1
Δισκοπαρουσιάσεις και κριτικές / Electric Litany - How to Be a Child & Win the War
« στις: 26/02/10, 03:33 »Ακούω με ασίγαστο πάθος και με μια παραδομένη στην αέναη δίψα της ψυχής διάθεση το ντεμπούτο των Electric Litany εδώ και 2 μέρες, ίσως γιατί ο ήχος τους είναι η μόνη δύναμη που κατόρθωσε να χαλιναγωγήσει τις μονίμως σε φρενίτιδα σκέψεις της καθημερινότητας. Δεν είναι πρωτόγνωρη αυτή η αχλύ της μελαγχολίας και της ακοίμητης εξιλέωσης που αναδύει κάθε νότα τους...την είχα συναντήσει σε μια πρώτη μορφή τους στο προϋπάρχον εκφραστικό όχημα του Αλέξανδρου Μιάρη, τους Dead Eyes Of Youth, αλλά το εγχείρημα είχε υπονομευθεί από την φτωχή παραγωγή, που ευτυχώς όμως δεν κατάφερε ποτέ να αναιρέσει τις εξαιρετικές τους συνθέσεις. Εδώ μαζί με τους Richard Simic από το Devon και Duane Petrovich από το Texas, κατορθώνουν να αναδείξουν έναν εύθραυστο και πηγαίο λυρισμό, μια μελωδική ουσία που είχα χρόνια προσωπικά να συναισθανθώ και να με παρασύρει, όπως το σύνολο του cd την αποκαλύπτει, αλλά κυρίως η μεγαλειώδης στιγμή του February. Μάταιο να προσπαθείς να περιγράψεις όσα η εσωτερική συγκίνηση υποβάλλει...αρκεί να αφεθείς ο ίδιος σε αυτήν την εξώκοσμα όμορφη αισθητική, που δανείζεται από το σπουδαίο Ρίτσο ("Σονάτα Υπό Το Σεληνόφως") την εισαγωγή του σπαραχτικού
Tear |
"Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ' ακούσω...άφησέ με να έρθω μαζί σου"
Συνθέσεις που αιμορραγούν, υμνώντας όσα οι καταραμένες συνειδήσεις επιτάσσουν στους λησμονησμένους. Βλέμματα που στράγγιξε το δάκρυ τους ο χρόνος. Φωνές που στέκουν να ακούσουν τη σιωπή που τους χάρισε η ανεπάρκειά τους. Νοσταλγία μιας ζωής που δεν ανέπνευσε τη ζωή. Χέρια που δεν έσμιξαν κι έμειναν αδειανά να κοιτάζουν το άπειρο αμήχανα. Δεν είναι λέξεις το "How to Be a Child & Win the War" αλλά ένα ασυγκράτητο μούδιασμα των αισθήσεων και μια λιτανεία που περιφέρει το σαρκίο της ψυχής στρατοκόπων σε δύσβατες ατραπούς. Δεν αξίζουν λέξεις, αλλά χρειάζεται να περιληφθεί και ένα κομμάτι της συνέντευξης που έδωσαν πρόσφατα στο Tranzistor κι είναι ενδεικτικό της καλλιτεχνικής αλήθειας κι ωριμότητας που κρύβουν αυτά τα παιδιά:
"Παράνομο download, είναι μέρος της ζωής μας πλέον. Ποια η άποψη σου επί του θέματος; Τελικά θα έπρεπε να έχουν όλοι δωρεάν πρόσβαση στα μουσικά πονήματα των καλλιτεχνών;
Παράνομο, ε πολλά πράγματα θεωρούνται παράνομα αλλά στην ουσία είναι ουσιαστικά πιο νόμιμα από άλλα πράγματα που θεωρούνται όντως νόμιμα. Κοίταξε εδώ υπάρχει μια μικρή διχοτόμηση στο σκεπτικό, δηλαδή. Ναι είναι πάντα ωραίο να έχει κάποιος τον αυθεντικό δίσκο, με τα χαρτιά του μέσα, τους στίχους τα χρώματα που είναι μέρος της μουσικής, αυτό είναι το ιδανικό. Αλλά από την άλλη τώρα, αν αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τα λεφτά να τον αγοράσει, η και να τα έχει ας πούμε δεν θέλει να δώσει τόσα, ε τότε ναι φυσικά να τον κατεβάσει, να τον αντιγράψει, να τον κλέψει στην τελική. Στην τελική όλοι κερδίζουν, οι άνθρωποι ακούνε την μουσική, οι μουσικοί ακούγονται, και η εταιρία αν το έχει στήσει καλά δεν θα χάσει κ αυτή in the long run. Και για να τα λέμε και απλά αν είναι για τις μεγάλες εταιρίες, καλύτερα να χάσουν αυτές παρά ο καθένας από εμάς που δεν μας περισσεύουν κιόλας. Μην ανησυχείτε δεν θα φτωχύνουν αυτοί, τα 'χουν στην μπάντα, και έχουν φάει πλούσια έως τώρα.. εξευτελίζοντας νέους μουσικούς, καταστρέφοντας ελπίδες μπαντών κτλ κτλ. Ας πάνε να πνιγούν όλοι αυτοί, μαζί και ο καθείς σε κάθε τομέα του συστήματος που φέρεται με τον ίδιο τρόπο. Ευτυχώς εμείς είμαστε σε καλά χέρια στην Ελλάδα με την εταιρία και ανήκει σε μιαν άλλη δική της κατηγορία."