Επικά

[ivikos]

Μ’ επική των φιλιών τη νοθεία
 με χαδιών στεναγμούς σου κρυφούς
 δεν θα βγω με νοτιά στην Πυθία
 δεν θα πάω ξανά στους Δελφούς
 θα βαδίσω παλιό μονοπάτι
 ως τη κοίτη νεκρών ποταμών
 κι η φυγή σου για ένα ινάτι
 θα γινεί βιλαέτι καημών.
Με ρωγμές το παλιό τ’ οχυρό σου
 με ληγμένο παλιό αριθμό
 είχα μπει στο σπασμένο κανό σου
 της αγάπης να βρω το ρυθμό,
μα αν με μπόρα μας βρήκε ο αγώνας
 σε πορεία για το πουθενά
 με μια τρίαινα ο Ποσειδώνας
 είχε κύματα βγάλει βουνά.

Μ’ επικό των ματιών σου το βλέμμα
 με σημάδια απ’ το χτες που γυρνά
 θα ζητώ στης αγάπης το ρέμα
 μαύρο βότσαλο που δεν γερνά
 κι όταν μπω σαν τρελός στη ροή σου
 θα σου πω με ανοιχτή τη πληγή:
«Μη γυρνάς δω κι εκεί τη ζωή σου
 σε μια αγάπης γαντζώσου τη γη».
Μ’ αν του έρωτα χάσεις τη ζύμη
 απροσπέλαστη αν βρεις την αυγή
 με φιλιά μου να φτιάξεις προζύμι
 μιας λατρείας καρβέλι να βγει,
άλλο λόγο καρδιά μου που να’βρω
 κι αν σε μπόρες καιρών βγεις παλιών
 πριν σε πνίξει της νύχτας το μαύρο
 θα σου φέξω με λύχνους φιλιών

 Μ’ επικές αναμνήσεις τις νύχτες
 με σπασμένο αγάπης σταυρό
 θ’ αντιστρέψω του έρωτα δείχτες
 να μου δείξουνε που να σε βρω!!