Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Θέματα - Aganippi

Σελίδες: [1] 2 3
1
Αλλόκοτη μανία  νωθρά στο κορμί
Χοροπήδημα στις άκρες των δακτύλων
Βάδισμα επάνω σου με άμεμπτη ορμή
Φύσημα ανέμου κούνημα ανεμομύλων.
 
Μοναξιά με χρώματα σε άτονους καμβάδες
Μες την νύχτα δίχως φεγγάρι για οδηγό
Στο μπαλκόνι σου έρωτες, αγέρια καντάδες
Κι εσύ χαμένη σ’ ένα πλαστικό φορτηγό.


Κι όταν θα μερέψει η αυγή
Το όνειρο σε κανέναν δεν θα πω
Θα πλάσω μια ψεύτικη αρχή
Και κρυφά απ’ όλους θα σ’ αγαπώ….
 
 
Είσαι οπτασία σε μια νύχτα κάρβουνο
Χάθηκαν οι έρωτες σου στην έρημο
Κι εγώ πρέπει να ξεκινήσω απ’ το μηδέν
 
Να βρω στη δύση ένα βήμα άσημο.


Κι όταν θα μερέψει η αυγή
Το όνειρο σε κανέναν δεν θα πω
Θα πλάσω μια ψεύτικη αρχή
Και κρυφά απ’ όλους θα σ’ αγαπώ….
 
 

2
Κανέλα - Πορτοκάλι

Έναστρη νύχτα στην αρχή του Μάρτη,
μ' έναν μποέμ στο άλσος στο παγκάκι,
γιαβάσικο στριφτό και μια μποτίλια
κι ένα σιωπηλό "σ' αγαπώ" στα χείλια.

Πέρασαν τα χρόνια σαν μία γουλιά'
κανέλα - πορτοκάλι τα δυο φιλιά.
Αυτές οι δύο στιγμές στ' αρώματα
κρατούν μαζί τον έρωτα στα σώματα.

Κανέλα - Πορτοκάλι τα δυο φιλιά
ας περνούσανε τα χρόνια αγκαλιά.
Και μέσα απ' την δική σου τη ματιά
να τρυπώνανε οι πόθοι στην καρδιά...

Αλάργεψα σ' αθέλητη φυλακή
να τρυγώ το δάκρυ κάθε αυγή,
να κεντώ καημούς στ' απομεινάρι
και πληγή σε ξίφος στο θηκάρι.

Τώρα θα ραμφίσω την μοναξιά
να κάνω μια οπή, να φύγω μακριά.
Ο,τι γίνει, ο,τι προλάβω ν' ανταμώσω
τ' όνειρο ξανά δε θα πληγώσω.

Κανέλα - πορτοκάλι τα δυο φιλιά
ας περνούσανε τα χρόνια αγκαλιά.
Και μέσα απ' την δική σου τη ματιά
να τρυπώνανε οι πόθοι στην καρδιά...

3
Καρπούς αρτόδενδρου
κουβαλάνε για το γιόμα'
μιας αρχόντισσας γιορτή
μ' ευγενικό το διώμα.

Δέκα μαχαιριές στη γη
από ιθαγενείς με σάζι
να λυτρώσουν την κυρά
που θα κάνει χάζι.

Και χίλιες σπαθιές
για τα κόκκινα χείλη
γεμάτα φωτιές
θα πέσουνε χίλιοι.

Ενός σπαχή το άλογο
στο τέλος, για θυσία ΄
έτσι φεύγει το κακό
λέγαν' στην Φρυγία.

Θα σε υπηρετώ αδρά
με μισό φεγγάρι,
σε μέρες σκοτεινές
και με φθηνό λογάρι.

Θα είμαι προστάτης
σ' αστέρια αχνά,
σε ήλιο παγωμένο,
σε χρόνια βουβά.

4
Με λούζει το φως του φεγγαριού΄
ορτή, στην μέση του στενού,
δίπλα μου ορύγματα,
βράδια μ' αινίγματα
και κλείνω τα μάτια
με ξέφτια υφάδια.

Μια σχεδία μ' Αμαζόνες΄
χαρακώνουν τον ύφαλο.
Ποιός ξέρει να διαβάσει;
τα μυστικά να μεταφράσει;

Τρύπωναν σαν μάγισσες
στους κρυφούς οντάδες,
μια πορφυρή λάμψη
ξετρύπωνε απ' τους σοφάδες.

Ο έβενος της σχεδίας
άρωμα Ανατολής,
με σεντέφια και κοράλλια
που ΄χε λαξεύσει ο Ερμής.

Ζαρώνω σε μια γωνιά
κι έχασκα τα ζεμπίλια
που 'χανε αφήσει στη στεριά
σκεπασμένα με μαντήλια.

Ένας ταπεινός χατζής της Μέκκας
να εξαγοράσει εφτά ζωές
με κάτι ώρια μπακίρια
και 'ριχνε κλεφτές θωριές.

5
Αγκαλιασμένοι σαν ζευγάρια οι λόφοι,
επάνω στο καταπράσινο βουνό ΄
αγαλλίαση, καμάρι ο ουρανός
που κάμει ο αζάτης, προς το γιαλό. 

Σαν να ‘ναι αδροβεργίδες σιμώνουν τα πουλιά
μήτε αζάλικες ζυγώνουν προς εκεί,
μήτε ξυλοκόποι να θερίσουνε το βιός
μόνο λάτρεις του βουνού είναι δεκτοί.

Τα χωμάτινα δρομάκια, πρασινίλα
μοσχοβολούν δροσιά, θυμίζουνε τη νιότη ‘
που προσκολλούσε επάνω της η ανεμελιά
κάθε παιδιού, ανάμνηση πρώτη.

Σαν βγει ο Γελαντζής, κελαϊδίσματα –
μαγικές μουσικές, φωτεινά χρώματα
ντύνουνε τις λυγερές πλαγιές με πέπλο
και μεθούν όλοι με τόσα αρώματα.

Εράσμια φύση, ποιος απόγονος
άραγε σα Θεά θα σε τιμήσει;
κάθε πρόγονος σου ατίμησε τη χάρη.
Για πόσο αυτή η ομορφιά θα ζήσει;

6
Ούτε θαλασσίλα δεν μας παίρνει σε τούτο το μαγερειό,
λίγα καμένα ξύλα, λίγα ξερά φύλλα φασκομηλιάς.
Ο αργαλειός καμαρώνει την μουντζούρα του, γέρασε !
κίτρινα φύλλα χάμω, χειμώνας μα μοιάζει φθινόπωρο.

Το κυνήγησε ο χρόνος, κι αυτό. Το παρέσυρε μ’ ορμή.
Τα πανωφόρια τρύπια. Με δάκρυ νιότη, για σένα λέμε.
Τα γέλια, ούτε το πλήρωμα του χρόνου δεν τα χάιδευε.
Τον έρωτα, που μας κρατούσε ζωντανούς κι αλάργεψε.

Κυφό τ’ όνειρο αγάπη μου, το φιλί δεν ζαχαρώνει
μόνο το χέρι σου κρατώ και νιώθω ευλογία.
Οι ανάγκες μας πιο μικρές, η έλλειψη πιο μεγάλη.
Κοίτα! Ούτε πότης απόψε περνά, ούτε πεινασμένος.
Ρακένδυτοι περαστικοί, κοιτάζουν τα σκουπίδια.

Σαν δαμάσκηνο ώριμο μοιάζει το πρόσωπο τους.
Αφουγκράσου το λιμό, αγνάντεψε τις μέρες…
τις μέρες που σκιάζουν τα κατώφλια μας.
Σώπα! Λίγη δύναμη μας έχει απομείνει.

Σώπα! Μην νιώσουν τα παιδιά την οργή,
την θάλασσα π’ αφρίζει, τα δέντρα που δαγκώνουν.
Μην νιώσουν πως αυτό το χώμα δεν βαστά.
Σώπα! Να πνιγούμε δίχως γκρίνια. Σώπα!

Θεέ μου δεν δακρύζει πια ο ουρανός, τα παιδιά!
Μόνο παιδικά μάτια, αυτά μαζεύουν όλη την συμφορά.
Γιατί; καταντήσαμε σαν την τόμπολα.
Ποιος είναι αρχηγός; και ποιοι οι όροι;

Σκοτείνιασε! Να δούμε που θα μας βγάλει την αυγή,
σε βράχια ή στεριά αυτή η καραβέλα...

Καληνύχτα συνάνθρωποι, συνάδελφοι της πείνας.
Καληνύχτα ανθρωπιά!

Καληνύχτα και σιωπήστε!

7
ΔΙΑΒΑΖΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ SITE και κάποια, ομολογώ, ήταν πολύ καλά...

Και από φετινό γραπτό Πανελληνίων: "Η Ελλάδα βγήκε υποχρεωμένη από τους Βαλκανικούς πολέμους...."  (υπερχρεωμένη, έλεγε το κακόμοιρο κείμενο.....)

(στο τέλος ενός γραπτού που πραγματικά δεν ξέρεις από που να το πιάσεις και που να τ' αφήσεις...)
"Ε, τέλος πάντων έγραψα ό,τι μπορούσα, βάλτε κι εσείς 2 μονάδες παραπάνω γιατί δεν την παλεύω άλλο να προσπαθώ να πάρω απολυτήριο 2 χρόνια"!
(η ορθογραφία δική μου γιατί του πρωτότυπου ήταν σχεδόν φωνητική...)


Υ.Γ. Το παιδί τουλάχιστον είχε ειλικρίνεια.  :)



Απο Ιστορία:

Ο Καποδίστριας ήτανε ο καλύτερος οπλαρχηγός της γενιάς του...



Από κόλα που μηδενίστηκε απ' τον πρώτο εξεταστή σε μαθητή πανελλαδικών εξετάσεων:

1+1 κάνει 2 να με περάσετε γιατί θα κάνω μαύρο καλοκαίρι.



τέλος δεν μπορώ άλλο, συνεχίζεται..... ;D


8
ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΗΜΑ (Έντεχνου - ροκ) UT DES, o Σύλλογος "ΦΛΟΓΑ" Γονείς Παιδιών με Νεοπλασματική ασθένεια με χορηγό Επικοινωνίας ΣΟΚ FM 104,8 και την φιλική συμμετοχή του ΔΗΜΟΥ ΔΙΡΦΥΩΝ και του ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΑΘΕΝΩΝ
 σας προσκαλεί σε μια βραδιά "ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ" και γι' αυτά που αν ενωθούμε θα τους προσφέρουμε ΕΛΠΙΔΑ και ΖΩΗ. Και με την αμέριστη συνεργασία του μουσικοσυνθέτη κύριου ΤΑΣΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ θα ενωθούνε η ποίηση (ως φόρος τιμής των παιδιών της περιοχής που χάθηκαν), η μουσική, οι παιδικές φωνές της χορωδίας, η αφιλοκερδής προσφορά και εργασία των πολιτών να συμφιλιωθούνε με την ΕΛΠΙΔΑ για ΖΩΗ.
Σε μοναδικές ερμηνείες και μελοποιήσεις οι φωνές των: ΜΙΧΑΛΗ ΘΩΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΡΑΒΑ για να μας ταξιδέψουν, να μας μαγέψουν...

Παρασκευή, 17 ΙΟΥΛΙΟΥ 2009 και ώρα έναρξης 21:00 μ.μ. Στον δημοτικό χώρο του ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΚΑΘΕΝΩΝ (ΔΗΜΟΥ ΔΙΡΦΥΩΝ - ΕΥΒΟΙΑ).

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ!

ΟΙ UT DES ΚΑΙ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΛΟΓΑ "ΓΟΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ"
ΣΕ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙ... ΣΕ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ... ΣΕ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!!!


ΕΙΣΟΔΟΣ: 5 ΕΥΡΩ

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ... ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!


9
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ ΗΛΙΑ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ - 4 CD's

Εργογραφία, σε ποίηση Ανδρέα Κάλβου, Οδυσσέα Ελύτη, Γιώργου Σεφέρη, Νίκου Γκάτσου, Μάνου Ελευθερίου, Μιχάλη Μπουρμπούλη, Ακ. Δασκαλόπουλου, Μίκη Θεοδωράκη

Τραγουδούν : Σωτηρία Μπέλλου, Μανώλης Μητσιάς, Αλκηστις Πρωτοψάλτη, Μαρία Δημητριάδη, Αντώνης Καλογιάννης, Νένα Βενετσάνου, Τάσης Χριστογιαννόπουλος, Ιωάννα Φόρτη,η Χορωδία Νέων Δήμου Κηφισιάς, η Παιδική χορωδία Εύγηρος Κεφαλλονιάς, Χορωδεία Γεωργίου Κακίτση και ο συνθέτης.

Από τις πρώτες νότες της μουσικής του Ηλία Ανδριόπουλου είναι φανερές η ευαισθησία και η ευγένεια ψυχής, στοιχεία που διακατέχουν όλο το έργο του/

"Ο Ανδριόπουλος έμεινε απλός, άμεσος λυρικός. Η μουσική του ρέει σαν το διάφανο νερό της πηγής. Γι αυτό επάξια κέρδισε μια ιδιαίτερη θέση μέσα στη λιγοστή συντροφιά των τραγουδοποιών που έχουν τις ρίζες της έμπνευσης τους στο έντεχνο-λαϊκό τραγούδι "(Μίκης Θεοδωράκης)

Συνθέτης: ΗΛΙΑΣ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ 
Στιχουργός: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ,   ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ,   ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ,   ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ,   ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ,   ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗΣ,   ΑΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ,   ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ 
Συμμετοχές: ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ,  ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ,  ΑΛΚΗΣΤΗΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ,  ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ,  ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ,  ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ,  ΤΑΣΗΣ ΧΡΙΣΤΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (Βαρύτονος),  ΙΩΑΝΝΑ ΦΟΡΤΗ 
Εταιρεία: LYRA 
Κυκλοφορία: 19/06/2009


1 ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ - Σωτηρία Μπέλλου
2 ΣΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ - Μανώλης Μητσιάς
3 ΔΕΙΛΙΝΑ ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ - Αλκηστις Πρωτοψάλτη
4 ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΚΟΨΑΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ - Σωτηρία Μπέλλου
5 ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ - Αντώνης Καλογιάννης
6 ΤΗΝ ΑΦΡΟΥΡΗΤΗ ΝΥΧΤΙΑ - Νένα Βενετσάνου
7 INTERMEZZO I - Οργανικό (Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ)
8 ΕΙΣ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΝΑΟ - Τάσης Χριστογιαννόπουλος (Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ)
9 ΜΕΝΕΞΕΔΕΝΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ - Ιωάννα Φόρτη
10 ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΗΜΑΤΑ - Σωτηρία Μπέλλου
11 ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΞΕΝΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ - Αλκηστις Πρωτοψάλτη
12 ΑΓΙΑΝΑΠΑ Β' - Νένα Βενετσάνου
13 ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ - Νένα Βενετσάνου
14 ΕΙΠΑ ΝΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΩ - Χορωδία
15 ΜΑΡΑΖΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ - Οργανικό
16 ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΒΡΩ ΣΤΟΥΣ ΜΠΑΞΕΔΕΣ - Αντώνης Καλογιάννης, Αλκηστις Πρωτοψάλτη
17 ΟΛΑ ΤΑ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ - Νένα Βενετσάνου
18 ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ - Σωτηρία Μπέλλου
19 ΑΜΕΡΙΜΝΟΣ ΑΝΕΜΟΣ - Οργανικό
20 ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ - Ηλίας Ανδριόπουλος
21 ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ - Αλκηστις Πρωτοψάλτη
22 ΜΟΝΑΧΙΚΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ - Σωτηρία Μπέλλου
23 PRELUDIO - Οργανικό (πιάνο ο Θοδωρής Οικονόμου)
24 ΑΛΛΑ ΕΥΤΥΧΗΣ ή ΔΥΣΤΗΝΟΣ - Ιωάννα Φόρτη
25 ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΟΝΕΙΡΑ - Νένα Βενετσάνου
26 ΜΟΥ 'ΠΕΣ ΦΕΥΓΩ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ - Αλκηστις Πρωτοψάλτη
27 ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟ - Σωτηρία Μπέλλου
28 ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΑΘΗΣ - Οργανικό (Σόλο μπουζούκι ο Κώστας Παπαδόπουλος)
29 ΤΟ ΣΤΑΦΥΛΙ ΑΥΤΟ - Αλκηστις Πρωτοψάλτη (διαβάζει η Ρηνιώ Παπανικόλα)
30 ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΕΡΗΜΙΚΗ - Οργανικό
31 Ο ΕΡΩΤΑΣ - Αλκηστις Πρωτοψάλτη
32 ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΜΑΓΑΖΙ - Αντώνης Καλογιάννης
33 ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΑΚΡΙΝΟ - Σωτηρία Μπέλλου, Παιδική χορωδία Εύγηρος Κεφαλλονιάς
34 ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ - Μαρία Δημητριάδη
35 INTERMEZZO II (Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ)
36 ΣΤΑΦΥΛΟΦΟΡΟΥΣ ΡΙΖΑΣ - Τάσης Χριστογιαννόπουλος (Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ)
37 ΤΑΞΙΔΕΥΩ - Μανώλης Μητσιάς
38 ΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΝΑ ΣΟΥ ΓΡΑΨΩ - Αλκηστις Πρωτοψάλτη
39 ΣΤΙΣ ΛΑΣΠΩΜΕΝΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ - Σωτηρία Μπέλλου
40 Η ΜΟΙΡΑ ΠΟΥ ΓΕΛΑΣ - Νένα Βενετσάνου, Μανώλης Μητσιάς
41 ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ 1985 - Ηλίας Ανδριόπουλος
42 ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ - Αλκηστις Πρωτοψάλτη
43 ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ - Μανώλης Μητσιάς (διαβάζει ο Γιάννης Φέρτης)
44 ΛΑΪΚΑ ΠΡΟΑΣΤΕΙΑ - Χορωδεία Γεωργίου Κακίτση
45 ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΣΑΝΤΟΥΡΙ & ΟΡΧΗΣΤΡΑ (Μέρος τρίτο) Σολίστ η Αγγελίνα Τκάτσεβα, συμμετέχει η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ
46 ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΑΘΗΣ - Σωτηρία Μπέλλου
47 ΧΤΥΠΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - Αντώνης Καλογιάννης, Αλκηστις Πρωτοψάλτη
48 Η ΩΡΑ ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ - Νένα Βενετσάνου
49 ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΕΙΣ; - Μανώλης Μητσιάς
50 Ο ΑΓΕΡΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ - Σωτηρία Μπέλλου
51 ΕΙΧΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ - Αντώνης Καλογιάννης
52 ΟΝΕΙΡΟ - Νένα Βενετσάνου
53 ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ - Μανώλης Μητσιάς
54 Ω ΦΩΝΗ, Ω ΜΗΤΕΡΑ - Τάσης Χριστογιαννόπουλος (Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ)
55 ΑΚΡΟΝΑΥΠΛΙΑ - Σωτηρία Μπέλλου
56 ΕΛΕΝΗ - Μανώλης Μητσιάς (διαβάζει ο Γιάννης Φέρτης)
57 ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - Μαρία Δημητριάδη
58 ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΜΑΣ ΜΕΣ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΑ - Χορωδεία Γεωργίου Κακίτση
59 ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΧΡΩΜΑΤΑ - Αλκηστις Πρωτοψάλτη
60 ΦΛΟΙΣΒΟΣ ΦΙΛΙ - Οργανικό (κλασική κιθάρα ο Βαγγέλης Μπουντούνης)


ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΡΑΤΑΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ, ΑΠΛΑ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ... ΕΝΑ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΠΟΥ, ΣΙΓΟΥΡΑ, ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΦΙΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ.


10
ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ - μουσικό παραμύθι με στοιχεία όπερας, του Hans Christian Andersen, μελοποιημένο από την Λένα Πλάτωνος

Διασκευή, λιμπρέτο : Γιώργος Βολουδάκης

Αηδόνι : Αρης Χριστοφέλλης, Αυτοκράτορας, αρχιμουσικός : Σπύρος Σακκάς, Θάνατος : Φραγκίσκος Βουτσίνος, Φίλη του αηδονιού : Σαβίνα Γιαννάτου, Αυλάρχης : Γιάννης Σαμσιάρης, Ψαράς, βιολιστής, Γιαπωνέζος : Χρήστος Στασινόπουλος

Αφηγείται η Λένα Πλάτωνος

Πρώτη έκδοση : Νοέμβριος 1989

ΤΙΤΛΟΣ: ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ 
Κατηγορία: ΕΝΤΕΧΝΟ - ΕΛΛ. ΣΥΝΘΕΤΕΣ ,  ΠΑΙΔΙΚΟ 
Συνθέτης: ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ 
Στιχουργός: HANS CHRISTIAN ANDERSEN 
Συμμετοχές: ΣΑΒΒΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ,  ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΚΚΑΣ,  ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΟΣ ΒΟΥΤΣΙΝΟΣ,  ΑΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΕΛΗΣ 
Εταιρεία: LYRA 
Κυκλοφορία: 17/06/2009

1 ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ - Σπύρος Σακκάς
2 ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ - Σαβίνα Γιαννάτου
3 Η ΦΙΛΗ ΤΟΥ ΑΗΔΟΝΙΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ - Σαβίνα Γιαννάτου
4 Η ΦΙΛΗ ΤΟΥ ΑΗΔΟΝΙΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ - Σαβίνα Γιαννάτου
5 Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΛΕΕΙ ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ - Σπύρος Σακκάς
6 Ο ΑΡΧΙΜΟΥΣΙΚΟΣ ΥΜΝΕΙ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΑΗΔΟΝΙ - Σπύρος Σακκάς
7 Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ - Φραγκίσκος Βουτσίνος
8 Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΥΕΤΑΙ - Φραγκίσκος Βουτσίνος
9 ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ - Αρης Χριστοφέλλης
10 Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ - Σπύρος Σακκάς, Αρης Χριστοφέλλης

11
Απ’ τα κείμενα «Απ’ τα κιτάπια της φωνής μου» (24 μέρη και 25 δοκίμια)


ΜΕΡΟΣ Γ’

Λάθος βοριά !
Λάθος μελωδία με συνοδεύεις.
Είν’ τα φτερά μου μάλλινα
Η βροχή σου καταιγίδα
Εις το πέλαγο μισόγυμνη
Μαζί με την ελπίδα.
Σιώπα! Μαράζι μου
Λέξη μην πάρει τ’ αγιάζει 
Είναι Βαλπούργεια η βραδιά
Που θα μας χαράξει.
Το άφησα ξοπίσω
Στο χώμα που εφίλησα
Ανάμα και κονιάκ
Στο ζύγωμα εμύρισα. 


Τα μέτρησα εψές
Στην αίγλη του Μεσαίωνα
Θαρρώ πως βάφτισα ένα
και καταριότανε τον Κρέοντα.
Άνοιξε, θνητέ, την παλάμη
Πόσα όνειρα χωράνε εκεί δα
Μην υφαίνεις μυριάδες
Ένα, αν ειν’ καλό, είν’ πολλά.



Μέρος Κ’


Να ξάπλωνα στην αμμουδιά
Στα κογχύλια που ξεβγάζει το Αιγαίο. 
Στην ασβεστωμένη νήσο που γεννήθηκα
Στα ροδόνερα της (που) βαφτίστηκα.
Τα βουνά ν’ αντικρίζω ΄
Τα γαλανά βουνά (!)
Π’ απάνου στους ορίζοντες
Τον ουρανό κρατάνε.

Τι θαύμα μου προσφέρεις!

Εδωδά στο κύμα,
Έρωτες να ξαρμυρίσω
Και τις σοφές μου αγάπες
Να μην συγκρίνω.

Της ειμαρμένης, κύμα μου,
Άλλη πορεία δεν θα πάρω
Στην ζωή θα πορευτώ
Κι αυτή θα οδηγεί, το βήμα μου.

Κι αν ειρκτή ή λευτεριά
Θνητός νους δεν το κατέχει
ο,τι  μέλλει σ’ άγραφα χαρτιά
απ’ την γνώση μου απέχει.

Στον ίσκιο, γαλάζια σχήματα,
Δεν απαντάτε, μα σας ρωτάω.
Και να σας φτάσω δεν μπορώ
Με την λαγήνα  που κρατάω.

Από παιδάκι μ’ άρεσε να σκαλίζω,
Ότι ψηλά μας κυβερνά ΄
Κι ότι χεράκι δεν μπορεί να φτάσει

ό,τι ονειρεύτηκα, να ξεβγάλω, δεν αξιώθηκα
κι ας ροβολώ, σαν εσάς βουνά,
την απεραντοσύνη ΄
νάρκισσος και τελειοθήρας
στην κάθε άκρη, στην μυρωδιά
τούτου του ντουνιά.

Μες την πλεμπάγια σου
Δεν συμμετέχω
Εσωστρεφής περαστικός
Που μόνο την γνώση δεν απαρνιέται.

Γι’ αυτή την προσφιλή
Π’ ανάγκη είχα πάντα
Μονάχα δεν λυπάμαι.

Ωσότου την στηρίζω χωρίς δεκανίκι
Χωρίς τον λόγιο κανενός

Δεν ανιχνεύω επιχειρήματα

Είναι μόνη και δυνατή.

 

 

ΜΕΡΟΣ Λ’


Στην σκοτεινή την νυχτιά
Π’ αστρί δεν κατέχει
Μόνο φεγγάρι ορφανό
Όλη τη γη να τρέχει.
Κι αν το καλό κοιτάξεις
Δυο φεγγάρια θα δεις
Μπολικαίνει το ‘να
Μαγεία, δίχρωμης, στιγμής.

Παρωχημένους χρόνους
Πασπαλίζω την ταυτότητα
Μα αναπνέω στην χαραυγή
Να υφάνω την οντότητα.
Με την συλφίδα του ονείρου
Κουρνιάζω στην κούνια μου
Να ηχήσει μειλίχια το άσμα
Που μου ‘λεγε η γιαγιά μου.

Με το ζαρίφικο σάλι στους ώμους
Μ’ είχε γαλουχήσει
Και την ορμήνια της πάντα άκουγα
Στις τρικυμίες να με ηρεμήσει.
Κοφίνια με μούσμουλα
Αχνά αγέρια του Απρίλη
Τα χείλη της ανάγκης αγγίζουν
Με τ’ ακροδάχτυλα της μνήμης
Μου λεν – μου θυμίζουν.

Το κολιμπρί, ποτέ, δεν σίμωσα
Μόνο απ’ τις δικές της ιστορίες
Κάτω απ’ την ασημένια λεύκα
Που ‘χα περίσσιες απορίες.
Και μου ‘δειχνες και κοίταζα
Τις ισόμορφες πλαγιές
Με τις οικίες τις πετρόχτιστες
Κλέβανε τις ματιές.
 




12
ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

- Άνθρωπος

Περίτεχνες κουβέντες και επιτηδευμένη όψη σπανίως συμβαδίζουν με την τέλεια ανθρωπιά " Κομφούκιος"

Αληθινά μεγάλοι άνδρες και γυναίκες είναι αυτοί που είναι φυσικοί, ειλικρινείς και τίμιοι με όλους όσους έρχονται σε επαφή μαζί τους "Γουιλιαμ Ντανφορθ"

Μεγάλος, σημαντικός, είναι ο άνθρωπος που έχει εύρος πνευματικό "Νοαμ Τσομσκι"

Ασήμαντοι άνθρωποι είναι εκείνοι που δέχονται τις απόψεις τω άλλων, χωρίς να τις επαξεργαστούν αυτοί πρώτα "Τολστοι"

Όσο λιγότερο σκέφτονται οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο μιλούν "Σαρλ Ντε Μοντεσκιε"

Κάθε άνθρωπος έχει τόση αξία, όση τα πράγματα με τα οποία έχει αυτός ασχοληθεί "Μάρκος Αυρήλιος"

ΖΩΗ

Η ζωή μοιράζεται στους έχοντες, τους κατέχοντες και τους αντέχοντες "Μήτσος Ευθυμιάδης"

Ένας απ' τους μεγαλύτερους κανόνες της ζωής είναι αυτός: Όσα περισσότεα δίνεις τόσα περισσότερα παίρνεις "Γουιλιαμ Ντανφορθ"

Στα σημαντικά ζητήματα της ζωής είμαστε πάντα μόνοι "Ανρι Αμιελ"

Η μόνη πίστη που είναι σωστή και κατανοητή είναι η πίστη για τη ζωή "Τόμας Χαξλει"

Αξίζει να ζει κανείς; Αυτή η ερώτηση είναι για ένα έμβρυο και όχι για έναν άνθρωπο "Σαμιουελ Μπατλερ"

Συγκρίνω τη ζωή με τις χορδές των μουσικών οργάνων, που πρέπει να τεντώνονται και να ξελασκάρουν για να αποδώσουν έναν πιο ευχάριστο ήχο. "Δημόφιλος"

13
Το έργο «Kυρά των αμπελιών» γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο μετά την κατοχή στα χρόνια 1945 -1947 και δημοσιεύθηκε το 1954 στην συλλογή Αγρύπνια. Ενα έργο που όπως γράφει ο Gerard Pierrat στην εισαγωγή στη γαλλική μετάφραση των ποιημάτων του Ρίτσου με τον τίτλο ”Avant L’Homme” αποτελεί «…μια από τις κυρίες μορφές του Ρίτσου αυτήν όπου η πιο προσωπική τέχνη, αποκαλύπτει τη μνήμη ενός ολόκληρου λαού».

Σε αυτό το δίσκο ο Γιώργος Κοτσώνης μελοποιεί και ο Κώστας Καμμένος, η Ελένη Βιτάλη και η Σόνια Κρυστάλη ερμηνεύουν. Κυκλοφόρησε 3/6/2009. Φανταστικό απο κάθε άποψη, μου κλέβει κάθε αίσθηση η κυρία Βιτάλη στο "Αγωγιάτης". Και όλα τα υπόλοιπα ερμηνευτικά και ενορχηστρωτικά είναι απόλαυση, στιχουργικά δεν μιλάω εφόσον είναι κορυφαία.

CD
1 ΚΥΡΑ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΙΩΝ - Κώστας Καμένος
2 ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ - Σάνια Κρυστάλη, Κώστας Καμένος
3 ΑΧ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ - Ελένη Βιτάλη, Κώστας Καμένος
4 ΜΗΛΙΤΣΑ - Κώστας Καμένος, Σάνια Κρυστάλη
5 Ο ΑΓΩΓΙΑΤΗΣ - Ελένη Βιτάλη
6 ΟΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΡΑΜΟΥΝΤΑΝΑΣ - Κώστας Καμένος
7 ΜΙΛΙΑ, ΜΙΛΙΑ - Κώστας Καμένος, Σάνια Κρυστάλη
8 ΟΙ ΣΙΔΕΡΟΦΡΑΧΤΟΙ - Κώστας Καμένος
9 ΜΗΔ' Ο ΣΤΕΡΝΟΣ ΚΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ - Κώστας Καμένος
10 ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ - Σάνια Κρυστάλη, Κώστας Καμένος
11 ΝΑΤΗ Η ΑΥΓΗ - Κώστας Καμένος, Σάνια Κρυστάλη

14
Η ΛΥΡΑ επανεκδίδει μια ξεχωριστή κυκλοφορία, ποιήματα του Οδύσσεα Ελύτη μελοποιημένα από τον Μιχάλη Τρανουδάκη.  Τραγουδά η Αφροδίτη Μάνου
Μια σπάνια επανακυκλοφορία που δεν πρέπει να λείπει από καμμία δισκοθήκη.

Κυκλοφόρησε 29/5/2009 με τίτλο "Η Ποδηλάτισα"

CD
1 Η ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΣΑ
2 ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ
3 ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΟΥ ΙΣΠΑΧΑΝ
4 Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΩΝ
5 ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ
6 ΤΥΧΗ
7 Ο ΓΛΑΡΟΣ
8 ΣΟΥ ΤΟ 'ΠΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
9 ΣΤΗΝ ΞΥΛΙΝΗ ΠΑΡΑΓΚΑ
10 Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
11 Ο ΧΑΜΑΙΛΕΩΝ

15
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ 4/6/2009     

Η LYRA παρουσιάζει τον συλλεκτικό δίσκο "ΡΥΘΜΟΛΟΓΙΑ" διατηρώντας το ιδιαίτερο ύφος αλλά και την απαράμιλλη μουσική ποιότητα. Ενα συλλεκτικό έργο σε πολυτελή συσκευασία. Πλούσιο ένθετο που περιέχει συλλεκτικές φωτογραφίες αλλά και πληροφορίες για το έργο που θεωρείτε σταθμός στην δισκογραφία του αξέχαστου Μάνου Χατζιδάκι.

Στο πιάνο ο Μάνος Χατζιδάκις

Η ηχογράφηση της ΡΥΘΜΟΛΟΓΙΑΣ έγινε το 1971 στη Νέα Υόρκη

Ο πίνακας του εξοφύλλου είναι του Γιάννη Μόραλη

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο του Μάνου Χατζιδάκι

Η ΡΥΘΜΟΛΟΓΙΑ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1971

CD
1. 5/8 ΧΑΣΑΠΙΚΟΣ ΣΤΟΝ ΚΡΙΟ
2. 7/8 ΧΑΣΑΠΙΚΟΣ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ
3. 9/8 ΧΑΣΑΠΙΚΟΣ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ στο ύφος Erik Satie
4. 11/8 ΧΑΣΑΠΙΚΟΣ ΣΤΟΝ ΥΔΡΟΧΟΟ
5. 13/8 ΧΑΣΑΠΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
6. 15/8 ΧΑΣΑΠΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΟ



ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΔΙΣΚΟΘΗΚΗ ΜΑΣ!

16
Τίτλος: Ευλογία
Στίχοι: Μακρή Φωτεινή
Μουσική: Μιχάλης Θωμάς


Είν’ το παιδί ευλογία που ραίνει η φύση
Με βαθυγάλαζα όνειρα¨
Στα μπάρκα των πλειάδων,
Στα δάση τ’ άγρια, που λαχταράω. 

Στις χούφτες μου ψωμί ιερό
Φωλιάζει στα στήθη¨ αμίαντη ζωή,
Ουράνιο τόξο, επαγγελτή θεά
Της άνοιξης, η πρώτη γλυκιά αυγή.

Το σώμα μου ρίζα, ο ήλιος το ζυγώνει
Η αγάπη μου καρπωτής.
Και μια υφάντρα που ελπίζει 
Πως θα ‘ναι μοίρα κι οδηγητής.

Αειθαλή μου μυστικό,
Ανείπωτο σαν τάμα.
Στον ίσκιο της φυλλωσιάς σου, ένιωθα την σκιά
Μα δεν έβλεπα, δεν γνώριζα,
ήταν η
Γεύση άγουρη – η οσμή ξινή
Ωσότου,
Ξύπνησα στην άφρη που κολύμπαγαν αχτίδες
Και θησαύρισα σπόρους ηλίανθου   
Που τους βάστηξα γλυκά, τρεμάμενα στα δυο μου χέρια
Κι αγαλλίασε η ψυχή μου.

- Το ποίημα θα τραγουδήσουν οι Ut Des 17 Ιουλίου για την Φιλανθρωπική εκδήλωση "Σύλλογος Φλόγα, Γονείς Παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια". Μια βραδιά αφιερωμένη στο παιδί. - 

17
Φιγούρα αρχαία λυγιέσαι, μονοσάνδαλη απά στα σεντόνια
Την άρμη σου δεν πρόφτασα, την γεύτηκαν τ’ αηδόνια.
Μόνο αεράκι της αυγής έμεινε , μόνο νερό στους βράχους
Κάτι γλυκά προσκυνητάρια σε ξεχασμένους σάκους.

Μες τα σπήλαια της Κύθνου σαν την Αφροδίτη
Με κύκνους, μαργαριτάρια κι έναν αποσπερίτη,
Συντάσσεις την ζωή σου με τόνο διαμαρτυρίας
Και στην αγάπη αποσιωπητικά αδιαφορίας.

Στις ρούγες της νήσου φυτρώνουν ροσμαρί
Και στα ξέμπλεκα μαλλιά σου φιόγκοι πορφυροί.
Αν είν’ η άνοιξη στο τέρμα, θα χαθεί η εικόνα
Κι αν ο έρωτας είν’ αέρι να του κάμω μια κρυψώνα.

Για τελευταία φορά, λικνίσου απά στα νεφελώματα
Ενθάδε κείται η νυχτιά στης μοναξιάς τα πατώματα.
Κι αν είν’ χίμαιρα το κολύμπι σου, νυμφαία
Στα δάκρυα μου συ  βυθός και στην καρδιά ρομφαία.

Διαβατάρικα ονειρέματα της τρίτης εφηβείας
Των ερώτων μου μπάρκα, του «εγώ» απορίες.
Με ταξιδέψατε στης λησμονιάς τον πηγεμό
Με οδηγό της ανασφάλειας τον μάταιο ξοδεμό.

Σ’ έναν επίλογο, ο Νοβάλις, στέρησε απ’ το τέλος
Ένα φιλί που φύλαγα σε κούνια σα να ‘ναι βρέφος.
Κι οτι μου τάζανε γίνανε θάλασσα να πνιγώ
Σε νηνεμία και στο λιόφωτο να εκραγώ.


18
Το φεγγάρι απαυγάζει απά στις πλαγιές
Κόκκινο φως ΄
καυτή φωτιά και τρικλίζω πάνω στα αποκαϊδια.
Γέμισε το ηλιοβασίλεμα
άδειασε η ψυχή ΄
στα ρηχά νερά μιας λίμνης.

Ο ήλιος λίγνεψε τις ακτίνες του
κίτρινες χρυσαλλίδες ΄
ανέμισα σ' ένα πέταμα σημάδια έρωτα...
φώλιασε η ανατριχίλα
αλάργεψε η ανάγκη
μα η αίσθηση σαν κραδασμός, εδώ
σαν σκυλί αλυχτά, εδώ.

Στα αδιέξοδα σοκάκια του Μινώταυρου
ξενυχτισμένα όνειρα ΄
πόθοι μεσαιωνικοί που δεν σβήνουν στους αιώνες.
Πλανιέμαι μες τα αδιήγητα λάθη σου
αποσύρομαι στ' απόκρυφα βράδια σου
κι εκεί.. ενυπάρχω στο σώμα σου
ως την αυγή που χάνομαι στον άνεμο.

19
Μες τους αιώνες κείτεσαι
Σε πέτρινες σπηλιές
Σταλακτίτης σε γωνιές
Απ’ την γητειά σου κρύβεσαι.

Χορεύεις σ’ ένα μπάρκο στο Οράν
Με μια φλόγα που ζεσταίνει
Στο κατάρτι σ’ έχει δεμένη
Ο τσάρος ΄ αγαπημένος σου Ιβάν.

Τόσα ταξίδια μες το χρόνο
Σκαρώσαμε μαζί
Είδωλό μου εσύ
Ατόφια στης μνήμης το θρόνο

Στο Ακαπούλκο ένα βράδυ
Μες της Μανίλας την γαλέρα
Σου έπαιζα με την φλογέρα
Κι ένιωσα το πρώτο σου χάδι

Στο Πουέρτο σ’ ένα Bar
Ήπιαμε μια μποτίλια
Σε άγγιξα στα χείλια
Κι εσύ δίπλα μου, μια star.

Κι ο αγαπημένος σου Ιβάν
Ξεχασμένος στον Οράν.

Τόσα ταξίδια μες το χρόνο
Σκαρώσαμε μαζί
Είδωλό μου εσύ
Ατόφια στης μνήμης το θρόνο

Είδωλο μου εσύ…


20
Εκατόν πενήντα τέσσερα εκατομμύρια ευρώ;
Κάτσε σε δραχμές πόσα είναι να βρω…
Περίπου πενήντα τέσσερα δισεκατομμύρια δραχμές
Λες και τα είχες στην τσέπη σου και χθες.

Αν  μου έκανες μια εξυπηρέτηση
Έστω με τα μισά
Ξέρεις τι θα τα έκανα;

Μήπως υπάρχουνε παιδιά που πεινάνε;
Ξέρω! τα δικά σου δεν πείνασαν ποτέ.
Μήπως υπάρχουνε άνθρωποι που δεν έχουν που να μείνουν;
Ναι, Ξέρω!
Εσύ έχεις που να μείνεις.
Μήπως, υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν; γιατί δεν έχουν τα απαραίτητα
Σ’ αυτό τον κόσμο, που εσύ κι όμοιοι σου τα κρατάτε ενέχυρο (τα χρήματα)…

Και ξέρεις κάτι;
Το θέμα δεν είναι ότι έχεις. Το θέμα είναι ότι αυτά που χαλάς δεν είναι τα δικά σου. Εσύ χαλάς απ’ το ευρώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Πάγωσε! Ξαφνιάστηκε η ανθρωπότητα! Αναθεώρησε τις σκέψεις της για κακούς δυνάστες της πολιτικής, αλλοπρόσαλλους διαχειριστές, θνητούς Μεσσίες, μιζαδόρους σωτήρες.
Και τελικά τι έγινε;
Άλλαξε κάτι;
Τι σημασία έχει η ταυτότητα που αποδεικνύει την υπηκοότητα; Τι σημασία έχει ο καθρέφτης που αποδεικνύει το χρώμα; Ό,τι ακόμη βρισκόμαστε στο στάδιο των φυλετικών διακρίσεων; Αν και τα έχουμε ξεπεράσει αυτά, ας θεωρήσουμε πως ισχύουν. Ακόμη καλύτερα! Άνθρωποι που δέχονται ρατσιστικές συμπεριφορές, κινδυνολογούμε περισσότερο να τους θεωρούμε σωτήρες.
Τελικά δεν άλλαξε κάτι.
Τα ίδια θα γίνονται!
Το θέμα είναι ό,τι δεχόμαστε καθημερινά μηνύματα για παγκόσμια οικονομική κρίση. Δεχόμαστε καθημερινά λιθοβολισμό απ’ το σύστημα.
Δεν έχεις να πληρώσεις;
Δυστυχώς, είσαι το μαύρο πανί.
Κι όμως, υπάρχουν ανθρωπάκια, που παραμερίζουν
Το δικό μου
Το δικό μας
Πρόβλημα.
Και παρουσιάζονται με το χαμόγελο, που εμάς μόνο ανάμνηση υπάρχει, και τι σου λένε…
Εγώ! Έλληνα, Ασιάτη, Αφρικανέ, Αμερικάνε… Θέλω τόσα για την τιμή μου που με εκλέξατε.
Το διανοείσαι;
Το διανοείστε;

Τρελαίνομαι, στο άκουσμα όλων αυτών. Απ’ την μια θέλω να γράψω άρθρο. Ποια εφημερίδα θα το δεχθεί; Θέλω να γράψω ποιήματα. Ποιος εκδότης θα τα δεχθεί; Θέλω να γράψω μουσική. Και δεν είναι αν την ακούσουν… είναι αν θα αλλάξει κάτι στη γη…

Απογοήτευση!

Ίσως κάνω όνειρα και δεν είμαι στη χώρα αυτή που βλέπει την είδηση μέσα από ένα γυαλί, στη χώρα αυτή που περιμένει την βοήθεια απ’ τους ανίκανους, ίσως εν τέλει υποβόσκουν κατηγορίες που δεν αρμόζουν. Αλλά με πνίγει το άδικο. Φοβούμενη κακών αποτελεσμάτων απ’ τους κακούς διαχειριστές ίσως βγάζω αρνητικά συμπεράσματα.
Αλλά, δεν υποχωρώ.
Δεν αναθεωρώ….
Θα κάνω μελωδία αυτό που εσύ δεν μπορείς ν’ ακούς.
Θα γράψω ποίηση σ’ αυτό που δεν αντέχεις και λέγεται Ρεαλισμός.
Θα κάνω τα όνειρα μου
Και τα όνειρα χιλιάδων συνανθρώπων μου
Γκράφιτι στους εφιάλτες σου…
Γιατί ο εθελοτυφλούν θα αναβλέψει
Και για μας κάποτε θα έρθει η τέρψη.

Αλλά, δεν υποχωρώ
Κι όσα φοβάμαι ή διστάζω
θα έχω ένα λόγο παραπάνω να παλεύω.
Για το παιδί, την όμορφη φύση που ακόμη με ξεγελάει δίπλα στα δέντρα της,
Για το νερό που αναβλύζει
Την φίλη που έφυγε
Τον συνάνθρωπο που λόγο προβλημάτων δεν μπορεί να ανασηκωθεί
Εσένα
Εσάς
Και κάτι που ποθώ να φέρω στον κόσμο.

Να είστε καλά!


21
Λοιπά / ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ!!!
« στις: 21/01/09, 14:23 »
Κώστας Βάρναλης (Πύργος Βουλγαρίας 1884 - Αθήνα 1974): ποιητής,
πεζογράφος καὶ δοκιμιογράφος μὲ διαλεκτικὴ ὑλιστικὴ ὀπτικὴ τῆς τέχνης.

Ο Αψεγάδιαστος Ποιητής - Πεζογράφος!!! Λυρικός και Ατόφιος! Θα μπορούσα να γράψω πολλά κοσμητικά επίθετα για τον Βάρναλη αλλά δεν χρειάζεται γιατί όλοι ξέρουμε τι εστί Κώστας Βάρναλης.

Αρχικά, θα παραθέσω ένα απόσπασμα από τους "Μοιραίους":

Μὲς στὴν ὑπόγεια τὴν ταβέρνα,
μὲς σὲ καπνοὺς καὶ σὲ βρισιές,
(ἀπάνου ἐστρίγγλιζε ἡ λατέρνα)
ὅλη ἡ παρέα πίναμε ἐψές,
ἐψές, σὰν ὅλα τὰ βραδάκια,
νὰ πᾶνε κάτου τὰ φαρμάκια.


Γεννήθηκε στον Πύργο Βουλγαρίας το 1884, όπου βίωσε το κλίμα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Το επίθετό του, αν όχι καλλιτεχνικό δηλώνει καταγωγή από τη Βάρνα όπου έμεναν πολλοί Έλληνες. Το 1898 τέλειωσε το Ελληνικό Σχολείο και συνέχισε την εκπαίδευσή του στα Ζαρίφεια διδασκαλεία της Φιλιππούπολης και έπειτα με την υποστήριξη του Μητροπολίτη Αγχιάλου ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Φιλολογία όπου και πήρε μέρος στη διαμάχη για το Γλωσσικό Ζήτημα ως υποστηρικτής των δημοτικιστών. Το 1907 συμμετείχε στην ίδρυση του ποιητικού περιοδικού Ηγησώ, το οποίο κυκλοφόρησε δέκα τεύχη. Το 1908 πήρε το πτυχίο του και άρχισε να εργάζεται στην εκπαίδευση στην αρχή στο ελληνικό διδασκαλείο του Πύργου (Μπουργκάς) σε ηλικία δεκαοχτώ ετών και στη συνέχεια στην Ελλάδα (στην Αμαλιάδα) και μεταξύ άλλων στην Ανωτάτη Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών. Διετέλεσε για πολλά χρόνια καθηγητής μέσης εκπαίδευσης ενώ εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους και ως δημοσιογράφος. Από το 1910 άρχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση και ως το 1916 ολοκλήρωσε τους Ηρακλείδες του Ευριπίδη, τον Αίαντα του Σοφοκλή, τα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα και τον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου του Φλωμπέρ. Μετά το δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, στον οποίο πήρε μέρος, φοίτησε στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης του Γληνού.
Το 1919 πήγε στο Παρίσι με υποτροφία και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, κοινωνιολογίας και αισθητικής. Τότε προσχώρησε στον μαρξισμό και τον διαλεκτικό υλισμό και αναθεώρησε τις προηγούμενες απόψεις του για την ποίηση, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Καρπός αυτής της στροφής στάθηκε το ποίημα Προσκυνητής. Το καλοκαίρι του 1921 έγραψε στην Αίγινα Το Φως που καίει, που εξέδωσε ένα χρόνο αργότερα στην Αλεξάνδρεια με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας. Το 1922 δημοσίευσε επίσης τους Μοιραίους στο περιοδικό Νεολαία και τη Λευτεριά στο περιοδικό Μούσα. Το 1924 δίδαξε νεοελληνική λογοτεχνία στην Παιδαγωγική Ακαδημία υπό τη διεύθυνση του Γληνού. Το 1926 παύτηκε από τη θέση του ως καθηγητή της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, με αφορμή ένα δημοσίευμα της Εστίας που δημοσίευσε ένα απόσπασμα από Το φως που καίει. Ο Βάρναλης στράφηκε στη δημοσιογραφία και έφυγε για τη Γαλλία ως ανταποκριτής της Προόδου. Το 1927 τύπωσε τους Σκλάβους Πολιορκημένους. Το 1929 παντρεύτηκε την ποιήτρια Δώρα Μοάτσου. Το 1932 εξέδωσε την Αληθινή απολογία του Σωκράτη. Το 1935 πήρε μέρος ως αντιπρόσωπος των Ελλήνων συγγραφέων στο Συνέδριο Σοβιετικών Συγγραφέων στη Μόσχα και μετά εξορίστηκε στη Μυτιλήνη και τον Άγιο Ευστράτιο. Tο 1956 τιμήθηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν. Είχαν προηγηθεί μεταξύ άλλων εκδόσεις των έργων του Ζωντανοί άνθρωποι, Το Ημερολόγιο της Πηνελόπης, Ποιητικά, Διχτάτορες, Αισθητικά- Κριτικά (δύο τόμοι). Το 1965 εκδόθηκε η τελευταία ποιητική συλλογή του με τίτλο Ελεύθερος κόσμος και το 1972 το θεατρικό έργο Άτταλος ο Γ΄. Υπήρξε συνεργάτης σε πολλά περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες μεταξύ των οποίων και στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια. Πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου 1974.

Το έργο του είναι γραμμένο στη δημοτική και έχει καλά επιμελημένη μορφή και πλαστικότητα στην έκφραση. Χαρακτηρίζεται από θερμή λυρική φαντασία και σατιρική διάθεση με ενδιαφέρον για τον σύγχρονο άνθρωπο. Η ποίηση του, ιδιαίτερα, χαρακτηρίζεται από έντονο «διονυσιασμό», παιχνιδιάρικη διάθεση και βαθύ μουσικό αίσθημα που συνδυάζεται άριστα με τη σάτιρα, ενώ θεωρείται ένας από τους κυριότερους αριστερούς εργάτες της γλώσσας στην Ελλάδα. Ο Βάρναλης διατήρησε την ποιητική αλλά και την ανθρώπινη εγρήγορσή του μέχρι τα βαθιά του γεράματα.


Ποιητικές συνθέσεις
Ο Προσκυνητής (1919)
Το Φώς που καίει (Αλεξάνδρεια 1922 με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας). Το 1933 επανατυπώθηκε στην Αθήνα με αναθεωρήσεις.
Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927

Ποιητικές συλλογές
Κηρήθρες (1905)
Ποιητικά (1956)
Ελεύθερος κόσμος (1965)
Οργή λαού (1975

Πεζά και κριτικά έργα
Ο λαός των μουνούχων (Φιλ.ψευδ. Δήμος Τανάλιας) (1923)
Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925)
Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931)
Αληθινοί άνθρωποι (1938)
Το ημερολόγιο της Πηνελόπης (1947)
Πεζός λόγος (1957)
Σολωμικά (1957)
Αισθητικά Κριτικά Α και Β (1958)
Ανθρωποι. Ζωντανοί - Αληθινοί (1958)
Οι δικτάτορες (1965)
Φιλολογικά Απομνημονεύματα (1980)


Θέατρο
Άτταλος ο Τρίτος (1972)


Μεταφράσεις
Αριστοφάνης - Βάτραχοι
Αριστοφάνης - Εκκλησιάζουσες
Αριστοφάνης - Ιππείς
Αριστοφάνης - Λυσιστράτη
Αριστοφάνης - Πλούτος
Ευριπίδης - Ιππόλυτος
Ευριπίδης - Τρωαδίτισσες
Κινέζικα τραγούδια
Μολιέρος - Μισάνθρωπος



Ἀρχὴ σοφίας
«Φρόνιμα καὶ ταχτικὰ
πάω μὲ κεῖνον ποὺ νικᾷ».

Ὁ ἕνας
Λίγη δροσιά, οὐρανέ μου,
καὶ χάηδεμα τ᾿ ἀνέμου,
κελάηδημα πουλιοῦ,
ξανάνιωμ᾿ Ἀπριλιοῦ!

Ἀνάσ᾿, ἀνάσα λίγη!
Χρόνια ἡ θελιὰ μᾶς πνίγει.
Λίγη χαρὰ σ᾿ ἀφτὰ
τὰ σκοτεινὰ γραφτά!

Σοῦ πήρανε, λαέ μου,
τὸ δίκιο τοῦ πολέμου
πατριδοκαταλύτες,
ξένοι καὶ ντόπιο ἀλῆτες!

Ὁ ἄλλος
Ἂν θέλεις νὰ χαρεῖς
τὴ λεφτεριά, νωρὶς
γίνε προδότης, γίνε!
Τιμή, ντροπὴ δὲν εἶναι.

Θά ῾ναι μαζί σου οἱ νόμοι
κι ἡ πλερωμένη γνώμη!
Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου
κι ἀπ᾿ τὸν ἀφέντη πιάσου!

Κι ἅμα σὲ φτύνει ἀφτός,
νὰ κάθεσαι σκυφτὸς
καὶ θά ῾χεις τὰ πρωτεῖα
στὴ σάπια πολιτεία.

Ὁ λαός
Ἔξω τοῦ ἀφέντη ἁρμάδα
φυλάει, μὲ μπούκα ὀρθή,
τὸ λείψανό σου, Ἑλλάδα,
μὴν ξάφνου ἀναστηθεῖ!



22
Τι θα έκανες;
Χωρίς να έχεις γνωρίσει εμένα;
Τι θα έκανα;
Χωρίς το χαμόγελο σου;

Τι θα έκανες,
Τις σκόρπιες νύχτες σ’ ένα φύσημα εκδικητή ανέμου;
Θα χανόσουν;
Θα φοβόσουν;
Θα φώναζες να σε σώσουν;

Τι θα έκανες;
Τα κρύα βράδια στην αντάρα του Δεκέμβρη
Που το χιόνι θα σκέπαζε τη σιωπή σου;
Θα επέλεγες την ατίθαση μοναξιά
Ή την ατρόμητη λέαινα λησμονιά;

Θα έκανες,
Χωρίς εμένα το δάκρυ, διαμάντι;
Θα είχες αστέρι σε κάποιο ουρανό;
Άραγε μπορείς χωρίς εμένα;

Τι θα έκανες,
Χωρίς μια καλημέρα ενός γλυκού φιλιού
Μια καληνύχτα ενός γυμνού κορμιού;

Τι θα έκανες,
Αν όσα ονειρεύεσαι έχουν το χρώμα των ματιών μου
Και όσα αγαπάς την μελωδία απ’ τα βήματα μου;

Θα έκανες,
Όσα κάνεις και τώρα;
Θα τα έκανες γιατί πρέπει να αρπάζεις την στιγμή
Να την διεκδικείς
Να την ζεις
Να την χαρείς…

Κι αν ήξερες ότι δεν σου ανήκω
Τι θα έκανες;
Κι αν νιώσω ότι δεν μου ανήκεις
Τι θα κάνω;

Τίποτα δεν μας ανήκει
Κι όμως πάλι τα ίδια θα κάνουμε…
Γιατί η στιγμή είναι μικρή μπροστά σ’ αυτό που θέλει η καρδιά…
Κι αυτό που θέλει η καρδιά μπορεί να μην της ανήκει
Αλλά δεν τον περιορίζει στην ΣΤΙΓΜΗ!!!

23
Η Κοιλάδα Του Πουθενά

Κλείνει τα φώτα μια νεράιδα
Σηκώνει αυλαία κάποιο παραμύθι
Κάπου εσένα σε ξανά είδα
Κάπου σε κλέβανε στοιχειά και μύθοι.

Στην πύλη βρήκα πόρτα ανοιχτή
Και στην μοναξιά αγάπη
Έτσι μου παν είναι κάθ’ αρχή
Και κάθε τέλος κρύβει μια απάτη.

Και κάθε τέλος κρύβει μια απάτη…

Διαβατάρης στον κόσμο σου
Ήρθες και φεύγεις μόνος σου
Κι αν ταξίδεψες σε μέρη μακρινά
Κατέληξες στην Κοιλάδα του Πουθενά.

Στην Κοιλάδα του Πουθενά
Εικάζουν πως είναι γιορτινά
Με λαμπιόνια σκοτεινά
Είναι η Κοιλάδα του Πουθενά.

Κι είναι η άνοιξη μια εποχή
Λένε κρατάει περίπου ενενήντα μέρες
Όπως και το ψέμα βγάζει ενοχή 
Έτσι όλα βυθίζονται σε μακρινούς αστέρες.

Έτσι όλα βυθίζονται σε μακρινούς αστέρες….

Διαβατάρης στον κόσμο σου
Ήπια και μέθυσα στον πόνο σου
Κι αν δεν τα δεις όλα δανεικά
Πως θα φτάσεις στην Κοιλάδα του Πουθενά;

Μακρή Φωτεινή 2005

24

Δεν πρόλαβε η μέρα να περάσει
Κι ρυτίδες στο κορμί γελάνε
Για την αλήθεια που έχω χάσει
Για τα ψέματα που στα όνειρα μιλάνε.

Η μέρα περίμενε κάτι να πω
Μα από φόβο το κράτησα
Ούτε αλήθεια μισή να χρωστώ
Ούτε ψέμα δεν χάρισα.

Αλήθειες μου,
Σαν τα χρόνια δραπετεύσατε
Σε νέα κορμιά κουρνιάσατε

Αλήθειες μου,
Σαν τις ώρες που σιωπούν
Που περνάνε χωρίς να μιλούν
Αλήθειες μου…

Σε βαφτίζει μια μέρα η αλήθεια
Σε ποτίζει μια νύχτα το ψέμα
Μην πιστεύεις ποτέ σε παραμύθια
Και σ’ αθώο τάχα βλέμμα.

Έτσι βούλιαξα μες στη σιωπή
Κάπως έτσι όλη τη ζωή
Όμως κάπου στης κλίσης τη ροπή
Απέκτησα χρυσή φωνή…

Αλήθειες μου,
σαν τα χρόνια δραπετεύσατε
Σε νέα κορμιά κουρνιάσατε

Αλήθειες μου,
Σαν τις ώρες που σιωπούν
Που περνάνε χωρίς να μιλούν
Αλήθειες μου…

25
 ....Σε μια ατέλειωτη ευθεία, οδοιπόρος μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Κάτω από τόσο μελάνι ψάχνω να βρω βήματα στην βρεγμένη άμμο. Θεέ μου, τι φόντο έβαλες απόψε στο περίβλημα σου; Γιατί τ’ άστρα σου στερούνται λάμψης; Και μέσα σ’ όλα τ’ ατελείωτα, αναπάντητα, άστοχα γιατί… Πως κυνηγά το παρελθόν το μέλλον; Πως όλα έχουν τόση εξάρτηση; Σιωπή!
-   Κούρνιασε μικρή μου, η σκέψη λανθάνει την λογική κι λογική σαλεύει. Κοίτα τα φύλλα! Πως το κίτρινο βγάζει μαύρο. Κοίτα τον ουρανό! Πως αλλάζει χρώμα… Δέξου τα όλα όπως είναι. Κι έτσι, έχουν την μαγεία τους.…
-   Βλεφαρίζω κι απλώνονται θάλασσες. Οφθαλμαπάτη ή το ζω; Ανοιγοκλείνω τα χείλη… Ακούω μουσική. Παραίσθηση ή το ζω;
-   Γέλα λίγο… Οι ώρες συνεχίζουν να κυλούν.

........

.....Ωσότου, έρθει το σκοτάδι, έπαιζα με της αναλγησίας τα παιχνίδια. Έκοβα νήματα και την αυγή έδενα κόμπους να σωθώ. Πόσες φορές, η Μάρω μου ‘χε πει…

-   Σταμάτα να μπερδεύεσαι, στα κόκκινα, στα κίτρινα, στα μπλε… Σταμάτα τα θέλω και τα μη.
-   Γέλια!
-   Φοβάμαι τ’ αλλόκοτα τα γέλια σου. Φοβούμαι την τρελή σου σκέψη.

Κοιτώ απ’ το παράθυρο, δυο ανέμους να σεργιανάνε την πλατεία και ποντάρανε σ’ ένα στοίχημα για την μεγαλύτερη φουρτούνα. Έκλεινα τ’ αυτιά μου και σιγώ μουρμούριζα  μια προσευχή. Κι αν δεις το πετσί μου πως ανατρίχιαζε, φόβο θα νιώσεις. Έσφιγγα τα μάτια με δύναμη να κλείσουν.

-   Δεν θέλω ανέμους. Δεν θέλω φουρτούνες. Η θάλασσα γελοιογραφία. Γελοιογραφία.
Κι έπεσα στο πάτωμα. Κι από ‘δω δωροδοκώ το ρολόι στο ταβάνι.

   Πως βρέχει έτσι; εκεί έξω. Ακόμη, οι αναστεναγμοί μου, δεν έμαθαν να κολυμπούν. Αντέχουν σάπια καράβια, σε μεγάλες τρικυμίες; Δεν θυμάμαι κανένα να επιπλέει. Ξέρεις πόσα χρόνια; περίπου σαράντα! Και που να φανταζόσουν, σαράντα χρόνια κουρασμένα πως γίνονται αιώνες. Τελικά ο χρόνος είναι μια παράξενη ιδέα. Τον θέτεις όπως θες. Αλλά εσύ, μην τον σκέφτεσαι. Δεν βλέπεις εμένα που μου έκλεψε το μυαλό;

 ... Μπερδεύομαι σε τόσα άχρηστα χρώματα. Όλα τρέφονται απο ένα χρώμα. Το μίσος, η αγάπη, ο έρωτας, ο χρόνος ακόμη κι εσύ. Γιατί νομίζεις ότι εσύ δεν ξέπεσες; Εγώ καν δεν σε βλέπω... Σε βούτηξα στο πιο μαύρο χρώμα... Εκεί που ο χρόνος δεν μου θυμίζει την ανάμνηση σου, δεν κυλά στο μέλλον σου...

Μετά από ένα μήνα, με βάλανε να μετράω τριαντάφυλλα. Σ' έναν κήπο περίπου ένα στρέμμα. Τ' αγκάθια φυτρώνανε στο νου μου κι ούρλιαζα όταν ξάπλωνα στο γρασίδι. Εκεί η βία του, έφτιαχνε γραμμές στο πρόσωπο μου. Κι όταν κλείνανε οι πληγές με έστελνε σ’ έναν καφενέ να σερβίρω ούζα. Οι γραμμές γίνανε ρυτίδες για να θυμίζουν αυτόν!
Το ρόδο έβγαζε απ’ τα σέπαλα αχνές ανάσες. Βαρυγκωμούσε. Θα ήτανε ενός μήνα ανθός κι αυτός ο αλήτης το ‘χε ξεκάνει. Ένας μήνας μπορεί και σαράντα έτη. Τι να πιστέψεις;
Αφού σ’ ένα μήνα χάθηκε κι Μάρω. Απρόβλεπτα! Μπορεί να ήτανε μήνας, χρόνος, αιώνας. Που ξέρεις μπορεί να ήτανε εφιάλτης. Να ήθελε να ταξιδέψει και σε κάποιο λιμάνι να κατέβει. Η γιαγιά μου -κρυφά την είχα ακούσει- όλα είναι ψέμα εδώ, σατίριζε. Πόσο ν’ απέχει άραγε το ψέμα με την αλήθεια; Και πόσο η ζωή με τον θάνατο; Χρόνος! Που πληγιάζει τα ερωτήματα και θολώνει την σκέψη. Δεν μπορεί ν’ αυτοκτονήσει;
............................

Σελίδες: [1] 2 3