Παραμυθάκι

[Γιώργος Κόκκινος]

Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ
ΤΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ


Μία ημέρα σαν κι αυτή
μια όμορφη κοπέλα
μικρή στα νιάτα ήτανε
με μία ρόζ κορδέλα.

Και είχε μπούκλες τα μαλλιά
ξανθά σαν το μετάξι
κυπαρισσένιο το κορμί
τη ζήλευε όλη η πλάση.

Μ’ενα ρακούν για συντροφιά
ταξίδευε τον κόσμο
μα είχε αγάπη στην καρδιά
και γνώριζε τον πόνο.

Ήθελε πράγματα να δεί
ανθρώπους να γνωρίσει
και να γευτεί τον έρωτα
πριν η ζωή να σβήσει.

Ο δρόμος της, την έβγαλε
στη χώρα των ποιημάτων
στου βασιλέα Πίνδαρου
το κάστρο των θαυμάτων.

Μα δυο ιππότες στην αυλή
της έκοψαν τον δρόμο
της ζήτησαν ταυτότητα
να μπεί σ’αυτόν τον κόσμο.

Και αίνιγμα της βάλανε
σωστά να απαντήσει
ο πιο σπουδαίος ποιητής
ποιός είναι, πρίν να δύσει.

Καιρό λοιπόν δεν έχασε
σωστά για να μαντέψει
και απάντησε «ο Πίνδαρος»
αυτός έχει διαπρέψει.

Πήρε το διαβατήριο
και πέρασε την πύλη
κοιτάζοντας με θαυμασμό
κάθε λογής στολίδι.

Είναι γεμάτη χρώματα
η χώρα των ποιημάτων
μα υπερτερεί της θάλασσας
το χρώμα των κυμάτων.

Παντού υπάρχουν ποιητές
με αισθήματα γεμάτοι
και απαγγέλουν έρωτα
υμνώντας την αγάπη.

Παντού υπάρχουν όμορφα
στιχάκια να διαβάσεις
πάνω σε τοίχους με καρδιές
με ζωγραφιές αγάπης.

Την θάμπωσε ο έρωτας
την όμορφη Αλίκη
και ήθελε στη χώρα αυτή
μόνιμα πια να μείνει.

Γνώρισε έναν ποιητή
που έγραφε αλήθειες
και έλεγε του έξω κόσμου
τις κακιές συνήθειες.

Μίλαγε για τα χρήματα
μίλαγε για την δόξα
και έλεγε πως η καρδιά
δεν λογαριάζει τόσα.

Θέλει μονάχα μια ψυχή
αισθήματα να έχει
να αγαπάει τον φτωχό
κι όχι τον πλούσιο ψεύτη.

Μ’αυτά τα λόγια τα σοφά
δάκρυσε η Αλίκη
τον ποιητή ερωτεύτηκε
που’χε στα μάτια θλίψη.

Του ζήτησε να μείνουνε
για πάντα ενωμένοι
να έχει σπίτι μια αγκαλιά
που να την περιμένει.

Κι αυτός μ’αγάπη στοργική
την πήρε αγκαλιά του
σαν φίλησε τα χείλη της
κυλούσαν τα δάκρυά του.

Δίπλα τους σχηματίστηκε
ένα ουράνιο τόξο
γεμάτο απο έρωτα
στης διάθλασης τον πόθο.

Του ονείρου έχει τα χρώματα
του πάθους, της αγάπης
πιο έντονα το κόκκινο
το χρώμα της καρδιάς της.

Μα ο χρωματισμός αυτός
στη χώρα των ποιημάτων
δεν άρεσε στους αυλικούς
στο κάστρο των θαυμάτων.

Έμοιαζε πολιτική μομφή
αριστερών απόψεων
και τρέξαν να συλλάβουνε
τον ποιητή των πόθων.

Με χειροπέδες και λουριά
τον πήγανε στο τμήμα
σε ένα κελί τον κλείσανε
μην γράψει άλλο ποίημα.

Δεν κράτησε τα δάκρυα
κι ας τρέχανε ποτάμι
μα της Αλίκης την καρδιά
ποιός άνθρωπος θα γιάνει?

Τώρα μονάχη και σκυφτή
κλαίει κι αναστενάζει
που ο νόμος στη χώρα αυτή
τα αισθήματα δικάζει.

Πώς θα μπορέσει μοναχή
τον ποιητή να σώσει
και με τη φλόγα του έρωτα
αγάπη να του δώσει?

Θα γράψει την λατρεία της
σε ένα χαρτί με στίχους
όπως θα έγραφε κι αυτός
στης φυλακής τους τοίχους.

Και όσο πιο αργά μπορεί
θα πάει να το πετάξει
μες στο κελί του ποιητή
το πάθος της να μάθει.

Γνωρίζει πως τα όνειρα
γίνονται πάντα πράξη
αν η δική μας η ψυχή
γεμίζει απο αγάπη.

Και θα του δώσει τη χάρα
όταν η νύχτα φτάσει
μ’ενα φιλί απ’τα χείλη της
το ποίημα να διαβάσει...



Γιώργος Κόκκινος
19/2/2005

[Μαρμελακι]

(σχολιο διαγραφηκε)

[Γιώργος Κόκκινος]

Αγαπητή μου φίλη, προτιμώ να μην αλλάξω τίποτα!! Ευχαριστώ για τις προτάσεις και τη γνώμη σου, αλλά κάθε λέξη που βάζω στα ποιήματά μου έχει τοποθετηθεί με τρόπο τέτοιο που να μην μπορεί να αντικασταθεί με άλλη λέξη!! Να είσαι καλά!!

[Μαρμελακι]

(σχολιο διαγραφηκε)

[Stergios Kourou]

Εκ των πρωτέρων δηλώνω άντρας και ότι μου άρεσε....ΟΚ?