Η Πολιτεία στη Θάλασσα (Edgar Allan Poe) - Εξαιρετικά αφιερωμένο στο Σπύρο

[Agar-agar]

Ω! ο Θάνατος το θρόνο του ορθώνει
Σε πολιτεία παράξενη και μόνη
Πέρα βαθιά στη θαμπωμένη Δύση
Εκεί όπου κάθε δαιμόνια και θεία φύση
Έχει αιώνια ανάπαυση ζητήσει.
Κανένα μνήμα εκεί, ή πύργος, ή παλάτι
(Που μες το χρόνο αναρρίγητα κι αιώνια μένει)
Δεν μοιάζει από τον κόσμο μας με κάτι.
Κι ολόγυρα, από κάθε ανάσα ξεχασμένη
Ράθυμη κάτω απ' την ουράνια σκέπη
Με έρμα νερά η θάλασσα έρπει.

Καμιά ακτίνα τ' Ουρανού δεν κατεβαίνει
Στης πόλης τη νυχτιά που αιώνια μένει.
Μόνο της θάλασσας το φως που αναρριγεί
Πάνω στ' ακρόπυργα γλιστράει μες τη σιγή
Πάνω στους θόλους στέλνει εβένινη μαρμαρυγή
Πάνω στους τρούλους -και τα μέγαρα τα αιώνια-
Στους ναούς πάνω –και τα τείχη της τα Βαβυλώνια-
Πάνω στα σκιερά περίπτερα τα ξεχασμένα
Μ' άσπρο κισσό και πέτρινα άνθη σμιλεμένα-
Πάνω στα μύρια θαυμαστά εκείνα μνήματα
Που συνυφαίνουν στων ζωφόρων τους τα σχήματα
Τις βιόλες, τις βιολέτες και τα κλήματα.
Ράθυμη κάτω απ' την ουράνια σκέπη
Με έρμα νερά η θάλασσα έρπει.
Τόσο οι σκιές μπερδεύονται εκεί πέρα
Που όλα θαρρείς πως αιωρούνται στον αέρα,
Ενώ από πύργο που περήφανος φαντάζει
Γιγάντια ο Θάνατος κοιτάζει.

Εκεί ανοιχτοί ναοί και ραγισμένα μνήματα
Χάσκουνε πλάι στα φωτεινά του πόντου κύματα.
Μα ούτε ο αμέτρητος ο πλούτος εκεί διόλου
Απ' τ' αδαμάντινο το μάτι κάθε ειδώλου
Ούτε οι νεκροί που λαμπρά σάβανα φορούνε
Τα φωτεινά νερά στην κοίτη τους δεν συγκινούνε.
Και δεν χαράζει έτσι, αλίμονο, ρυτίδα μια
Πάνω στη γυάλινη, ασάλευτη ερημιά-
Κανένα φούσκωμα της θάλασσας δεν λέει
Άνεμος σ' άλλα πιο χαρούμενα νερά πως πνέει-
Κανένας φλοίσβος δεν στριφογυρνά να δείξει
Πως έχει άνεμος σε ζωντανά νερά φυσήξει.

Μα να, σαν κάτι να σαλεύει στον αέρα!
Το κύμα -φαίνεται μια κίνηση εκεί πέρα!
Σάμπως οι πύργοι κάπως να σπρωχτήκαν
Και λίγο στη μουντή παλίρροια βυθιστήκαν-
Σαν οι κορφές τους πως αφήσαν κάποιο πόντο
Κενό μέσα στο σκούρο Ουράνιο φόντο.
Λάμψεις πιο κόκκινες τώρα απ' τα κύματα ανεβαίνουν-
Οι ώρες σιγά κι αδύναμα αργοανασαίνουν-
Κι όταν με πλήθος από απόκοσμους θρήνους ζωσμένη
Βαθιά, βαθιά η πολιτεία καταδυθεί
Η Κόλαση από χίλιους θρόνους σηκωμένη
Με σεβασμό θα της υποκλιθεί.