Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: playmaker στις 09/03/05, 15:39
-
Διάβαζα κάποιους στίχους στη σελίδα και μου βγήκε αυθόρμητα αυτο το τραγουδάκι.Αν δεν σας αρέσει μην ντραπείτε να το πείτε.Άλλωστε είναι της στιγμής.
Θυμάμαι σαν μικρό παιδί
που χα βρει μία κρυψώνα
Να ξεφεύγω απ΄τα πολλά
και να χάνομαι στα αιώνια.
Καλοκαίρια φύγαν τόσα
οι παρέες μου γλεντούσαν
μα τις νύχτες τους ξεχνούσα
πράγματα ευχόμουν τόσα
Με τα κύματα να σκάνε
ένα μέτρο μακρυά μου
και τ'αστέρια να ζηλευουν
που σε έχω αγκαλιά μου.
Μα όλα χάθηκαν πια....
όνειρα παιδικά....
Η αλήθεια με φωνάζει, ΡΕΦΡΕΝ
η αγάπη ξεθωριάζει
και τα χρόνια που πετάνε
λίγο λίγο την κρυψώνα μου χαλάνε
Τώρα πια περάσαν χρόνια
μα η σκέψη μου γυρνάει
στην κρυψώνα τη δική μας
που κανείς άλλος δεν πάει
Ποιό αγνές καρδιές δεν είδε
από αυτές δύο εφήβων
αγκαλιά να μένουν ώρες
στη σκιά χιλιάδων μύθων
Ιστορίες να διηγούνται
να γελαν και να φιλιούνται
και στο μπέρδεμα αυτό
λεν' το πρώτο σ'αγαπώ
-
Πολύ ωραίο το θέμα σου. Πιστεύω όμως οτι θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα με καλύτερη επιλογή λέξεων/φράσεων.