Θέματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μέσα στα μάτια σου...

« στις: 29/06/06, 14:24 »

Μέσα στα μάτια σου ανοίγουν οι ουρανοί
μα η καρδιά σου παραμένει πληγωμένη
ότι σε κέρδισε σε τούτη τη ζωή
σε άφησε μόνη και χαμένη.

Μη περιμένεις πάντα πιο πολλά
η αγάπη αρκείται και στα λίγα
όσα σου έδωσαν δύναμη παλιά
τώρα σου κρύβουν την αλήθεια.

Ψάχνεις στ’αστέρια τρόπους να σωθείς
όμως κανένα δεν θα σε βοηθήσει
ίσως να είναι αργά για να κρυφτείς
μα η ζωή συνεχίζει να ελπίζει.

Αγκάλιασες για άλλη μια φορά
τα ψέματα που σου χάρισε η νύχτα
προσπάθησες να νιώσεις τη χαρά
αλλά ο πόνος σου έγινε συνήθεια. 

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Θυμάμαι

« στις: 17/03/06, 01:46 »

Θυμάμαι τότε που σ’έπαιρνα αγκαλιά
και μες τα μάτια σου έβλεπα την χαρά.
Με την φαντασία μου έκανα όνειρα τρελά
πως κάποτε το μυαλό άκουγε την καρδιά.

Θυμάμαι που κοιτούσαμε το ίδιο φεγγάρι
το γέλιο σου ήταν φως μέρας γιορτινής.
Κανέναν δεν άφηνες σε ταξίδια να σε πάρει
παρά μόνο χαιρετούσες στο τέλος της ακτής.

Τώρα στο κρύο ασθμαίνω σιωπηλά
ήρθε ο χειμώνας και η αλήθεια πονά.
Γυμνή η καρδιά μου, τα άστρα μια σταλιά
κι η μουσική δεν έδωσε ελπίδα σ’όλα αυτά .

Κοίτα να έχεις ότι σ’έσωσε κοντά
άψυχα σώματα γυρεύουν φιλιά.
Θα σου φιλάω πάντα μια ζεστή αγκαλιά
κι ένα δάκρυ να σ’οδηγεί στα σκοτεινά. 

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κάτω απ’της πόλης το σκοτάδι

« στις: 01/11/05, 14:21 »

Κάτω απ’της πόλης το σκοτάδι
περνάνε σκέψεις ενοχές
και μια βραχνή φωνή που στάζει
λέξεις κοφτές σαν μαχαιριές .

Μέσα σε δρόμους τριγυρνάω
κρύα η νύχτα που περνώ
όμως αντέχω και ας πονάω
κάθε στιγμή που νοσταλγώ.

΄΄ Πάντα θα θυμάμαι τη ζωή που δεν έζησα
   ελπίδες και όνειρα που μόνος μου γκρέμισα.
   Ένα παιδί με κοιτάει με τα μάτια σκυφτά
   ρωτάει γιατί έσβησα τη μαγεία στη φωτιά.  ΄΄

Παλεύω για να βρω ένα βλέμμα
να μου χαρίσει τη ματιά.
Ίσως να οδεύω προς το τέρμα
κι ας το νιώθω μακριά.

Η ώρα τώρα εχεί περάσει
κανείς δεν είναι πια εδώ
Μακάρι να είχα ξεχάσει
τον λόγο που είχα για να ‘ρθώ.

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ...η ζωή είναι ένα όνειρο...

« στις: 14/10/05, 15:46 »

Όταν ανοιγόμουν δεν ήσουν ποτέ δίπλα μου
όποτε έχασα τον εαυτό μου δεν ήσουν εκεί για να τον βρεις.
Ζω στην αθωότητα που γεννήθηκε για να πεθάνει
μέσα στις ψυχές όσων έχασαν την πίστη τους στη ζωή ,
μα η ζωή είναι ένα όνειρο...

Κάθε φορά καταλαβαίνω ότι υπάρχει κάτι λάθος όταν σε βλέπω
ο τρόπος που εξηγείς τα όνειρα δεν γίνεται αλήθεια.
Τις στιγμές που προσπαθείς να αλλάξεις ότι πιστεύω ,
τις στιγμές που προσπαθείς να με πληγώσεις...ματώνω...
Όμως τώρα το χέρι της πίστης είναι ανοιχτό και με αλλάζει
αυτά που έκλεψες...τα όνειρα ,αλλάζουν τώρα την πίστη μου για την ζωή.

Τώρα προσπαθείς να ανοιχτείς και κανείς δεν είναι εκεί.
Τώρα προσπαθείς να χάσεις τον εαυτό σου με την ελπίδα να το βρεις ,
είδα την αθωότητα σου ,την ψυχή σου να θέλει να πετάξει.
Νιώθεις το πεπρωμένο να αλλάζει και να σου δίνει πίσω τη ζωή ,
όμως η ζωή είναι όνειρο...και φεύγει όταν ξυπνάς...

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Εκεί που η αγάπη κατοικεί...

« στις: 12/10/05, 17:52 »

Στην χαμένη πόλη στην άκρη του κόσμου
που ακόμα και οι άγγελοι κλαίνε και η μοναξιά ορίζει τις ζωές
υπάρχει ένας τόπος που γεννιούνται τα όνειρα.
Εκεί ταξίδεψα για να μάθω το πως και το γιατί
και το μόνο που κατάφερα ήταν να θρυμματίσω ότι άφησες εσύ.
Εκεί μοναχικά φαντάσματα τις νύχτες μουρμουρίζουν στους δρόμους,
σκιές γελάνε για κάτι που χάθηκε στο χτες..
Ο κάθε πόνος που νοίωσαμε την στιγμή της φυγής
έγινε τραγούδι,τρόπος για να απαλύνει την καρδιά.
Οι ελπίδες μου σβήνουν στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής μου
αλλά θα περιμένω πάντα μια ζεστή αγκαλιά και το χαμόγελο σου
να μου φωτίζει την νύχτα και να με οδηγεί...
εκεί που η αγάπη κατοικεί...

Μα θυμάμαι το βράδυ που 'χες πει
για μας η αγάπη δεν θα'ρθει...

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Δεν είναι αργά...

« στις: 05/09/05, 14:26 »

Περάσαμε μαζί αυτούς δρόμους
που πριν χρόνια θυμίζαν τα όνειρα μας.
Εκεί που ζήσαμε τους ποιο γλυκούς μας φόβους
τοπία ξεχασμένα στα βάθη της καρδιάς μας.

Και κάποιο βράδυ μου πες, "δε με νοιάζει
ότι χάθηκε μακριά και δεν θα ξαναδούμε
είναι όνειρα που είχαμε παιδιά, μα δεν πειράζει
σε κάποιο άλλο κόσμο ίσως να τα βρούμε."

Όταν το βήμα μας πια δεν θα αντέξει
από τις μνήμες που ακόμα αιμορραγούνε.
Τότε μάλλον κανείς δεν θα προσέξει
αυτό που φεύγει και δεν το λησμονούνε.

Και κάποιο βράδυ μου πες, "δεν είναι αργά
το πιο όμορφο όνειρο κάποιος θα το ζήσει
σε μια γωνιά ξεχασμένο θα μετρά ιδανικά
και θα χλευάζει αυτόν που εκεί το είχε αφήσει."