Μηνύματα

26

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΔΙΚΑΙΩΣΗ

« στις: 24/08/12, 20:51 »

Η "δικαίωση" είναι ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Είναι όμως κάποιες εικόνες του κειμένου δυνατές σαν ποίημα από μόνες τους.
Η αλήθεια είναι πως "ανοίγοντας" το πόνημά σου ήμουν υποψιασμένος πως θα διαβάσω κάτι που θα με απασχολήσει απόψε.. Μετά τη δεύτερη ανάγνωση δικαιώθηκα πλήρως! Και ξέρεις... Την επόμενη φορά δε θα είναι υποψία, θα ΄ναι βεβαιότητα!

27

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Πετώντας

« στις: 12/07/12, 18:41 »

Στη ρίζα του μπαλκονιού
Μια αλυσίδα δαγκάνει την ουρά των ταξιδιών μου


Κι εκείνα ματαιώνονται
ανήμπορα  να φανταστούν τους προορισμούς
Κόβεται το κομμάτι
Δεσμοί αίματος που δεν ομολογούσε κανείς
Φανερώνονται
Και στο μωσαϊκό σπαρταρά ένα κολοβό σαμιαμίδι
Πήγαινε-έλα στο βοτσαλένιο χάρτη
Κοϊμπρα-Κύθηρα
Παγκράτι-Κάβο Δουκάτο
Τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα σμίγουνε
στην τελευταία κηλίδα
Ο γύρος του κόσμου σ' ένα μπαλκόνι

28

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: N.II

« στις: 10/07/12, 16:42 »

Το Ν.ΙΙ (περίεργος τίτλος..) είναι ηχηρή απόδειξη πως η περίπτωσή σου αγαπητέ Μιχάλη, είναι απ' αυτές που αξίζει κανείς να εξερευνήσει στα δαιδαλώδη περιεχόμενα ενός φόρουμ.. Η αγάπη που έχω μάλιστα για το "στέκι των κιθαρωδών" και τη συγκεκριμένη στήλη, μου επιτρέπει να χαίρομαι διπλά για την "ανακάλυψή" μου!
Φαίνεται ότι διαβάζεις.. Δε θα ρισκάρω να αναφερθώ σε συγκεκριμένες επιρροές, μα έχει μυρωδιά ο τρόπος που γράφεις..
Έχει και ευαισθησία.. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά;..
Πυκνός λόγος, εδώ στο συγκεκριμένο Ν.ΙΙ, προσπαθεί να υπακούσει σε μια δομή και το καταφέρνει με την επανάληψη του
"και κάπως έτσι σε 'χασα.." ή του "όχι δεν είμαι εγώ". Εμφανίζεται μάλιστα και δεκαπεντασύλλαβος σε κάποια σημεία (σκόπιμα;).
Οι "δυνατές" στιγμές του κειμένου σου κατορθώνουν να διασωθούν απ' την πυκνότητα του λόγου..  Τολμώ να σκεφτώ ποιοι στίχοι θα μπορούσαν να αφαιρεθούν έτσι ώστε να τονιστούν ακόμα περισσότερο στιγμές σαν το "πεθαμένες εκδοχές του εαυτού μου" ή το "μέσα σε θολές στιγμές γέρνει το βάδισμά του.."
Φυσικά δε μπορεί να αφαιρεθεί τίποτα! Αν όχι από εσένα πόσω μάλλον από εμένα!
Λοιπόν το κειμενό σου είναι υπόσχεση και ποιος μπορεί να διαφωνήσει;

Μιχαλακόπουλος Δημοσθένης (Pimami)

29

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

« στις: 07/07/12, 15:45 »

Μιχάλη η "ενηλικίωση" ξεχειλίζει από αυτό που δε χωράει στα 25 (όντως 25;) χρόνια σου και η λογοτεχνική δραστηριότητα είναι ένας τρόπος να εκφράσει κανείς την αντίδρασή του στον κίνδυνο να υποταχθεί στα πολλαπλά είδη συμβάσεων που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη κοινωνία. Έτσι πρέπει να το βλέπει ο νέος άνθρωπος. Σαν υποταγή, σαν κίνδυνο.. Η ιστορία σου έχει εκπληρώσει απόλυτα την αποστολή της.
Όμως μας δείχνει και κάτι παραπάνω. Πως έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που η ενασχόλησή του με το Λόγο είναι κάτι παραπάνω από αντανακλαστικό, και πως το σφυράκι του "γιατρού" έχει χτυπήσει φλέβα με μέλλον...


Δεν θα κάνω καμιά παρατήρηση, αν θες να το κουβεντιάσουμε στείλε μου π.μ.
Να σαι καλά.

30

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ο..... ποιητής...

« στις: 13/11/11, 23:43 »

κουάξ!

31

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Made in

« στις: 30/09/11, 19:28 »

μα έφτασε κιόλας Οκτώβρης...;
Χωριάτης , Γεωργία τιμή μου.. χάρηκα που "περάσατε"...

32

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Στιχος Μυστικος.

« στις: 30/09/11, 19:22 »

εδώ δε γίνεται απλά να περάσεις... θέλω να σταθώ.. δώσε μου όμως χρόνο.. μια τρίτη, τέταρτη ανάγνωση να ξεδιαλύνω τα πρόσωπα της ιστορίας σου..

33

Υγεία / Απ: Πολύποδας φωνητικών χορδών

« στις: 03/08/11, 15:54 »

υπομονή και πάλι υπομονή... όχι φωνή, όχι τσιγάρο, όχι τραγούδι!
Ακούν οι καπνιστές;;;
Ακούν οι φωνακλάδες;;;
thanks Mac!

34

Υγεία / Πολύποδας φωνητικών χορδών

« στις: 03/08/11, 15:28 »

Έχει "τύχει" σε κανέναν;
Έγινε προχθές η διάγνωση. Απ ότι είδα και άκουσα πολλοί τραγουδιστές το έχουν περάσει... Οι περισσότεροι έκαναν εγχείρηση... προς το παρόν μένω "άφωνος" και περιμένω να δει ο γιατρός τι θα κάνουμε... 
Για πείτε! Θα ζήσω.....; ή μάλλον , θα ξανατραγουδήσω;;;.... 

35

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Δύο επί Ένα..

« στις: 11/07/11, 09:37 »

το διάβασα ξανά και ξανά! Η αυτόχειρας, το φέρετρο, η σκανδάλη,  η γνώση.. χτυπάνε στ αφτιά μου οι λέξεις σαν καμπάνες.. ξύπνησα πρωί πρωί και παλεύω να το βάλω σε μια σειρά. Αξίζει τον κόπο.. Σίγουρα αξιζει κι ας σκοντάφτω στις δυο-τρεις εκτροπές από τον "κανόνα" του μέτρου.
Ωραία!

36

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Στίχοι - Ποιήματα

« στις: 11/07/11, 09:05 »

έχω τοποθετηθεί στο θέμα αρκετές φορές και όχι μόνο μέσω του φόρουμ. Σε συζήτηση στο τσατ έχω υποστηρίξει πως όπως τόσα και τόσα πράγματα κάνουν τον κύκλο τους, έτσι ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση που συζητάμε. Θα συμφωνήσετε φαντάζομαι πως το "στίχοι και ποιήματα" έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα και αυτό ακριβώς έφερε πολύ κόσμο που θέλησε να δημοσιεύσει την προσπάθειά του. Σ' αυτή την πολυκοσμία υπήρξαν και κάποιοι που "ξέφυγαν" από το κλίμα που είχε καλλιεργηθεί την εποχή του Σπήλιου, της Sandunga και άλλων, που άρχισαν να αποχωρούν ένας-ένας, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.  Αν θέλουμε να επιστρέψουμε σε 'κεινο το κλίμα έχουμε θέσει έναν στόχο αδύνατο να επιτευχθεί. Λείπουν πολλοί από το προσκλητήριο, κάποιοι είναι και αδύνατο να επιστρέψουν, γι αυτό το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι όσοι έχουμε χρόνο και διάθεση, χρησιμοποιώντας το μοναδικό "όπλο" που έχουμε (το σχολιασμό και τη δημοσίευση δηλαδή) να καθορίσουμε  το ύφος του πίνακα πριν γίνει "παρατράγουδα". Αν δεν το κάνουμε τότε απλά θα έχουμε τον πίνακα που μας αξίζει να έχουμε!

Ζητώ συγνώμη που βάζω και τον εαυτό μου μιλώντας σε 1ο πληθυντικό πρόσωπο, μα παίρνω το θάρρος εξαιτίας της παρουσίας μου από τα πρώτα μηνύματα του πίνακα Δικοί μας στίχοι και ποιήματα. Εδώ μέσα άλλωστε -το χω ξαναπεί- εξελίχθηκα, πειραματίστηκα, έγινα καλύτερος ή χειροτερος (ελπίζω το πρώτο) και όχι μόνο σαν δημιουργός.
Καλημέρα!

37

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Made in

« στις: 11/07/11, 08:37 »

Είτε πηγαίνεις εκεί που θέλεις, είτε βρίσκεις τις "χαραμάδες", κάθε σου ανάγνωση αποκτά για μένα μεγάλη σημασία, ακόμα κι αν δεν κοινοποιείς τα συμπεράσματά σου. Είναι σαν να ξέρω πως υπάρχει κάποιος που με "συντροφεύει" στους λαβυρίνθους που χάνομαι κατά καιρούς.. Και χαίρομαι Γιάννη που είσαι εδώ και με τιμάς! Καλή σου μέρα!

38

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Made in

« στις: 07/07/11, 14:59 »

Δεν έχεις πού να γείρεις
αδιάβαστος κοπανατζής
μπροστά σου πράσινα θρανία να περάσεις
στιγματισμένα με συνθήματα ανεξίτιλα που έκανες
με τα δόντια
Το ψωμί το τραβολογούν τα σκυλιά σε ιπποδάμεια που
τερματίζουν σε αφτιών λαβυρίνθους
Άκουσε κανείς;
Η ελευθερία διανέμεται δωρεάν στα φανάρια
Στην επόμενη στάση κατεβαίνεις για κατούρημα ασφαλώς αφανής
σε σκοτάδια αυστηρώς φυλασσόμενα
Είδε κανείς;
Στο λιμάνι ξεφόρτωσαν καμιόνια με θρανία καινούρια
που δε πιάνουν πάνω τους μελάνια και αίματα
κανείς δε γράφει πια

Το είπαμε
Αδιάβαστος
Φέιγ-βολάν και μπροσούρες σκεπάζουν τη γύμνια μας
Η μαρκίζα του Μάη λέει "κλειστόν"
Πίσω απ' τα φερμουάρ το "made in" σφράγισε το δέρμα μας
σαν εισητήριο καταφυγής διαρκείας

Επιτέλους ήσυχος πια
-έχει κι άλλους εκεί κάτω-
και περιμένωντας τα συνεργεία διάσωσης
Το στερέωμα καταπλάκωσε τα θρανία
σώσαμε τα κεφάλια μας
μα κανείς δε φέρει ευθύνη για το "αριστείον" που απονεμήθηκε 

39

Δικές μας συνθέσεις και τραγούδια / ιδρωμένα σεντόνια (1ος διαγωνισμός στίχου kithara.gr)

« στις: 01/04/11, 08:41 »

μουσική/στίχοι: Μιχαλακόπουλος Δημοσθένης
2ο βραβείο στον 1ο διαγωνισμό στίχου του kithara.gr

"ιδρωμένα σεντόνια"

40

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Έγινα Σαλονικιός.

« στις: 19/01/11, 20:43 »

πάντως σε πρόλαβε ο Ζαμπέτας..

41

Λάθη και προτάσεις / Απ: Η πτώση του kithara.gr αναζήτηση αιτίων και προτάσεις

« στις: 24/12/10, 10:07 »

"Δικοί μας στίχοι και ποιήματα"

ΕΔΩ κι αν είναι το ΣΠΙΤΙ μου! Αν και ήρθα στο kithara σαν κιθαρίστας, σαν μουσικός η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετοχών μου έχουν γίνει εδώ. Και μάλιστα από τότε που πρωτοπαρουσιάστηκε στο kithara ο συγκεκεριμένος πίνακας. Θα λεγε κανείς μάλιστα πως ΕΔΩ έγινα στιχουργός, εδώ έγινα αναγνώστης, εδώ έγινα φίλος, εχθρός, εδώ εξελίχθηκα και το λέω αυτό με πλήρη συναίσθηση του τι λέω.
Φαντάζομαι κανείς από όσους ξεκίνησαν να δημοσιεύουν τα κείμενά τους δε φανταζόταν τις διαστάσεις που θα έπαιρνε η ενότητα αυτή.. Ξεκίνησε αθώα, ανιδιοτελώς και περίπου σαν "φιλοξενούμενος" χώρος στις σελίδες του kithara. Έφτασε σε σημείο να μονοπωλεί το ενδιαφέρον πολλών μελών, όλο και περισσότεροι γίνονταν μέλη για να καταθέσουν τις δημιουργίες του εδώ! Απολύτως φυσιολογικά λοιπόν έφτασε η εποχή που ο χώρος κορέστηκε. Υπήρξαν μέτρα και ξανά μέτρα για πιο λελογησμένη χρήση της δυνατότητας δημοσίευσης και σχολιασμού, υπήρξαν διαφωνίες, παρεξηγήσεις και φτάσαμε στην απαξίωση του πίνακα. Και έτσι έχουν κάθε δικαίωμα οι "σκληροπυρηνικοί" κιθαριστές να βλέπουν το χώρο ως καρκίνωμα.
Στις σελίδες του πίνακα όμως πέρασε ένας Σπήλιος, μια Sandunga, μια Μόνα λίζα, ένας Έρεβος και τόσοι άλλοι.. Ποιους να πρωτοπώ!... Αν τρέξετε στις σελίδες θα βρείτε διαμάντια! Αν τρέξετε στις σελίδες θα βρείτε ιστορίες! Χέρια που δεν αλληλοσφίχτηκαν ποτέ κι όμως συνέπραξαν σε ένα θαυμαστό δημιούργημα.
Μια και έχω βάλει το δικό μου λιθαράκι σ' αυτό το ξεχωριστό μωσαικό δηλώνω και εκδηλώνω την αγάπη μου για το "δικοί μας στίχοι και ποιήματα" κυρίως για αυτούς που αγάπησα χωρίς να τους γνωρίσω, γι αυτούς που γνώρισα χωρίς να σφίξω το χέρι τους, τις λέξεις, τις φωνές και την αγωνία μου λίγο πριν αυτές προσωποποιηθούν στις συναντήσεις μας.

Αυτή η κοινωνία έχει θέση στη μεγάλη κοινωνία του kithara. Αυτή η κοινωνία ανασαίνει κάτω από το πλήθος και όπως είπα και στο προηγούμενο μήνυμα όλα θέλουν το χρόνο τους. Τα αίτια είναι η νομοτελειακή παρακμή μετά την ακμή.. Όπως νομοτελειακά πάλι η παρέα αυτή θα ακμάσει μαζί με το σύνολο της σελίδας. Όλα θέλουν το χρόνο τους.

42

Λάθη και προτάσεις / Απ: Η πτώση του kithara.gr αναζήτηση αιτίων και προτάσεις

« στις: 24/12/10, 09:26 »

το Μάρτη θα κλείσω 8 χρόνια στο φόρουμ.. δεν έχω να προσθέσω τίποτα στα   όσα έχουν γραφτεί ωστόσο θεωρώ πως έχω υποχρέωση να παρέμβω. Γράφτηκε   και πιο πάνω, το kithara είναι ζωντανός οργανισμός και σαν τέτοιος   συμπεριφέρεται.. Πόσα μέλη ήταν εγγεγραμμένα το 2003 και πόσα σήμερα;   Απ' τη στιγμή που το ίντερνετ μπήκε σε όλα τα σπίτια είναι λογικό όλο   και περισσότεροι άνθρωποι να γίνουν μέλη στην κοινωνία του kithara. Και   αυτό έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα να χαθεί εκείνο το παρείστικο που   αναπολούν όσοι από εμάς διαπιστώνουν "πρόβλημα" στη λειτουργία του   φόρουμ. Είναι όλο και λιγότερα τα γνωστά nicknames που συναντώ όταν   μπαίνω στη σελίδα ή τουλάχιστον δυσκολεύομαι περισσότερο να τα ξεχωρίσω   σ' αυτή την πληθώρα μελών.. Σήμερα για παράδειγμα είδα τον Έρεβο μετά   από πολύ καιρό και ξέρω πως κι αυτός είναι εδώ, αλλά μέσα στο πλήθος   χανόμαστε ή (το σημαντικότερο) αυτή η πολυκοσμία μας αποθαρρύνει να   εκθέσουμε απόψεις, να δημιουργήσουμε ποστ που θα χαθούν στα αζήτητα...   (Γεια σου πατρίδα!!!)
  Δε μπορεί να γίνει αλλιώς όμως! Αυτή η φυσιολογική εξέλιξη δε θα πρέπει   ωστόσο να απαξιώνει στα μάτια μας το χώρο. Για πολλούς από εμάς ΕΔΩ   ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ όπως λέει και ο "τίτλος".. Και όχι μόνο επειδή έχουμε   αναμνήσεις, έχουμε ιστορίες να λέμε, αλλά και γιατί έχουμε μέλλον!   Σίγουρα έχουμε και μέλλον!Απλούστατα θέλει από τα παλιότερα μέλη   ΥΠΟΜΟΝΗ, περισσότερο ΧΡΟΝΟ, ΑΓΑΠΗ (που είναι το πιο σίγουρο απ' όλα πως   υπάρχει) ώστε εκείνη η παλιά "παρέα" (που εξακολουθεί να υπάρχει) να   συνεχίσει να είναι ευδιάκριτη και να δίνει το χαρακτηριστικό χρώμα της   στο πολύχρωμο μωσαικό. Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως δεν έχουν   θέση σ' αυτό το μωσαικό τα νέα χρώματα. Απεναντίας, και είναι η   φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, οι καινούριες παρέες θα πάρουν   υπόσταση και χώρο όταν έχουν σημείο αναφοράς τους παλιότερους και κάποια   στιγμή θα γίνει η αλλαγή της σκυτάλης.. Γονιός-παιδί-αυριανός πολίτης   του κόσμου!
  Δε γίνεται τίποτε άλλο από αυτό που περιγράφω νομίζω.. Απλά αυτή η   διαδικασία έγινε βίαια και συμπεριλαμβανομένης της ιδιαιτερότητας του   διαδικτυακού χώρου, ακριβώς επειδή είναι διαδικτυακός, κάπου χάθηκαν οι   ρόλοι γονιού-νέων...
  Θυμάμαι όταν πρωτοποστάριζα κάτω από τα τότε "μεγάλα" ονόματα του   φόρουμ, σχεδόν φοβόμουν... Σεβόμουν τις γνώμες τους τις κρίσεις τους και   ήμουν πολύ πολύ προσεχτικός στο τι γράφω...
  Οι εποχές αλλάζουν κι εδώ μέσα αλλάζουν με ταχύτητες που δε μας δίνουν την πολυτέλεια της προσαρμογής..
 
  Για τα τεχνικά ζητήματα γράφτηκαν πολλές καλές προτάσεις που είναι στην   κρίση των διαχειριστών το ποιες θα υλοποιηθούν. Όμως στην καρδιά του   προβλήματος δε θα έχει καμιά από αυτές την επίδραση που επιθυμούν οι   νοσταλγοί εκείνης της παλιάς παρέας του kithara! Όλα θέλουν το χρόνο   τους..
  Θα επανέλθω με τοποθέτηση σχετικά με τον πίνακα που έχω τις περισσότερες   συμμετοχές και που εκεί -κακά τα ψέματα- άρχισε να γίνεται ορατή η   αποξένωση για την οποία μιλάμε..

43

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / λαϊκές ζωγραφιές

« στις: 23/12/10, 09:16 »

(στης ποίησης τη δούλεψη)


Μπροστά του βλέπει το βουνό, τη νύχτα πίσωθέ του
μια δρασκελιά και σίμωσε, μια δρασκελιά κι ακούσθει.

Αν δρασκελήσει στο βουνό το φως θα τον τυφλώσει
κι αν κάνει πως πισωπατεί τονε στοιχειώνει η αγρύπνια.

                         
                       * * *


Μακραίνουν του τα δάχτυλα ως που δε φτάνει μάτι
και με το κρύφιο χέρι του τ' αστέρια ψηλαφίζει.

Χορτάτος απ' το πιάτο του το βλέμμα σα σηκώνει,
λέξεις από τα γένια του θα στάξουν στα μολύβια.

                       * * *

Φανταχτερές σωπαίνουνε στα σκιερά χωράφια,
πέφτει η δροσιά κι αρχίζουνε τραγούδια να ανθούνε

Σιμά θα πιάσουν το χορό του κάμπου οι αγγέλοι,
νύχτα θα πιούνε τους χυμούς, αυγές στο μεροδούλι.

                       * * *

Είχε δεξιά τον άνεμο, στ αριστερά λυγμός του
σεμνά τον ορθοπλώριζε στη στεριανή φουρτούνα.

Αστροπελέκια στα μαλλιά, στα χέρια νυχτερίδες,
στις πέντε μαύρες θάλασσες φωτίζουν τη γραφή του.

44

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: show γένεσης

« στις: 23/12/10, 09:08 »

ας πούμε φίλοι, πως είμαστε στο ίδιο τραπέζι, με καφέ ή χωρίς σαν τους χαζούς του παλιού τραγουδιού -στο διεθνές το μαγαζί- και τα κουβεντιάζουμε.. Αυτό για την καταλληλότητα του χώρου..
Ο Ιβίκος στο ποιήμα του μας δίνει το ερέθισμα φίλε Χολιδόχε. Και τα λέει καλά, πολύ καλά! Βράζει ο κόσμος.. Λοξοδρομήσαμε νομοτελειακά θα 'λεγε κανείς.. Κι ενώ "γιορτάζουμε" την έλευση του Θεανθρώπου στη γη, ξεχνάμε θα λεγε κανείς πως η θεική υπόστασή του επιβεβαιώθηκε μέσα από την ανθρώπινη φύση του και με τον τρόπο που αυτή υπέμεινε τα πάθη. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή κάτοικοι αυτού του πλανήτη δοκιμάζονται. Πειρασμοί, πάθη, αγωνίες μας βάζουν μπροστά στο Θείο δράμα, όχι σαν αυτόπτες μάρτυρες, μα σα δρώντες στην εξέλιξή του και με ρόλους εναλλασόμενους. Τα λαμπιόνια, οι βιτρίνες, τα κοστούμια κι οι χορτάτες κοιλιές μας η μόνη θέση που μπορεί να έχουν σ' αυτή την ιστορία, είναι αυτή της προδοσίας και η μόνη παρέμβαση που μπορεί να έχει η υπέρτατη δύναμη, είναι στην πορεία μας προς την εξιλέωση..
Καλημέρα παιδιά!

45

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: show γένεσης

« στις: 22/12/10, 11:46 »

τα χω πει κι εγώ κι άλλοι! ακούραστος εργάτης της ρίμας, του μέτρου..  εδώ αναπαράγεται το ερώτημα "υπάρχει θεός;" με τον τρόπο σου απαντάς... με ντοκουμέντα.. με γεγονότα... ίσως μάλιστα λες πως το παραμύθι των Χριστουγέννων δε μας δίνει καμιά απάντηση!

                                                                                         κουβέντα να γίνεται...

46

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: αναδυομένη

« στις: 22/12/10, 11:30 »

κι εσύ να σαι καλά! η παράθεσή σου αποτελεί τη δεύτερη πράξη του μύθου που περιγράφω, η οποία μάλιστα δρα και λυτρωτικά, καταλυτικά θα έλεγα, αφού μιλώ αρχικά για μια φυλακή της οποίας τα δεσμά σπάνε εν τέλει με τον συγκεκριμένο τρόπο. Αυτή η καταλυτική της ιδιότητα λοιπόν, υποθέτω ή μαντεύω, πως λειτούργησε ώστε να παρατεθεί το απόσπασμα αυτό..
Ή είδες κάτι άλλο φίλε μου; Υπάρχει κάτι άλλο εκεί μέσα λοιπόν...


                                                                                 έτσι κουβέντα να κάνουμε...........!

47

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / αναδυομένη

« στις: 10/12/10, 10:29 »

δεν ξεχωρίζεις μεσ' στο πλήθος τη φωνή μου
μία σταγόνα στα ωκεάνια δεσμά της
επάνω σου είναι γαντζωμένη η απόδρασή μου
νερό στο σώμα που αναδύεται ακροβάτης

το χάδι του ήλιου που θα 'ρθει θα τη στεγνώσει
άσπρο αλάτι στο κορμί σου και σωπαίνει
γλύφεις το δέρμα σου, στο στόμα σου θα λιώσει
μιλάς και μέσα απ' τη φωνή σου ξαναβγαίνει. 

48

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / κοιμηθείτε

« στις: 18/11/10, 10:47 »

κύλησε η νύχτα
σα χάδι αδέσποτο επάνω στα σεντόνια
ρόγχοι ορφανοί συγκεντρώνονται με πλακάτ στα χέρια
προς αναζήτηση πατρίδας
Από 'κείνες που πέσαν στο πάτωμα
τσόφλια απ' τον πασατέμπο της κυρά-ιστορίας
ματωμένες χρονολογίες
που κάθησαν στο λαιμό μας πριν φτύσουμε το αίμα
το προγονικό
Από 'κείνες που χορεύουν όταν κρυφοκοιτά το φως από τις γρίλιες
όπως σηκώνεται η σκόνη
όταν η ίδια κυρά σαρώνει τις βρωμιές της

Καθαρίσαμε
κοιμηθείτε

49

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / θαμώνες

« στις: 03/11/10, 09:55 »

κανείς δε φοβάται τη βροχή εδώ μέσα
έχουν τα μαχαίρια στα θηκάρια τους
διψασμένοι για αίμα
οι λερωμένες λεπίδες στάζουν σύννεφα κι
αστράφτουν κάπου κάπου στα βλέμματα των άλλων
Της νύχτας ο βραχνάς θαμμένος στους ντελβέδες φυτρώνει
για να καρπίσει άγουρα μεσημέρια
Ανακατεύονται οι ζωές σε κάθε ζαριά
νυχτώνει κάτω από τα πούλια
κι όσοι ψάχνουν για αστέρια κλείνουν τα μάτια τους
Έχει άλλη γεύση ο καφές
οι κουβέντες γιγαντώνουνται σε παίρνουν απ' το χέρι
και σε σπρώχνουν σα σαϊτα προς το ταβάνι
Σιωπή
Μπαίνει ο θεός στο καφενείο
στάζει τσίπουρο στις πληγές του κι ακουμπά καπνό
πάνω τους
Μια πληγή μεθυσμένη συγχωρά
Η λησμονιά του καπνού είναι σοφότερη
κι όλοι αρχίζουν να μιλούν
έτσι που να μη ξεχωρίζουν οι κουβέντες μεταξύ τους
να νομίζεις πως τρίζουν τα ντουβάρια
κι έπειτα γελάνε
κλαίνε
"Είδα το δάκρυ των τοίχων να στάζει στα κεφάλια μας"
Σιωπή
Οι άλλοι ξέρουν
πως την καλύτερη συντροφιά την κάνουν οι σκέψεις τους
στα ξύλα που καίγονται στο τζάκι
Θα τον αφήσουν να μεταλάβει
κι έπειτα να μαστορέψει στη ζαριά του την ιστορία που δεν είπε
ποτέ σε κανέναν 

50

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Γ ά μ α τα

« στις: 04/10/10, 11:56 »

περιμένω με ενδιαφέρον! αλλά μην το βιαστείς! καλημέρα!