Οι σκουριασμένοι κάλυκες σου

[ivikos]

Ήσουν  Θεά που με μισούσε
για άρνηση κάποιας  πεθυμιάς
και τον βυθό εκλιπαρούσε
να με ρουφήξει μονομιάς.
Σε αντίκρισα  σαν Λαιστρυγόνα
σ’ ένα γιαλό, χωρίς κερί,
σαν τρίαινα του Ποσειδώνα
που κομματιάζει το σκαρί.

Κι ακούστη μιά φωνή με πάθη:
«Ή μ’ αγαπάς, ή πας στα βάθη»

Σαν δυό ζωές που ήταν ράκη
και  σε μια απόγνωση φριχτή
σκοτώσανε το «βαποράκι»
να πάρουν «σκόνη» με αρπαχτή.
Και όπως  ο ένας για τον άλλο
λέει: «τράβηξε τη μαχαιριά»,
έτσι κι εσύ λες: «θα σε βάλω
στα ξεχασμένα, μ’ ένα γεια»

Το λεγες: θα ‘μουνα δικός σου
όσο άντεχε το σ’ αγαπώ σου.

Σαν τον παλιό κλαμένο ήχο
που βγαίνει από έρωτα κελί
μου ‘λεγες « μ’ έστησε στον τοίχο
ένα παράνομο φιλί».
Κι ανοίγοντας τις φυλακές σου
φάνηκες σαν ν’ αναπολείς
τους σκουριασμένους κάλυκές σου
σε ερωτικά πεδία βολής

Το ‘χα διαβάσει σε παπύρους:
πως θα χαθείς σε άλλες ηπείρους!!


             22.02.2010