Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Θέματα - argentina

Σελίδες: [1]
1

Μία ανάσα μακριά από τη θλίψη
Χιλιάδες μίλια μακριά από τη χαρά
Πες μου, ποιο πρώτο θα προλάβει να σ’ αγγιξει;
Σε ποιό θα βρεις την πιο γαλήνια σιγουριά;

Η ευχή μου δύναμη να δίνει στην ψυχή σου
Να βρίσκεις μέσα σου, ό,τι αναζητάς
Κι όταν η ώρα πια θα έρχεται να δρας
Να ‘ν’ όλα ήρεμα. Μεγάλη η αντοχή σου

Είν’ η ζωή εδώ… κι εδώ τη ζούμε όλοι
Άλλοι αργά, άλλοι βαριά, άλλοι μ’ ορμή
Να ξέρεις πάντα τι γυρεύεις απ’ αυτή
Κι έχε στο νου σου οτι αντιστρέφονται οι ρόλοι

Ζήσε τα θέλω σου μα κράτα δυνατά
Τα ιδανικά σου που απέκτησες με κόπο
Τις αποφάσεις να τις παίρνεις ζωηρά!
Θυμήσου όλα στη ζωή πως θέλουν τρόπο.

2
Σ’ έναν καθρέφτη μπρος με δυο όνειρα στα χέρια
πενθώ τους ήχους μιας αδάμαστης κραυγής
Με δυο ρυτίδες μου γυρνώ στα καλοκαίρια
Σ’ ένα υπέροχο τανγκό από μια μπάντα εποχής

Έχω λατρέψει κι αγαπώ μία ψυχή
όπως η νότα που γυρεύει τις χορδές για ν’ αναπνέει
Μ’ έρωτα δίκασα εκείνο το φιλί
Για να γυρνάει κάθε νύχτα, σ’ αγαπάω να μου λέει

Μ’ έρωτα δίκασα εκείνο το φιλί
Κι όνειρα μύρια στο κορμί μου να σταλάζουν σαν χειμώνες
Ζεστό στα χέρια μου το αίμα απ’ την πληγή
Κι άστεγες θύμησες γυρεύουν του κορμιού σου τις κρυψώνες

Έχω πεθάνει κι αγαπώ να γεννηθώ
σ’ ένα φουέρτε... τη ζωή μου να μεθώ και να γελάω
Έχω γνωρίσει, έχω βιώσει, έχω ξεχάσει και μπορώ
Σε δυο τακούνια τη ζωή να σεργιανάω

3
Διασκέδαση / wonder boy
« στις: 21/07/09, 20:43 »
Ψαχνω το wonder boy 
Το κλασσικο εκεινο παλιοοο παιχνιδι με το ξανθο ανθρωπακι με την ελαφρια ενδυση που ετρεχε, σκοτωνε σαλιγκαρια και ετρωγε μπανανες....
Εβρισκε και ενα πατινι ποτε ποτε (μεσα σε ενα αυγο) και ξεκουραζε τα ποδαρακια του...
Αυτα.
Εψαξα στο google αλλα τιποτε! Το βρισκω αλλα οχι για να το κατεβασω ουτε για να παιξω..  μονο για να το δω.    >:(
Μηπως κανενα καλο παιδι...;

4
Τρέμουν στις μνήμες οι στιγμές
Θολές της νύχτας οι ευχές
Τι ‘ναι μωρό μου οι προσμονές;
Ζωή που στάζει

Τρέχει νομίζεις ο καιρός
Δεν έχει πίσω λες σκυφτός
Κι εσύ του χρόνου οπαδός
Κι ας σε τρομάζει…

Ζεις με τ’ αρώματα του νου
Τέρας εσύ του θησαυρού
φυλάς ανάγκες του κορμιού
Θαρρείς αγιάζεις

Νύχια γαμψά και κοφτερά
Προτάσσεις σ’ όποιον σε κοιτά
Αν η ματιά του είναι γλυκιά
Γιατί σπαράζεις

Τρέμεις μην τύχει και φανεί
πως χρόνια τώρα η προσμονή
για ένα χάδι στην ψυχή
Σε κομματιάζει

Μόνος γιατρεύεις τον καιρό
Σημάδι η αγάπη στο μυαλό
Κόκκινο ρόδο μα μισό
Δε σου ταιριάζει

Κι αναριγάς στη σκέψη αν
τραφούν οι ανάγκες που πεινάν
Φύγουν οι μνήμες που πονάν
Με τι θα μοιάζει;

Έχει μια ασφάλεια η φυγή
Κρυψώνα βρίσκει η ενοχή
Κομμάτια αν κάνεις την ψυχή
Δε θα φωνάζει…



5
Μύριζες άνοιξη στα μέσα του Γενάρη
Κι είχα λουλούδια φυτεμένα στην ψυχή
Το σύννεφο έπειθα μαζί του να με πάρει
Όταν την πόρτα της ζωης είδα ανοιχτή

Με μόνη ελπίδα το φιλί να ‘ναι γλυκό
Όταν της φλόγας μας περάσει η δίνη
Να 'ναι ένας φάρος αφημένος στο γιαλό
Για ότι σταθεί… ότι περάσει... κι ότι μείνει...

Κεντούσες όνειρα όταν κλάδευα ελπίδες
Μοίραζες μύρο όταν ζητιάνευα νερό
Ζούσα τις στάλες της βροχής όταν με είδες
Κι εσύ μου έδειξες γαλάζιο ουρανό

Με μόνη ελπίδα το φιλί να ναι γλυκό
Όταν της φλόγας μας περάσει η δίνη
Να 'ναι ένας φάρος αφημένος στο γιαλό
Για ότι σταθεί… ότι περάσει... κι ότι μείνει...

6
Οι μέρες μου λευκός καμβάς κι εγώ ζωγράφος
Με την παλέτα μου στεγνή και καθαρή
Συλλέγω χρώματα από κάθε λογής πάθος
Λέξεις κι αρώματα από κάθε μου στιγμή

Κόκκινο άλικο απ’ του έρωτα τη γεύση
Άσπρο και φως από το γέλιο των παιδιών
Μπλε καθαρό απ’ των ονείρων μου τη σκέψη
καφέ και πείσμα από τις μνήμες των καημών

Μωβ λουλακί απ’ της γιαγιάς τα παραμύθια
Ροζ και αγάπη απ’ της μάνας τη λαλιά
Πράσινο σκούρο απ’ ενός γέρου την αλήθεια
Πορτοκαλί από μια έρμη ακρογιαλιά

Παίρνω τις νότες απ’ των άστρων την πορεία
Παίρνω το τέμπο απ’ της βραδιάς τη μουσική
Δύναμη παίρνω απ’ του φιλιού την αναρχία
Και ξεκινώ να ζωγραφίσω τη ζωή…




7
Προσπερνώ και κοιτώ
της ψυχής το κενό
Το μεγάλο
Δαχτυλάκια μωρού
στο κλαβιε της ζωης
πως να βάλω;

Θέλω άστρα χρυσά
Θέλω μάτια κλειστά
Ένα αθώο φιλί
Μια αιώνια στιγμή

Παίρνω λίγο απ’ το φως
των ερώτων που μέσα μου ζούνε
Με μια ανταύγεια φυγής
 μες στο ροζ της αυγής να κρυφτούνε

Δωσ’ μου μια σου πνοή
Την ημέρα να σώσω
Δωσ’ μου ένα σου δάκρυ
Μια ψυχή να λυτρώσω

Μια νότα να κλέψω κρυφά
απ’ της ματιάς σου το πιάνο
Στο απέραντο μπλε τ’ ουρανού
μια βουτιά για να κάνω

Φτάνει μια σου ματιά
Την ελπίδα να ψάξω
Φτάνει μία σου λέξη
Τη ζωή μου ν’ αλλάξω



8
Λάθη και προτάσεις / Βαθμολογία
« στις: 10/10/08, 12:53 »
α)Στον πινακα δικοι μας στιχοι και ποιηματα, προσθεσατε βαθμολογια?
βου) Σαν πρωτη σελιδα εμφανιζει δημιουργηματα του 2006!
    (Ανακαλυψατε και τη μηχανη του χρονου;; :D)

9
Θέλω στα όνειρά μου να ‘ρθεις να με βρεις
Με μάτια ξάστερα ξανά να με κοιτάξεις
Πως είσαι εδώ και πως θα μείνεις να μου πεις
Πως μ’ άλλο πόνο την καρδιά μου δε θα βάψεις

Μεσ’ στο σκοτάδι ν’ ανασαίνω τα μαλλιά σου
Να γίνω ένα με το χτύπο της καρδιάς
Να παραδώσω την ψυχή μου στα φιλιά σου
Να εκραγώ στη ζεστασιά της αγκαλιάς

Θέλω το βράδυ απόψε να ‘ρθεις να με βρεις
Με τ’ άγια χέρια σου το νου μου να λυτρώσεις
Κι ένα χαμόγελο στη νύχτα να καρφώσεις
Να το φορέσω σαν ξυπνήσω την αυγή

Δώσε δυο νότες στη σιωπή μου πριν μ’ αφήσεις
Για να μπορώ να τραγουδάω τη ζωή
Ξέρω πως θες μα δε μπορείς πια να γυρίσεις
Μα αν έρθει η ώρα, έλα να φύγουμε μαζί!


                                            (Σ Μ Μ)

10
                         

Κάποια βραδιά στης λογικής μου τη φαρέτρα
Μονάχα αίμα βρήκα. Κόκκινο. Ζεστό.
Αίμα που στένευε της ζήσης μου τα μέτρα
Υγρό που έπρεπε να πιω για να σωθώ…

Κοίταξα γύρω μου με φόβο κι αγωνία
Κι είδα μια μάνα να πενθεί ένα παιδί
Μια μαυροφόρα να στολίζει ένα κλουβί
Κι ένα πρεζόνι καθιστό σε μια γωνία

Σκέφτηκα… "πέθανα…  είναι η κόλαση αυτή"
Κι άκουσα γύρω μου φωνές και φασαρία
Φώναζαν "Ζήτω μας! Συνήλθε το παιδί!"
Και μου ψιθύριζαν "αυτή ‘ναι η κοινωνία"

Μου παν προχώρα ή με πόδια ή χωρίς
Φύγε απ’ τα σύννεφα αυτή ‘ναι η αλήθεια
Μα θα κρατάω ζωντανά τα παραμύθια
Γιατί να φύγω θα ‘ναι πάντοτε νωρίς…



11
        Που ξεχάστηκες;                                   


Κυνηγάς και για απόψε κρύα χάδια
Και τη δίψα σου να πνίξεις… στα φιλιά
Κι ας διψούσες για ένα χάδι στα μαλλιά
Για να πάψει η ψυχή σου να ‘ναι άδεια

Καίγεσαι στον πυρετό της μοναξιάς σου
Και τη λύτρωση γυρεύεις στη βουή
Μα ξεχνάς πως όταν ήσουνα παιδί
Για παρέα είχες τα ιδανικά σου

Και τ’ απόψε έγινε ο στόχος της ζωης σου
Μην ξεμείνεις και τυχόν μη θυμηθείς
Πως χρωστάς ένα μεθύσι στην ψυχή σου
Ένα ανθάκι κι ένα ΝΑΙ  ν’ αποκριθείς                         
                                                                                               
Η ζωή λες είναι εδώ και είναι τώρα
Και γυρεύεις μανιασμένα να την πιεις
Όμως φρόντισε ξανά να θυμηθείς
πως η κορδέλα λίγα λέει για τα δώρα…



Καλο Μηνα παιδια!

12
Έλεγες ναι μα όχι φώναζε η ψυχή σου
Τρελές πυξίδες δείχναν όλες τη σιωπή
Που κάπου χάθηκε τη νύχτα σαν παιδί
Που αναζητούσε μόνο αλήθεια απ’ τη φωνή σου

Άνετα κάθισες ζωή να ζωγραφίσεις
Θύμησες κι όνειρα πιασμένα σε χορό
Δεν ξεχωρίζει πια αλάτι απ’ το νερό
Θαρρείς μπορείς της γης τη ρότα να ορίσεις

Μα δε βολεύεσαι κινείσαι συνεχώς
Κάτι στο έργο που κοιτάς σ’ αναστατώνει
Πάλι τα θέλω σου θα κρύψεις στο σεντόνι
Και περιμένεις τη ζωή στα προσεχώς…

Κοιταζεις γυρω και μιλας με το φεγγάρι
Πάλι σκαρώνει ο νους παράξενα παιχνίδια
Η σκέψη δίοδος προς τ’ αστρικά ταξίδια
Μα στη στροφή κόκκινο δείχνει το φανάρι…

13
Σε βολική απόσταση να ζούμε τη φυγή μας
Βαφτίζοντας την συντροφιά
Μόνοι μαζί να είμαστε…  να ζούμε τη στιγμή μας
Για να τρομάζει η μοναξιά

Κάθε σου βήμα έντεχνα το τέλος ζωγραφίζει
Τάσεις φυγής…
Μα η θεα μιας μπλε θάλασσας, το είναι σου γεμίζει
Έλξεις ζωής!

Στ’ όνειρο φώλιασε κρυφά η παιδική ζωή σου
Και που να πας;
Τα μάτια σου ορίζουνε τι θέλει η ψυχή σου
Και δε γερνάς

Μα η νύχτα φεύγει… κι ο ήλιος έρχεται νωρίς
Αχ! τι ντροπή…
Κι αν τέτοιες ώρες, δεν έχεις τίποτα να πεις
Καταστροφή…!!!

14
                                             Μα δε μπορούν κοινοί θνητοί ν’ αγγίξουν την ψυχή  τους
                                             Όρθιοι καθώς στέκονται, εν μέσω των βυθών
                                             Κι είναι ένας άνεμος θαρρείς,  μια μουσική καθάρια
                                             αλαργινή… κι ένας λυγμός θλιμμένων εραστών.


                                             Γυρεύουν έναν γητευτή... των άστρων ταξιδιώτη
                                             Μια πυξίδα των καιρών, να μάθουν να γυρνούν
                                             Δέσμιοι των προσδοκιών στη νιοτη τους την πρώτη
                                             Τις χίμαιρες που άφησαν αιώνια θα ζητούν


                                             Ζουν μες το χθες  και πνίγονται, μα αν έρθει μια κραυγή τους
                                             Τη στέλνουν μ ένα τίναγμα στον κόσμο… στη βουή
                                             Τ’ αλλοτινά τους όνειρα ζητούν το στοχαστή τους
                                             Κι εκείνοι ανάξιοι κοιτούν.. ζητούν ανταμοιβή


                                             Ονείρων, πεποιθήσεων διαγεγραμμένο μέλλον
                                             Ένας κλοιός συμπτώσεων… νομοτελειακών
                                             Ξεσκίζοντας τις σάρκες τους, όρθιοι παραμένουν
                                             Κι  οι άναρθροι φθόγγοι γίνονται τραγούδια ποιητών…
 

                                                                                                       Κατερίνα

Σελίδες: [1]