Άνθρωπο δε βουλήθηκα...

[Δήμητρα]

Άνθρωπο δε βουλήθηκα


Άνθρωπο δε βουλήθηκα ποτέ μου ν’αγαπήσω
ούτε κομμάτι απο γη νοστάλγησα ποτέ
στου ουρανού τη γειτονιά χίλιες ζωές θα ζήσω,
αστέρι με εβάφτισε το στόμα σου,θνητέ...

Τι ξενυχτάς κάθε βραδιά με τους συλλογισμούς σου;
Γύρισε δες με να σου πω το μέγα μυστικό,
είναι η στράτα σου μικρή,να το χωράει ο νούς σου
να αγαπιέσαι ν’αγαπάς κι άσε τα τι και πώς...
   
Φέγγω,αγγίζω,τραγουδώ της σκοτεινιάς τη χάρη
μέσα μου όμως μοναξιά κι απέραντο κενό
αν νόμισες οτι μπορώ να ζω χωρίς φεγγάρι
λάθος εσυλλογίστηκες μα δε θα σου το πω...

Έτσι για να τελειώνουμε πρίν πάρει να χαράζει
σου είπα λόγια πιο πολλά απ’οτι είχα σκοπό
παράξενο μη σου φανεί που ‘χω και εγώ μαράζι
και στα ψηλά και χαμηλά έχουμε καημό...

Άνθρωπο δε βουλήθηκα ποτέ μου ν’αγαπήσω
κι αν θες να μάθεις το γιατί είναι πολύ απλό.
Ήξερα ειν’αδύνατον για να τον αποκτήσω
κι έτσι ουράνια σώματα λατρεύω και σιωπώ...

[GIORGOS KANLIS]

Πανέμορφος τίτλος,πανέμορφοπ τραγούδι !Εύγε σου Δήμητρα !


                                       Τα φιλιά μου.

[Μουσικόφιλη]

Είναι πανέμορφο!! Ειδικά το τελευταίο δίστιχο μου άρεσε πάρα πολύ!! Μπράβο!!!

[akarayan]

Αναρωτιέμαι…
Πώς να γλιστρά η πένα σου
πώς να κυλά η ψυχή σου
όταν στον άψυχο χαρτί
τυπώνεις τη μορφή σου;
 

[Δήμητρα]

Αυτό που κρύβω μέσα μου
αυτό που δεν ορίζω
είναι τα μάτια της ψυχής
και στίχους ζωγραφίζω...

Ανδρέα μου,

να 'σαι πάντα καλά και να ξέρεις οτι για μένα
είσαι σπάνια περίπτωση ανθρώπου...