Το Στέκι των Κιθαρωδών

Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: The Seed Of The Desolate στις 07/11/07, 00:38

Τίτλος: Μικρό μου Ημερολόγιο
Αποστολή από: The Seed Of The Desolate στις 07/11/07, 00:38
Είμαι όλη την ημέρα καθισμένος σε ένα γραφείο, με ένα τσιγάρο στο στόμα μονίμως να κρέμεται απειλητικό πάνω απο σελίδες και αράδες. Βγάζω το κεφάλι μου στο παράθυρο, κοιτάζω έξω. Κάνει κρύο απόψε, σκέφομαι, και τραβάω μια τζούρα, σαν να μην κάπνισα ολόκληρη την ημέρα. Υπάρχουν ξέρετε κάποιοι τύποι που μιλάνε για τη ζωή, μιλάνε για τον άνθρωπο, τον κόσμο, τον ουράνο και ό,τι είναι πέρα απο αυτόν. Καμμιά φορά σκέφτομαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι κάθησαν και ξόδεψαν τα χρόνια τους ψάχνωντας να βρούνε βολικές και ευκολόπεπτες απαντήσεις για όλους εκείνες που δεν είχαν την τόλμη ή τη δύναμη να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι τους. Σε μια γωνιά κάποιου πανεπιστημιακού κτιρίου, όχι πολύ μακριά απο δω, στέκονται τέσσερα αγάλματα, τέσσερις άνθρωποι του πνεύματος, των επιστημών...τέσσερις άνθρωποι που πράγματι ξόδεψαν τη ζωή τους. Σκέφτομαι καμιά φορά πως δεν απέχω πάρα πολύ απο μια τέτοια κατάσταση, απο μια αγαλματοποίηση. Δεν είμαι κανένας σπουδαίος ασφαλώς ώστε να σταθώ ψηλά σε κάποιο κτίριο και να ατενίζω, ως ανδριάντας πλέον, φερέλπιδες νέους. Αγαλματοποίηση, δηλαδή στατικότητα, απάθεια απέναντι σε εκείνα που επιμένουν να ομορφαίνουν τον κόσμο. Δεν απέχω πολύ, σκέφτομαι. Το΄χω αποδείξει και στον εαυτό μου και σε εκείνη. Ίσως έπραξα καλώς, δεν ξέρω...δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να περιμένει εναν παράξενο να τελειώσει τις βουτιές του στις αποτυπωμένες σκέψεις μερικών αρχαίων. Πολύ περισσότερο, δεν είχε κανέναν λόγο να υπάρχει με έναν άνθρωπο που δεν προσπαθεί να φέρει την αλλαγή, δεν προσπαθεί να φέρει νέες ιδέες. Προσπαθεί να εξηγήσει τις παλιές. Ενας παλαιοπώλης...χωμένος μες στη σκόνη, στις αντίκες,που πλέον φαίνονται τόσο υπερβολικές αλλά πάντα διαθέσιμες για να ικανοποιήσουν εκείνα τα ελάχιστα γούστα. Για κάποιους ακόμα αυτή η αρχαιολατρεία είναι μια μορφή αντίστασης. Για κάποιους άλλους αναχρονισμός. Μην με ρωτήσετε, σας παρακαλώ, με ποιά άποψη συντάσσομαι. Ειλικρινά, δεν ξέρω...ακόμα.
Τίτλος: Απ: Μικρό μου Ημερολόγιο
Αποστολή από: Μ.Π στις 07/11/07, 15:20
Στο ίδιο στυλ του προηγούμενου. Προσωπικά μου αρέσει το συγκεκριμένο στυλ... Μου άρεσε πολύ η αρχή του.
Το΄χω αποδείξει και στον εαυτό μου και σε εκείνη. Ίσως έπραξα καλώς, δεν ξέρω...δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να περιμένει εναν παράξενο να τελειώσει τις βουτιές του στις αποτυπωμένες σκέψεις μερικών αρχαίων. Πολύ περισσότερο, δεν είχε κανέναν λόγο να υπάρχει με έναν άνθρωπο που δεν προσπαθεί να φέρει την αλλαγή, δεν προσπαθεί να φέρει νέες ιδέες. Προσπαθεί να εξηγήσει τις παλιές. Ενας παλαιοπώλης...χωμένος μες στη σκόνη, στις αντίκες,που πλέον φαίνονται τόσο υπερβολικές αλλά πάντα διαθέσιμες για να ικανοποιήσουν εκείνα τα ελάχιστα γούστα.
Οχι desolate , όχι...
Όχι τόση θυσία...
Τίτλος: Απ: Μικρό μου Ημερολόγιο
Αποστολή από: The Seed Of The Desolate στις 07/11/07, 16:17
Καλέ μου Μ.Π.
Πρωτίστως συγνώμη για την προηγούμενη απάντηση που έγραψα το όνομα σου λάθος...
Όχι τόση θυσία...τούτο είναι μια υποκειμενική άποψη. Δυστυχώς οι επιλογές στον πολυαγαπημένο μας τόπο είναι τόσες λίγες που καμμιά φορά χρειάζεται να προθυμοποιηθείς και να θυσιάσεις ορισμένα πράγματα ώστε να εξασφαλίσεις κάποια άλλα, τα οποία ίσως να μην είναι τόσο ζωτικά απο το να αγαπάς και να αγαπιέσαι, είναι πάντως απαραίτητα και χρήσιμα. Το στιχάκι που έχω επιλέξει λέει πως απο την παρουσία πηγαίνουμε στη σιωπή. Το έχω διαπιστώσει πολλές φορές, ορισμένα πράγματα γύρω μας μας το επιβεβαιώνουν καθημερινά...προσωπικά το πιστεύω και έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή θα το διαπιστώσεις. Απλώς θυσιάζεις, λοιπόν, και προχωράς θυσιάζοντας μέχρι να φτάσεις στο σημείο ισχύος εκείνο που θα απαιτήσεις να θυσιάσουν κάποιοι άλλοι για σένα. Δεν είναι εύκολο, αλλά θα φτάσεις μια μέρα. Το ζήτημα πάντως παραμένει το αν αξίζει να θυσιάσεις...στο τέλος κάνουν ταμείο, όπως λένε.... :)
Τίτλος: Απ: Μικρό μου Ημερολόγιο
Αποστολή από: Μ.Π στις 07/11/07, 16:26
Δεν αναφερόμουν σε αυτό(στην αλλαγή χώρας) desolate , αλλά σε αυτό:
δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να περιμένει εναν παράξενο να τελειώσει τις βουτιές του στις αποτυπωμένες σκέψεις μερικών αρχαίων. Πολύ περισσότερο, δεν είχε κανέναν λόγο να υπάρχει με έναν άνθρωπο που δεν προσπαθεί να φέρει την αλλαγή, δεν προσπαθεί να φέρει νέες ιδέες.
Τίτλος: Απ: Μικρό μου Ημερολόγιο
Αποστολή από: The Seed Of The Desolate στις 07/11/07, 16:46
Χμ...ναι...Κοίταξε, κάνεις τις επιλογές σου και είσαι υποχρεωμένος να υποστείς τις όποιες συνέπειες. Η προηγούμενη απάντηση δεν απέχει πολύ απο αυτό που εννοείς. Απλώς, φεύγεις. Την αφήνεις και φεύγεις επειδή πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι για τη ζωή σου. Αν θεωρείς οτι είναι θυσία δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Η δική μου  οπτική επιβάλλει να ονομάζονται τέτοιες πράξεις αναγκαία κακά, ώστε να υπάρχει ένας λόγος να κοιμάμαι ήσυχα το βράδι, άσχετα αν αυτό γίνεται σπάνια. Δεν ξέρω φίλε Μ. Π., η αλήθεια είναι οτι μου έχει λείψει πάρα πολύ όλο εκείνο το παραμύθι-γιατί είχαμε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε την πεζότητα μας σε παραμύθι. Δεν ξέρω...αυτή είναι η ζωή που ζούμε...