Τραγούδια Θανάτου

[Gregori]

            Καϋμός

Σ' έλουσε η μοίρα μ'άρωμα και φυσική λεβάντα
κι ένα πρωϊ, μικρό πουλί, φτερούγισες για πάντα.

Ας ήταν το χεράκι σου σιμά μου να τ' αγγίζω
και να σε νανουρίζω'
να μη μου λείπεις σπλάχνο μου να μη βαρυαστενάζω
κι ούτε καϋμούς να βγάζω .

Ξύπνα και πέσ' μου γιόκα μου πώς ήταν στ'όνειρό μου
να βγώ στη βρύση να νιφτώ να κάνω το σταυρό μου,
την Παναγιά να ασπαστώ να βρώ το λυτρωμό μου !

Κι άν έτσι θέλησε ο θεός κι είναι το ριζικό μου
θα πνίξω τον καϋμό μου'
και τα βραδάκια  θάρχομαι καντήλι να σ'ανάβω
παρηγοριά για νάβρω.

Σ' άβυσο το κορμάκι σου
τα σωθικά μου σκίζω
ανάβω το κεράκι σου
και κρίνα σε στολίζω'
μά....δε σε νανουρίζω.

[KgSoloman5000]

Ωραίο το ποιηματάκι σου....Νομίζω ταιριάζει στη γενικότερη θεματολογία περί θανάτου..Πάντως εγώ θα αφαιρούσα τη στροφή που κάνει τη θεική επίκληση η μάνα. Πρώτον γιατί μου ακούγονται κάπως πιο κλισέ από τους υπόλοιπους, δεύτερον γιατί η μετάβαση από το γιο στο Θεό και μετά πάλι στο γιο, με τη χρήση β ενικού είναι κάπως προβληματική, κυρίως όμως γιατί δεν προσδίδει κάτι παραπάνω στο όλο ποίημα...Άλλωστε έχεις ενσωματώσει το θρησκευτικό στοιχείο πιο πάνω,. Γνώμη μου πάντα.

[Anemos]

Απο θέμα ρυθμού και μελωδικότητας θεωρώ την Αρετή στον Άδη να είναι το αρτιότερο, αν το θέσουμε με την έννοια της μαθηματικής αρμονίας των στίχων μεταξύ τους και σε σχέση με το σύνολο του ποιήματος. Υπέροχες εικόνες επίσης.
Σχετικά με το νόημα δε θα σου πω οτι τρελάθηκα. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο ούτε δίδεται με πρωτότυπο τρόπο.

Αλλά...το "Η νεκρή μητέρα" είναι Α Ρ Ι Σ Τ Ο.
Ένα μοντέρνο ποίημα με απλό, δυνατό νόημα που δίνεται με πρωτότυπο τρόπο. Προσωπικα με συγκλόνισε.

Επίσης και το "Η ανόθευτη αλήθεια" είναι δυνατό και πρωτότυπο. Αλλά πιστεύω οτι θα έπρεπε να σταματήσεις πριν την σκηνή του φόνου. Το κάνει λίγο κοινότοπο και γραφικό.

Περιμένω και άλλα δικά σου.
Δημήτρης

[KgSoloman5000]

Προ του Θανάτου μου


Κρύψε με, μάνα κρύψε με
Στης μήτρας σου τα μέρη
Εκεί κανείς δεν προσμετρά
Γιατί κανείς δεν ξέρει

Φίλα με, πάλι φίλα με
Μετάγγισε μου αγάπη
Διότ’ είμαι νέος να στο ζητώ
Γέρος να τ’ απορρίψω

Μίλα στικτά, ψιθυριστά
Και καθησύχαζε με
Κι ίσως μας βρει ένα πρωί
Μαζί απανθρακωμένους

[Ιππαρχος]

Φοβερή δουλειά, ειδικά η "Αρετή" είναι όντως αριστούργημα, μπράβο φίλε!

[KgSoloman5000]

Ο Πατέρας του Φονιά

Όλοι μιλούσαν για το φόνο στην αρχή
Μα είχα άλλοθι ισχυρό και αθωώθηκα
Λίαν συντόμως νέα στοιχεία φανερώθηκαν
Και πια κοιτούσε κατ’ εμέ η ενοχή

Τότε ο πατέρας μου χωρίς ενδοιασμό
Ψευδομαρτύρησε πως ξέρει την αλήθεια
Ήρθε κι απέσυρε απ’ εμέ το βάρος μες στα στήθια
είπε «Μη ψάχνετ’ άλλο! Ο θύτης είμ’ εγώ! »

Μα τόσα χρόνια ύστερα, μάρτυρας της ταφής του,
που κι οι παλιοί οι φίλοι του ακόμη απαξίωσαν,
δεν είμαι άραγε εγώ φτηνό δείγμα ανθρώπου,
έτσι όπως θυσιάστηκε η ηρωική του κράση,
για μια ελπίδα υποστροφής της άνανδρης ψυχής μου;

[Ααρών Μνησιβιάδης]

Η Αρετή στον Άδη! Μου θυμίζει θεματολογικά πολύ έντονα τὴν "Ελεονώρα" του Βύργερ που μετέφρασε έξοχα στα ελληνικά ο Λορέντζος Μαβίλης.

[KgSoloman5000]

Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Το ποίημα που αναφέρεις δε το έχω υπ όψιν και με μια πρόχειρη αναζήτηση δε το βρήκα αλλά θα το ψάξω γιατί μου κίνησες την περιέργεια