Απ' τα κιτάπια της φωνής (α' ,Β',γ',δ',ε',η', κ', λ' , μ' , ν' , ξ',τ')

[Aganippi]

ΜΕΡΟΣ Φ'


Αφήνω το βλέμμα εκεί που φεύγει το βήμα
άλαλος χρόνος σιμώνει, θάλασσα με κύμα.
Εγώ βουλιάζω στα λημέρια του Βουραϊκού
κι εσύ σκοπιά μεταξύ δαιμονικών και Θεού.   

Φυσάει αέρας κι ψυχές μένουν ανήσυχες
μάτια μου, τα δάκρυα δεν είν’ μέρες ήσυχες
είν’ άγρια μελτέμια τ’ Αυγούστου, δίχως βράχια
που σε κουφάρια ακριβά νιώθω μικρή,  φτωχιά.

Εδώ (στο) βράχο ξενυχτώ, αγναντεύω την σκιά
που βουτάει από ‘δω να ξεχάσει μια ματιά
βάλσαμο κι όρκο στον Ποσειδώνα, αφρούς υμνεί
να σκλαβώσει, απόψε, σε δυο χείλη το φιλί.

Αυτό που ρυθμίζει βλέπει μόνο την σελήνη
αυτό που με κατοικεί κάπου πίσω έχει μείνει
η σκιά με ορίζει - με ρίχνει απ’ το βράχο
άλλη μια τέτοια μέρα, θεέ μου, δεν θέλω να ‘χω.


ΜΕΡΟΣ Χ'

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ

… Αγάπη μου, δεν ήταν αυτά που ήθελα να σου γράψω.
     Πέρασε καιρός / έκτοτε. Δεν ξέρω αν είχες καταλάβει.
     Η θάλασσα είχε χάσει το χρώμα της. Ούτε ο ήλιος,
     Ούτε το φεγγάρι δεν την ζύγωνε. Καν καράβια στα λιμάνια
     Δεν αγκυροβολούσαν.

Αγάπη μου, τα χείλη μου είχαν στεγνώσει και η λειψυδρία σου
Ανέβαζε τον πυρετό μου. Το κόκκινο είχε γίνει μωβ και η ορχήστρα σου
Έπαιζε την μοναξιά.

Αγάπη μου, δεν όριζα τα χέρια μου μήτε το κορμί. Δεν το όριζα εγώ.
Μια δύναμη μέσα μου, παλιά, ήρθε πάλι να με βοηθήσει.
Το ξέρω είμαι αδύναμη, το ξέρω το παραδέχομαι, το ξέρω, όμως, δεν αρκεί.

Αγάπη μου, δεν σε ξέχασα κι ας μην αρκεί. Γονάτισα σε δρόμους, ανέβηκα βουνά,
Ορκίστηκα στις θάλασσες. Μα δεν αρκεί! Δεν αρκεί εκείνο το ουρλιαχτό, εκείνο το δάκρυ, εκείνη η πράξη.

Φοβήθηκα μα δεν τρόμαξα. Κάλυψα κάθε κενό με την φαντασία μου.
Αυτό που δεν σου χάρισα. Την φαντασία μου. Το ξέρω δεν αρκεί.
Τώρα που είναι χειρότερα είναι πιο επιτακτική ανάγκη, γι’ αυτό το κάνω.
Κι ας σ’ αγάπησα, ποτέ δεν είναι αργά. Σ’ αγαπώ σε μάτια άλλα. Σε ποθώ
Σε χείλη ξένα. Σε ονειρεύομαι σε ξένα κρεβάτια. Το ξέρω δεν αρκεί.

Αγάπη μου, σκότωσα την αγάπη μας για να κερδίσω την βουλιμική ματαιοδοξία μου. Έβαψα τους τοίχους μαύρους για να χαρώ την φιλοδοξία μου. Ξέθαψα τα πιο μεγάλα μου ελαττώματα για να μπορώ να γελάω χωρίς τύψεις. Αρκεί;

Αγάπη, τώρα αυτοσχεδιάζω την φωτιά που θ’ απλωθεί πάνω μου. Το τσιγάρο σου στο τασάκι μου καίει ακόμη. Αλλά τις πληγές που ετοιμάζει, δεν αρκούν. Δεν αρκεί τίποτα, εγώ φίλιωσα με την πραγματικότητα, με το κενό, με το τίποτα, με το κάτοπτρο του τότε, που ακόμη έχει την δική σου αντανάκλαση.

Κι εφόσον δεν αρκεί. Αντίο!


Αντίο,
τώρα θα κοιμηθώ να επουλώσω τις πληγές.
Αύριο θα είναι αργά, για μας.
Αντίο,
μ' ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο κρυσταλλένιο σου τραπέζι,
μ' ένα τραγούδι θλιμμένο, αλλά ούτε δάκρυ.
Αντίο,
κάτι μεγάλο, που σε μια στιγμή έγινε μικρό.
Σαν εκείνα τα θεριά που είναι τόσο μικρά.
Δίπλα τους μικρή μα πάντα δυνατή.
Αντίο,
μην κοιτάς τα βήματα μου, θα τρομάξεις
όταν θα χάνομαι σ' έναν άλλο βυθό.
Ούτε ήχο θ' ακούσεις...
σιωπές απο κάθε κίνηση,
σιωπές από κάθε βοή.
Αντίο!


Υ.Γ. Τέλος με τα κιτάπια, τα δοκίμια δεν υπάρχει λόγος να τα αναρτήσω εφόσον πρόκειται για προσωπικές προσεγγίσεις χωρίς ιδιαίτερη τέχνη. Σας ευχαριστώ όλους που με διαβάσατε και με σχολιάσατε. Άργησα να αναρτήσω τα δυο τελευταία γιατί ήταν φορτωμένο το πρόγραμμα μου και δεν κατάφερνα να μπω. Να είστε όλοι καλά, να έχουμε ένα όμορφο και εποικοδομητικό φθινόπωρο.

Με φιλική εκτίμηση
Φωτεινή