Μηνύματα

1

Δικές μας συνθέσεις και τραγούδια / ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΛΟΙΟΣ

« στις: 19/12/09, 13:54 »

Τα βράδια ονειρεύομαι την θάλασσα
Την άχνα των κυμάτων της αγγίζω
Κι ας λένε την ζωή μου πως την χάλασα
Παλεύω με το μαύρο και το γκρίζο

Οι μοίρες σου ‘ταξαν αστέρι φωτεινό
Το δρόμο σου να δείχνει το φεγγάρι
Μα χάθηκες σε κόσμο κρύο σκοτεινό
Γεννιέσαι και πεθαίνεις σ’ ένα βράδυ

Κι είδα τα μάτια σου σε πύρινο κλοιό
Σαν τον σκορπιό να δίνεις την ψυχή σου
Είπανε πως της μοίρας ήταν γραφτό
Μια καταιγίδα να ξεσπάει στο φιλί σου

Πάλι σε βρίσκω σ’ ένα μπαρ να ξενυχτάς
Στο αλκοόλ τα όνειρα σου να ξεπλένεις
Τώρα με νάμα θεϊκό κερνάς για να ξεχνάς
Πως τίποτε δεν έχεις πια να περιμένεις

Τα βράδια ονειρεύομαι την θάλασσα
Την άχνα των κυμάτων της αγγίζω
Κι ας λένε την ζωή μου πως την χάλασα
Παλεύω με το μαύρο και το γκρίζο

Πύρινος κλοιός-Μουσική Ερμηνεία ΚΛΕΑΡΧΟΣ-στίχοι Ζακu (Χερας Δημητρης)
ΕΔΩ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ...
http://www.musicwave.gr/el/members/member_info.asp?cat_id=3&id=7134

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Πύρινος Κλοιός

« στις: 11/12/09, 13:07 »

Τα βράδια ονειρεύομαι την θάλασσα
Την άχνα των κυμάτων της αγγίζω
Κι ας λένε την ζωή μου πως την χάλασα
Παλεύω με το μαύρο και το γκρίζο

Οι μοίρες σου ‘ταξαν αστέρι φωτεινό
Το δρόμο σου να δείχνει το φεγγάρι
Μα χάθηκες σε κόσμο κρύο σκοτεινό
Γεννιέσαι και πεθαίνεις σ’ ένα βράδυ

Κι είδα τα μάτια σου σε πύρινο κλοιό
Σαν τον σκορπιό να δίνεις την ψυχή σου
Είπανε πως της μοίρας ήταν γραφτό
Μια καταιγίδα να ξεσπάει στο φιλί σου

Πάλι σε βρίσκω σ’ ένα μπαρ να ξενυχτάς
Στο αλκοόλ τα όνειρα σου να ξεπλένεις
Τώρα με νάμα θεϊκό κερνάς για να ξεχνάς
Πως τίποτε δεν έχεις πια να περιμένεις

Τα βράδια ονειρεύομαι την θάλασσα
Την άχνα των κυμάτων της αγγίζω
Κι ας λένε την ζωή μου πως την χάλασα
Παλεύω με το μαύρο και το γκρίζο

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Σαν χέρι ινδικού θεού

« στις: 11/12/09, 13:07 »

Μόνος απομεσήμερο , κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι
Της νιότης σου το λίκνισμα , μαχαίρι που πληγώνει
Τα χρώματα του δειλινού , ραίνουν το πρόσωπό σου
Σαν χέρι ινδικού θεού , με φέρνεις στο βωμό σου

Θα γίνω σαν αερικό , να ‘ρθω στην κάμαρά σου
Στον κόσμο σου παραίσθηση , αχτίδα στα όνειρά σου
Ν’ αγγίξω απαλές χορδές ,με μαγικό δοξάρι
Και να με νιώσεις στο κορμί , σαν σκίρτημα , σα χάδι

Και θα σε πάρω μακριά ,σε λαμπερό λιβάδι
Των πόθων σου τ’ απαύγασμα , με κόκκινο φουστάνι
Κι’ όταν σου πλέξω στα μαλλιά , μια χούφτα ανεμώνες
Στο στήθος σου θα χύνονται αιθέριοι λειμώνες

Θα γίνω σαν αερικό , να ‘ρθω στην κάμαρά σου
Στον κόσμο σου παραίσθηση , αχτίδα στα όνειρά σου
Ν’ αγγίξω απαλές χορδές ,με μαγικό δοξάρι
Και να με νιώσεις στο κορμί , σαν σκίρτημα , σα χάδι

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μυστική Κραυγή

« στις: 11/12/09, 13:06 »

Όποιον κι αν ζήτησα θεό
Τον κόσμο μου δεν γνώρισε
Όλοι με κάναν να πονώ
Κι η μοίρα μου κοιμάται

Κι αν ζήτησα τον ουρανό
Την πίκρα μου δεν χώρεσε
Έστειλε δάκρυα φωτιάς
Για μένα που λυπάται

Στα χείλη μου λυγίζει η φωνή
Και η οργή απ την ψυχή ξεσπάει
Νοστάλγησα μια ήρεμη ζωή
Και τώρα πια κανείς κανείς δεν με κρατάει

Η φαντασία ζωηρή
Το όνειρο ζητάει
Με συνεπαίρνει η χαρά
Σαν της ζωής το νήμα
Όταν ζητάω το φιλί
Σαν το νερό κυλάει
Και της ψυχής η χαραυγή
Λευκό αγγέλου ντύμα

Στα χείλη μου λυγίζει η φωνή
Και η οργή απ την ψυχή ξεσπάει
Νοστάλγησα μια ήρεμη ζωή
Και τώρα πια κανείς κανείς δεν με κρατάει

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΜΥΘΩΔΙΑ ΜΥΣΤΙΚΗ

« στις: 11/12/09, 13:03 »

Θα πλάσω κάποια μυθωδία μυστική
Να σαγηνέψει ένα κόσμο σαστισμένο
Σε μια νιρβάνα θα σαλέψει το κορμί
να μην νιώθω ποσ΄ ακόμα θα υπομένω


Αχερουσίας λίμνης νιώθω ναυαγός
Σε ένα μπάρκο , ρυτίδες φορτωμένο
Κίρκη με πλάνεψε και πέρασ’ ο καιρός
Χωρίς ουσία σ’ ένα πλάνο μιλημένο


Σειρήνες άχαρες κι εγώ χωρίς κερί
Ακούω λάγνες ,σε πλοίο τσακισμένο
Βαρέθηκα να περιμένω την αυγή
Να φέξει σ’ ένα κατάρτι ξεφτισμένο


Κι αν της Ιθάκης φαίνεται ο αχνός
Να ξεπροβάλει ξανά ανταριασμένος
Θα με αγγίξει πάλι φάλτσος ο καιρός
Κι ο ουρανός θα μοιάζει ματωμένος


Θα πλάσω κάποια μυθωδία μυστική
Να σαγηνέψει ένα κόσμο σαστισμένο
Σε μια νιρβάνα θα σαλέψει το κορμί
να μην νιώθω ποσ΄ ακόμα θα υπομένω

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΝΥΣΤΑΓΜΟΣ

« στις: 08/06/09, 12:05 »

κοιταξε ο νυσταγμος εχει πολλες διαβαθμισεις ....δεν ειπα οτι ειναι τραγικο αλλα πολλες φορες σε κοβει απο δραστηριοτητες εκτος σπιτιου ..οπως ο αθλητισμος για παραδειγμα ....το μεγαλυτερο προβλημα ειναι οι αντιδρασεις των αλλων ανθρωπων σε οποιαδηποτε ατομο εχει καποιου ειδους αναπηρια..και η κοινωνια μας ειναι σκληρη πολλες φορες και βλεπει τα ατομα αυτα με ''συμπονια'' και οχι ως ατομα με πολλες ιδιαιτερες κλισεις σε πολλα αλλα πραγματα που δεν απαιτουν την χρηση των ματιων.

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΝΥΣΤΑΓΜΟΣ

« στις: 06/06/09, 11:39 »

φιλε μου το ποιημα ειναι οντως αυτοβιογραφικο...και αφηγειται την ιστορια μου ..εμενα και της μαγδας ...ερωτευμενοι απο τα 19 και στα 35 πια εξακολουθουμε να βιωνουμε αυτη την συναντηση μας στου ζωγραφου...κατι που προσπαθησα να το αποδωσω μεσα απο την μικρη εμπειρια που εχω με την ποιηση ...μονο 3 μηνες.

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

« στις: 02/06/09, 02:18 »

kάθε που γλυκοχάραζε
Έτοιμη για  δουλειά
Το μαύρο πέπλο φόραγες
νύφη μαβιά του βάλτου .

απ’ την αρχή της μέρας
σου ‘παίρναν τη μιλιά
Φωνές μες το σκοτάδι
σαν άγγιγμα θανάτου .

Κι έτσι αργά προσπέρναγες 
του κάστρου τα σκαλιά
σε υπόγεια υγρά σε  ρίχνανε
στο βάθος του βαράθρου .

Σου ρούφαγαν  το αίμα
τσάκιζαν τα φτερά
αφέντικα σου πούλαγαν
τον ίδρο του καμάτου .

*******************

όταν εσύ κατάλαβες
το σύστημα κενό
τότε πολύ προσπάθησες
να σπάσεις τα δεσμά σου

μα σε γεμίσαν ενοχές
σε λέγανε τρελή
το σύστημα κατάλαβε
και βάλτο στα μυαλά σου

Το μεσημέρι έφτασες
Σαν ράκος στο σταθμό
Μέτρησες όλες τις ζημιές
Που ‘καναν στην καρδιά σου

Απόγευμα και έτρεχες
Να βρεις το λυτρωμό
με μια κιθάρα ‘αγκαλια
στο φάλτσο κάποιου τάστου .

************************

Κι έφτασε μια Παράσκευή
σε ξέφρενο ρυθμό
και την χορδή πια έκοψες
μέσα σε μία ζάλη .

στην άχαρη σου πιά μορφή
της αύρας το κενό
κοιτάς τον κόσμο από κει
στου χάρου την αγκάλη

Κάθε που γλυκοχάραζε
δεν πας πια για δουλειά
σε παίρνει ακόμα πιό μακριά
νύφη μαβιά του βάλτου

και τώρα που ξημέρωσε ’
σου δίνουν την μιλιά
της νιότης σου τα όνειρα
ξημέρωμα Σαββάτου.

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΝΥΣΤΑΓΜΟΣ

« στις: 02/06/09, 02:16 »

Σου ‘παν πως δεν έχεις στα όνειρα δικαίωμα,
πως είσαι ένα παιδί χωρίς απτό στερέωμα.
και ένιωσαν ότι ήσουν μέγα πρόβλημα γι’ αυτούς
υπόδικος στον καιάδα με μελλοθάνατους τροφούς....

Πίσω από τα μαύρα σου γυαλιά έμαθες μία μία πικρία
ότι η ζωή σου θ` άρχιζε στης νύχτας την πορεία .
Τότε που το αέναο τρέμουλο  των ματιών σου
ταίριαζε με το βουβό λυγμό , στην άκρη των χειλιών σου .

Οι άνθρωποι που ήταν κοντά έκτισαν  ένα τείχος
πριγκίπισσα απέμεινες , μακριά από το μίσος .
Σαν την κυρά του κάστρου , μ ασπίδα στην καρδιά σου
Να πλάθεις βασιλόπουλα   μέσα στην ζωγραφιά σου .

Μα βρεθήκαν κάποτε άνθρωποι γεμάτοι από φθόνο
Σαν τον πρίγκιπα ανήλιαγο , σ’ αχτίδα που είχε φόβο
Και πριν χαρίσει ο Ήλιος , την λάμψη του στον κόσμο
έσφαξαν τα κοκόρια τους για να σου δώσουν πόνο .

έβαλαν  όλοι λάμιες γύρω σου,  βαθιές και αδηφάγες
που μέσα τους αντάμωναν του κόσμου οι κατάρες 
με όπλο τους την μοναξιά και του κενού τον πόνο 
να σε τραβήξουν θέλανε στον σκοτεινό τους κόσμο .

με βουλοκέρι έκλεισες τ’ αυτιά σου στις σειρήνες
και τα δικά σου όπλα έψαξες στις μυστικές σου κρύπτες
με χρώματα και μουσική  με ήχους και μελωδίες
που σκόρπισαν της μοναξιάς τις φθονερές παγίδες .

έτσι σε γνώρισα εγώ στης πολιτείας την σμίλη
να ψάχνεις στου ζωγράφου τις ομορφιές τ’ απρίλη
το έπαιζες ξεψάρωτη μα ήσουν φοβισμένη
και σαν κρεμμύδι ήσουν στο κορμάκι σου ντυμένη

Εκεί ήταν που έσμιξαν μέσα σε ένα καμίνι
Της θλίψης μας το αντάμωμα  μέσα σε ένα δείλι
Κι έγινε παθός κι έρωτας μες στου κορμιού τα ρίγη
Και η δυστυχία πέρασε μες της ψυχής τη λήθη.

Κι αυτοί που σου ‘πάνε πικρά μ ανείπωτη σκληράδα
πως δεν είσαι εσύ ένα παιδί όμοιο με  όλα τ’ άλλα
Πόσο δίκιο είχανε πριγκίπισσα του κάστρου.
Μάλλον αυτοί χρειάζονται γνώμη οφθαλμιάτρου