Βήμα σταθερό (αφιερωμένο σ΄ενα φίλο φανταρακι στη Ρόδο 1988)

[Ιερακόμορφος]

Ένα-δύο  βήμα πάντα σταθερό
Περπάτα μου λένε με ρυθμό
Το βλέμμα να μην στρίβω
Τα μάτια να μην τρίβω

Στο κάδο αρχές χωμένες σκουπιδιών
Φθαρμένες ιδέες πολιτικών
Οσμές στριμωγμένες στη γωνιά
Ο κόσμος δίπλα να πεινά

Ένα ,δύο βήμα πάντα σταθερό
Περπάτα στο δρόμο με ρυθμό
Το βλέμμα μην στρίβεις
Τα μάτια μη τρίβεις
Το real θαμμένο  είναι εδώ

Πατριώτες βαμμένοι με αίμα
Βαφτίστηκαν σε κόκκινο λουτρό
Πήραν τον γονιών μου τον ιδρώτα
Την ελπίδα πήραν των παιδιών

ήρθαν μου κλείσανε την πόρτα
Κλέφτες του χρόνου , των λεπτών
Όλοι με θέλουν με τη  μπότα
Και βήμα να χω σταθερό

Περπάτα μου λένε με ρυθμό
Το βλέμμα να μην στρίβω
Τα μάτια να μην τρίβω
Το real μην ξεθάψω
Τον πόνο να τον βάψω
Με χρώμα άχρωμο λευκό.

Μια μέρα που όμως
Ζωής  ταχυδρόμος
Αέρας  εικόνων
Γράμμα προγόνων
ανοίγω διαβάζω,
κι απορώ
Τα χρόνια περάσαν
τα παιδιά γεράσαν
Τίποτα δεν άλλαξε εδώ

Βγάζω την μπότα ,
σπάω την πόρτα
Τις αλυσίδες λιώνω
και πατώ
Στο χώμα ,στη λάσπη
Με βλέμμα  σκοτώνω
Το μίσος της πόλης των αστών.

Και τότε αγέρι
Λευκό περιστέρι
Με παίρνει ψηλά
Και πετώ
Ελεύθερος στέκω
Ψηλά κι αρμενίζω
Δεν έχει ξανά ένα-δυό….

[Μ.Π]

Πολύ καλό! Μου έφερε στο νου Λοϊζο. Του 'παν θα βαλεις το χακι...
Και άλλα... Brothers in arms και τετοια...
Βασικά γιατί νομίζω οτι δεν είναι μόνο το θέμα του στρατιωτικού αλλά επεκτείνεται και γίνεται και αντιπολεμικό.
Μου άρεσε ιδιαίτερως και κρατώ περισσότερο αυτα:

Πατριώτες βαμμένοι με αίμα
Βαφτίστηκαν σε κόκκινο λουτρό
Πήραν τον γονιών μου τον ιδρώτα
Την ελπίδα πήραν των παιδιών

Τον πόνο να τον βάψω
Με χρώμα άχρωμο λευκό.

[Ιερακόμορφος]

οχι μόνο αντιπολεμικό...μάλλον εναντιο στη σαθρώτητα της κοινωνίας του σημερα ,της απρόσωπης και εντεταγμένης στην απάνθρωπη αντιληψη της για τη ζωή.