Μηνύματα

1

Άνθρωπος και ζωή / Απ: Πιστεύετε;;;

« στις: 26/03/06, 22:02 »

Πιστεύω στον Θεό και στον Χριστό. Δεν πιστεύω σε όλους αυτούς που καταπατάνε τα όσα
Αυτός είπε και αυτο-αποκαλούνται εκπροσώποι του. Μην ξεχνάμε ότι όσοι λέγανε ότι εκπροσωπούν
το Θεό, τον σταύρωσαν. Και τώρα να ερχόταν, οι ίδιοι (με πρώτο το Βαρθολομαίο) θα τον σταύρωναν.
Ούτε στα ψευτο-θαύματά τους (με το "άγιο" φως(φορο) και τα άλλα έκτρωπα!!)

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Για μια σκιά απατηλή...

« στις: 08/03/06, 22:46 »

Πολύ καλό... Μετά από συμβάντα των τελευταίων ημερών είχα χάσει
την όρεξη μου για να γράφω ποιήματα, άλλα χάρης στο δικό σου ποιήμα
τουλάχιστον κατάλαβα ότι δεν έχασα την όρεξή μου να διαβάσω.
Και πάλι πολύ καλό.

3

Άνθρωπος και ζωή / Απ: ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ!!!!

« στις: 19/02/06, 03:01 »

Εγώ την ζω κάθε Τετάρτη. Δε μπορώ να πω περισότερρα αλλά για μία
μέρα γίνομαι ο πιο ευτιχισμένος άνθρωπος του πλανήτη!!

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / H Lacta στο συρτάρι

« στις: 18/02/06, 22:16 »

Κοιτόντας γύρω μου σε δωμάτιο αδειανό,
δικαιολογιά ψάχνω να σε βγάλω απ' το νου,
πες μου, πως να πάψω άλλο να σ'αγαπώ,
αφού το γέλιο και η φωνή σου είναι παντού.

Μου ζήτησες απ' το μυαλό μου να σε βγάλω,
μα όλα γύρω λες και φωνάζουν το όνομά σου,
δίχως εσένα, δε μπορώ ν' αντέξω άλλο,
θέλω ξανά να δω τα μάτια τα γλυκά σου.

Η ποίηση, είχες πει πως δε σ'αρέσει,
συγχώρα με που γράφω, τότε, για εμάς,
μα μόνο έτσι να ησυχάσει θα μπορέσει,
αυτή η φλόγα που 'ναι στο κέντρο της καρδιάς.

Μια Lacta στο συρτάρι, ένα βιβλίο Φυσικής,
το κινητό και η φανέλα που φορούσα,
γίνονται δεσμά και αλυσίδες της ψυχής,
θυμιζοντάς μου πόσο τρελά σε αγαπούσα.

Και αν ποτέ πίσω γυρίσεις να κοιτάξεις
για το πως θα 'μασταν μαζί αν απορείς,
έλα να με βρεις, έλα να με ψάξεις,
θα περιμένω ένα ναι για να μου πεις.


Aρ. Στυλ.

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ποιήμα για τα βαμπιρ του V:tR

« στις: 15/02/06, 23:48 »

To Vampire: The Requiem είναι όντως μελαγχολικό. Αν θες, μπορώ να σου εξηγήσω γιατί (με PM ή e-mail).
Δυστυχώς, ο κάθε χαρακτήρας αντικατοπτρίζει κάτι από εμάς. Ο δικός μου έχει βιώσει πολλές από τις real-life απογοητεύσεις μου, κάνοντας έτσι τον παίκτη να πονάει και να μελαγχολεί μαζί με τον χαρακτήρα του.
Έτσι, το ποιήμα είναι (λίγο) και για μένα, χωρίς όμως να μπερδεύω την πραγματικότητα με το παιχνίδι.
Ουσιαστικά, ο παίκτης παραπατάει στα όρια του αληθινού και του φανταστικού. Για κάποιον που μπορεί
να ξεχωρίσει τη διαφορά, είναι μια καταπληκτική εμπειρία. Δυστυχώς υπάρχουν και ακρότητες...!

Σημείωση:Όταν λέω ότι το ποιήμα με εκφράζει, εννοώ την άδεια ψυχή και την ανάμνηση αισθήσεων.
Όχι οτί πίνω αίμα...

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Τελευταίο βλέμμα

« στις: 14/02/06, 00:21 »

Και καλά έκανες! 
Μπορεί από τα 300-400 άτομα που θα διαβάσουν το ποιήμα,
να είμαι ο μόνος που του φάνηκε λίγο περίεργη.
Η ποίηση είναι για να εκφράζεσε με τον τρόπο που εσύ θέλεις.
Αυτό αρκεί. Και πάλι μπράβο σου.

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Τελευταίο βλέμμα

« στις: 13/02/06, 23:46 »

Κοίτα, εμένα το κριτήριο ώστε να είναι ΚΑΛΟ ένα ποιήματα είναι καθαρά να το νιώθεις...
Την ψυχολογική κατάσταση που περιγράφεις να την βιώνεις. Τώρα, το ποιήμα μου άρεσε
γιατί βρίσκω κάτι κοινό ανάμεσα στον "ήρωα" του ποιήματος και τα βιώματά μου
(δεν ξέρω αν μιλάς για τον εαυτό σου ή όχι). Λίγο όμως δεν μου ακούγεται καλά
η ομοιοκαταληξία. Ίσως παλί να φταίω εγώ. Ίσως όμως με 5-10 λεπτά διόρθωσης να
έβγαινε πολύ καλύτερο. Τέλος, μου αρέσει η παραστατικότητα που ερεθίζει το μυαλό
(το δικό μου τουλάχιστον ) να φανταστεί τα όσα περιγράφει το ποιήματα.

Αρκετά καλό. Μπράβο και καλή συνέχεια!! 

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ποιήμα για τα βαμπιρ του V:tR

« στις: 13/02/06, 23:36 »

Σκοτάδι μαύρο η ζωή,
κατάρα ή ευλογία;
Τον ήλιο να στερούμαστε
για μια αθανασία.

Το αίμα είναι η τροφή
κι ο θάνατος ζωή μας,
με ότι μας απέμεινε
απ’ την αδειανή ψυχή μας.

Με ανάμνηση αισθήσεων,
πρέπει να προχωρήσω,
ελπίζοντας τον θάνατο,
σύντομα ν’ αντικρίσω.

Ο μοναχικός Daeva...

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Οι φιλοσόφοι φίλοι που χαθήκαν...

« στις: 13/02/06, 23:25 »

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια άλλα έπαψα να ονειρεύομαι πλέον.
Να ονειρεύομαι καλύτερες παρέες, καλύτερες αγάπες, καλύτερες μέρες.
Γράφω ποιήματα για να περάσει πιο γρήγορα ο χρόνος και να φτάσει η ώρα να
πεθάνω. Αυτό. Όχι πως γενικά όλα είναι μάται... Απλά έτυχε να είμαι εγώ
ο άτυχος.

10

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Οι φιλοσόφοι φίλοι που χαθήκαν...

« στις: 13/02/06, 02:15 »

Τη ζωή μου ψάχνωντας, σε κάδο απορριμάτων,
με έρωτες που έφτιαξα με το μυαλό μου για παρέα,
οι φίλοι μου μιλούσανε περί ανέμων και υδάτων,
και τέλειωναν κάθε πρόταση με το "Η ζωή είν' ωραία."

Αυταπάτες! Μόνος μου έζησα χρόνια πολλά,
κανείς δε γύρισε για μένα να νοιαστεί,
μόνος από έρωτες και πέρασαν χρόνοι δεκαεφτά,
με την καρδιά μου να ψάχνει άκρη να πιαστεί.

Που είναι οι φιλοσόφοι φίλοι,
τι απέγιναν αυτοί που έλεγαν: Είμαστε εδώ?!
Χάθηκαν, και χάθηκε και η ελπίδα η λίγη,
όπως, χαθήκανε και τόσα σ'αγαπώ.


~Cheers!

11

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ο άνθρωπος του καθρέφτη...

« στις: 28/01/06, 18:06 »

lol... Δεν είμαι απο την Ιθάκη. Μισός Βρετανός (και πάλι μισός Άγγλος μισός Σκωτσέζος) και Μισός Κρητικός.
Λέγοντας Ιθάκη εννοώ την Ιθάκη όπως την περιγράφει ο Καβάφης. Πάντως ευχαριστώ.
Δυσκολεύομαι λίγο να γράφω ποιήματα μιας και μητρική μου γλώσσα δεν είναι τα Ελληνικά (αν και
στην Αγγλία, κάθε σαβατοκύριακο ο πατέρας μου έφερνε 5-6 Έλληνες σπίτι και χορεύανε ζε'ι'μπέκικο κτλ.)
αλλά διαβάζω ποιητές και τα πάω πολύ καλύτερα.

12

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Καθαρτήριο

« στις: 28/01/06, 15:08 »

Βρέθηκα εδώ, χίλιους χρόνους,
έμεινα εγώ και η ελπίδα μου,
στου καθαρτηρίου τους δρόμους,
περιμένοντας την ηλιαχτίδα μου.

Ελπίζοντας να με καλέσουν,
ίδιος έμεινα σαν όταν ήμουν ζώντανος,
να με άφησουν δώ δε θα μπορέσουν,
οι άγγελοι και ο καλός Θεός.

Συνάντησα μια κοπελιά,
πόσο θε να περιμένεις,
στη κόλαση είσαι τη δόλια,
για πάντα έδω πέρα μένεις.

Κοιταξά ψηλά γελόντας,
μη μπορώντας να πιστέψω εις αυτά,
έγω που πέθανα παρακαλόντας,
και εγκαταλείποντας ιδάνικά.

Μια ζωή μες τις σκιές,
στο φως να βγω δε με αφήσανε,
έγινα εγώ μια από αυτές,
άραγε δε με λησμονήσανε...

Αρ.Στυλ.


Υ.Γ Ξέρω ότι κάνω κάποια εκφραστικά/γλωσσικά λάθη, αλλά δυστυχώς τα ελληνικά δεν είναι
μητρική μου γλώσσα και δυσκολεύομαι.

13

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ο άνθρωπος του καθρέφτη...

« στις: 28/01/06, 14:53 »

Όχι πως παραπονιέμαι, 12 άτομα το είδανε  , αλλά
θα εκτιμούσα ρε παιδιά κανένα σχόλιο. Ακόμη και
παράκληση να σταματήσω την ποιήση γιατί την σκοτώνω.
 

14

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ο άνθρωπος του καθρέφτη...

« στις: 28/01/06, 03:36 »

Μόνος, σ'αφήσανε όσοι φίλους σου θεωρούσες,
κι η αγάπη σου, ενοχλήμενη φαίνετε από εσένα.
Πάλι έξω από νεκροταφείο περνούσες,
να πεθάνεις ήθελες και αυτό ζητούσες από εμένα.

Μόνο εγώ σου έμεινα, το ξέρω αυτό καλά,
μη φοβάσαι λοιπόν, εγώ δε θα σ'απογοητέυσω.
Μαζί θα θυμηθούμε, φίλε, τα παλιά,
και μετά στο νεκροκρέβατό σου θα σε δέσω...

Μην με κοιτάς, φοβάμαι για το τι σε περιμένει...
Δε θα 'ναι άγγελος κυρίου, ψέματα δε θα πω.
Θα είναι του έξαποδώ δαιμόνοι καταραμένοι,
να σε πάνε να πληρώσεις για το έγκλημα σου αυτό.

Σε βλέπω, φαίνετε πόσο φοβάσε,
και νευριάζεις που σε λέγανε όλοι ψεύτη.   
Παρ' όλα αυτά για όσους κλάψουνε λυπάσε,
Άνθρωπε που έμενες χρόνια πολλά μες το καθρέφτη.

Αρ.Στυλ.