Αργοναύτες

[ivikos]

Με το άγιο το φιλί σου ρυμουλκό
να σφάζεται η ζωή και να ’ναι κρίμα
στην Αία πώς να φτάσεις με άγριο κύμα
κι ας είχε απανέμι η Ιωλκό

Μου λες σαν τον καημό θα με οδηγείς,
σαν δαίμονας θα μένεις στα στενά σου,
μιά Μήδεια που θα με ναυαγείς
κι εγώ χωρίς παλμό ο Ιάσονάς σου

Στα όρτσα του πουνέντε το πανί
σκοπός σου την νυχτιά να πελεκήσεις
στο βλέμμα σου ζητούσες να με ορκίσεις
μην τύχει ο έρωτάς μας και φανεί
 
Δεν έσωσε το αρχαίο το κουπί
τον έρωτα τον μέγα ναυαγό μας
ο μάγος ο παλιός μας το ’χε πει:
Και πέπλο μας, και τάφος η Αργώ μας


Μου τράβηξε η νύχτα χαρακιά
να πάρω το Χρυσόμαλλο το Δέρας
η αγάπη σου και θάνατος κι αγέρας
το Σ’ αγαπώ σου μοίρα μου γλυκιά

κι οι ώρες ως ναρθούν του λυτρωμού
παιδεύτηκα καρδούλα μου με δαύτες,
το δάκρυ μου πλημμύρα ποταμού
το «ναι» σου της καρδιάς μου οι Αργοναύτες

                  27.05.08

[tinios]

Μοναδικός ο τρόπος σου Θανάση, να συνδυάζεις ιστορία με καθημερινότητα!
Μπράβο!