
 σε καιρούς παγετώνων…
τι αγκαλιές μου ζητάς
 Λες για μας …θα κοπείς….
σου φωνάζω όμως, άστα
 της κιθάρας τα τάστα…
τι τραγούδια να πεις

Με σέρνεις στα πελάγη σου, αντίκρυ απ’ τα καρνάγια
 τι να μου πουν οι μάγοι σου, που ξέχασαν τα μάγια…..

Στ’ ανοιχτά του γιαλού
 με καρφώνεις με βέλη
 το φιλί σου έχει μέλι
 και το δίνεις αλλού…
Με το δάκρυ νωπό
 με σκορπάς στους υφάλους
 κι όταν λες πας με άλλους
 σβήνει το …σ’ αγαπώ….

Την κλείδωσες την πύλη σου, τις κλειδαριές αλλάζεις,
και το φιλί απ’ τα χείλη σου, σε ξένους το μοιράζεις….

Οι κραυγές μου παντού:
« Μ’ έχει η αγάπη τουμπάρει»
μα σε πήραν χαμπάρι
 της καρδιάς τα βουντού.
Θα σωθείς σαν παλιά
 που ‘χες βγει με κοθόνι,
κι είχα στήσει αγχόνη
 μα δεν βρήκα θηλιά!!!!!

Σ’ έκρυβε πάντα ένας Μιστράς…απ’ τον χιονιά μιας κάνης
 Μα ξέρεις πώς να ξεγλιστράς…κι όλο τα ίδια κάνεις!!!!!!!!!!