Μυθοπλασίες

[ivikos]

Νύχτα με πας στης Ανδρομέδας το ανήλιο
και με αμπαρώνεις στου καημού τη φυλακή
δεν με ξεπλένεις με του έρωτα το τήλιο
δεν με μεθάς με των φιλιών σου το ρακί.
Με πελεκάς, της λησμονιάς να φτιάξεις λίθο
και διατάζεις σε άγρια όρη να με παν,
η Σταχτοπούτα, σου είχα πει να ‘μαι στον μύθο,
δεν θέλεις μου είπες να γενείς ο Πήτερ-Παν

Και με ξεπλένεις στου βοριά τις κολυμπήθρες,
με πας στα βάθη οργισμένου ποταμού
απ’ των φιλιών, κι απ’ των χειλιών σου τις κηρύθρες
μέλι δεν πήρα, πήρα λόγια του καημού.
Με τη ματιά σου οργισμένη και φευγάτη
χάραξες ρότα στης νυχτιάς τον πηγαιμό
ήθελα να ‘μουν των ονείρων σου η Χιονάτη,
γίνε μου είπες Ιφιγένεια στον βωμό

Νύχτα με βάφεις με νεφέλωμα του Αντάρη
για να μου φέγγεις στα σκοτάδια του καιρού
μα με χτυπάς με αιχμή από άτρωτο κοντάρι
προτού τελειώσουμε τον κύκλο του χορού,
Με θέλεις πάντα με τους μύθους σου λουσμένη
κι όταν σου είπα μες στ’ αστέρια τα θαμπά
να ‘μαι νεράϊδα σου φεγγαροστολισμένη
μου ‘πες της Μήδειας ο μύθος σε ακουμπά

Μαύρη κηλίδα στον καημό του παραδόξου
πως γιγαντώθη στην αυλή μιας Κυριακής,
οι αγάπες, μωβ ιριδισμοί ουράνιου τόξου
κι η αγκαλιά σου το κελί μιας φυλακής.
Μα ανηφορίσανε δαιμόνια αλλοπαρμένα
και καταλάβανε της πίκρας τους σταθμούς
πως να ξεφύγουμε καρδιά μου απ’ τα γραμμένα
πως ν’ αγνοήσουμε της μοίρας τους ρυθμούς

18/11/08