ο στιχος

[Blacksheepιος]

Δεν ξερω γιατι,αλλα θα το αναρτησω εδω, παρολο που το ηχογραφω...
' Ο στιχος '

ο στιχος μου προβαλλει ξεχασμενες εποχες
κρυφοκοιταζει στης ψυχης μου τις γωνιες
και ξεφυλλιζει της ζωης μου το ιστορικο
αισθηματα δεν εχει ουτε ενοχες

κι ο στιχος μου προβαλλει ξεχασμενες εποχες
και σαν μικρο παιδι σκαλιζει με μανια
απολιθωματα αναμνησεις βασανιστικες
και ο,τι δεν δωσεις θα στο παρει με τη βια

Ψαχνω τους στιχους να ταιριαξω στο τραγουδι αυτο ,ποιον να αγκαλιαζουν, τι να σας λενε
μασαω νευρικα την ακρη απο το στυλο... ποιον να αγκαλιαζουν,για ποιον να κλαινε

Να αφορουν αγαπη,μισος η τον θανατο, να αφηγουνται μια ιστορια,μια πλανη
χαμογελαω ειρωνικα κοιτωντας στο κενο... στα ιδια μερη, ο στιχος φτανει...

~~~

Χτυπαω το ποδι ρυθμικα στον ηχο των χορδων...κλεινω τα ματια,μες το σκοταδι
τοτε λεξεις κατρακυλουν στις ακρες των χειλιων...και ψυθιριζω... 'ενα σου χαδι'

κυματα αρρωστιας και θυμου γεμιζουν την καρδια...παλι τα βαζω,με τον εαυτο μου
νευρικα γελια ηχουν μεσα στη νυχτα τρανταχτα...να κοροιδεψω,τον καημο μου

Κι ο στιχος μου προβαλει ξεχασμενες εποχες
κρυφοκοιταζει στης ψυχης μου τις γωνιες
και ξεφυλλιζει της ζωης μου το ιστορικο
αισθηματα δεν εχει ουτε ενοχες

Ειναι περιεργος χωνει την μυτη του παντου
παραβιαζει κλειδαριες γκρεμιζει τειχη
με τα ευρηματα του ασχολειται μες τον νου
χαμογελαει σαρκαστικα μπροστα στην ληθη

Πως μενει ο νους προσκολλημενος ετσι στα παλια...με τοσο πεισμα, με τετοια μαχη
κι ο στιχος μοιαζει ψευτικος αν δεν μιλαει γι αυτα..ας μεινει ετσι,δεν σε εχω αναγκη
ας μεινει το τραγουδι αυτο ολοτελα γυμνο...νεκρο απο νοημα,διχως καποια ουσια!
καλυτερα ετσι,απ'το να γινει σκλαβος και αυτο...φυλακισμενο,στην τραγωδια

Κι ο στιχος μου προβαλει ξεχασμενες εποχες
και σαν μικρο παιδι σκαλιζει με μανια
απολιθωματα αναμνησεις βασανιστικες
και ο,τι δεν δωσεις θα στο παρει με την βια

Ο σκανταλιαρης κακομαθημενος του εαυτος
σκουνταει φερετρα κι αιθεριες υπαρξεις
και ο,τι του απαγορεψεις εκδικητικος
θα στο αναπαραγει ο,τι κι αν του ταξεις

Δεν θα το βαλω κατω τοσο ευκολα γι αυτο...στιχους θα γραψω,κι ας ειναι ψεμα
τις λεξεις σημειωνω που ερχονται στο μυαλο...ομως διαβαζω... 'ενα σου βλεμμα'
μες τους λυγμους της πικρας σκιζω αμεσως το χαρτι...να εξαφανισω,την καθε λεξη
και χυνω εκατονταδες δακρυα ακομα στην πληγη...ποτε θα κλεισει...ποσο θα αντεξει..;

Τελικα το τραγουδι αυτο θα μεινει ορχηστρικο..ο,τι μπορουσα το εκανα,αλλα ματαια
αν συνεχισω την προσπαθεια θα τρελαθω...με την κιθαρα,κλεινω τα ματια
ψαχνω μια μελωδια στης ψυχης μου τις γωνιες... γλυκο ρυθμο, του παραδεισου
κι ετσι,στην τυχη γρατζουναω καπου τις χορδες.. αυτο που ακουω, ενα φιλι σου...