ΔΕΚΑΟΧΤΩ ΧΡΟΝΩΝ

[Μιχάλης13]

Δε σε χωρούσε αυτή η γη
σε σκέπασαν νωρίς τα χιόνια
και δε σε βρήκε άλλη αυγή
στα δεκαοχτώ σου χρόνια .

Ήσουν από καιρό νεκρός
σ’ είχε σκοτώσει ένα ολόγιομο φεγγάρι .
Μα ήσουνα πολύ μικρός
ο χάρος συντροφιά του να σε πάρει .

Έφυγες δίχως καληνύχτα .
Έσπασες σαν ξερό κλαδί
κι έγινες ένα με τη νύχτα
δεκαοχτώ χρονών παιδί . 
 
Ήσουν από καιρό νεκρός
σ’ είχε σκοτώσει ένα ολόγιομο φεγγάρι .
Μα ήσουνα πολύ μικρός
ο χάρος συντροφιά του να σε πάρει .




Υ.Γ Αφιερωμένο σε ένα φίλο που έφυγε τόσο νωρίς και τόσο άδικα .

[Anemos]

Μιχάλη, σου έχω πει την άποψη μου για τα ποιήματα - τραγούδια σου.
Με επιβεβαιώνεις ακόμα μια φορά.

Μου αρέσει πάρα πολύ το ύφος σου.
ΣΕΒΕΣΑΙ και την ποίηση ως τέχνη, και την ιδέα που φέρει το κάθε σου κομμάτι, και κατά συνέπεια τον εαυτό σου και εμένα ως άτομο.

Πολύ δυνατό και αυτό το τραγούδι-ποίημα σου.

Χαίρομαι που υπάρχουν άτομα εδω μέσα που επιλέγουν εναν άλλο δρόμο...να μην βιάζουνε την ποίηση.

Σε παρακολουθώ και περιμένω νεο σου κομμάτι.

Δημήτρης

[Μιχάλης13]

Φίλε μου Δημήτρη σε ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ ακόμα μία φορά για τα τόσο καλά σου σχόλια . Ελπίζω κάθε φορά να δικαιώνω τις προσδοκίες που έχεις από μένα !Περισσότερο χαίρομαι που κάνεις τον κόπο και διαβάζεις τους στίχους μου αλλά και ασπάζεσαι το ύφος τους . Το συγκεκριμένο τραγούδι αφορά δυστυχώς ένα τραγικό γεγονός για έναν αδικοχαμένο φίλο όταν ήταν μόλις 18 . Για αυτό του το αφιεωρώνω . Εύχομαι να ανήκω πραγματικά όπως λες στα άτομα που δεν βιάζουνε την ποίηση .Τουλάχιστον την αγαπώ και προσπαθώ να τη σέβομαι . Δε χωράει να σου πω άλλη λέξη εκτός από ένα μεγάλο ευχαριστώ .

[Νεφελοβάτης]

Θυμάμαι ένα φεγγάρι ολόγιομο, του δεκαπενταύγουστου, την άσφαλτο σαν ποτάμι ολόχρυσο να φωτίζει με σβηστά φώτα πάνω στο μηχανάκι καθώς πήγαινα… Και στη θάλασσα στο βάθος, το μονοπάτι του να φτιάχνει.. Που τη στράτα του με καλούσε να διαβώ..

Μα τα άναβα τα φώτα σαν ερχόταν απ’  απέναντι αυτοκίνητο.. Για να μη φοβηθεί ο ανυποψίαστος οδηγός έλεγα.. Αν και στο βάθος και τότε ήξερα πως για μένα το έκανα.. Μια και ένιωθα πως είχα δρόμο ακόμα, προτού του φεγγαριού το μονοπάτι να πάρω..

Τα χρόνια πέρασαν, μηχανή έγινε το παπί.. Κι ακόμα είναι φορές που εκείνο το φεγγάρι τη μου στοιχειώνει.. Στα μονοπάτια του σειρήνες με καλούν.. Μα εκείνο το δρόμο στο νησί, χρόνια πολλά έχω να πάρω..

Για το φίλο σου, για τον Αλέξη, για την Αμαλία, για το Γιάννη (φίλος ενός φίλου μου), όπως και για όσους στα δικά τους μονοπάτια περπατάνε, εύχομαι να τους παν εκεί που ‘θεν..

Εκεί που η ψυχή τους να διαβαίνει λαχταρούσε..

Και για μας το ελπίζω, σαν η ώρα εκείνη έρθει..

Καλό ξημέρωμα..

[Μιχάλης13]

Φίλε μου αυτό που εύχεσαι είναι αυτό που ελπίζω για το φίλο μου τους δικούς σου και όλους αυτούς τους ανθρώπους που χάνονται καθημερινά .Μακάρι τα μονοπάτια που περπατά η ψυχή τους να μην είναι τόσο δύσβατα όσο τα εγκόσμια και να έχουν βρει τη λύτρωση τους ... Καλή σου νύχτα