Πρώτο φώς...

[(Κωνσταντίνος. Γ)]

Η πιο βαθιά εικόνα των ματιών σου κρατά τον ουρανό
Εκεί που τα χρώματα συγχέονται,
εκεί που τα χέρια ενός αγγέλου παίρνουν τη λάμψη ξυραφιού,
Πέρα απ’ το άγριο κύμα να σχίσουμε τα φώτα,
Εκεί που η ζωή δεν ξεχωρίζει απ’ την αλήθεια, την πόλη να γκρεμίσουμε.
Λίγο από νύχτα, λίγο από φως,
εδώ η ζωή κι ο θάνατος εδώ!
Ξημερώνει…
Στο πιο απέραντο τοπίο κατοικεί η γαλήνη,
Μήπως είναι η πόλη που κρατά την θλίψη;
Μήπως αν φύγω τώρα κάπου θα βρω τον ήλιο;
Γιατί στα νύχια των ματιών μου μπερδεύτηκε ο ορίζοντας.
Το πρώτο σχέδιο έρχεται πάντα απ’ την σιωπή,
Οι οικοδομές υψώνονται ως την νύχτα
Και νύχτα φέρνουν ως εδώ
Ξημερώνει…
Κι είμαι ακόμη εδώ, μάλλον για ώρες εδώ, απ’ το σπουδαίο βράδυ
στο παγωμένο παράθυρο, μα δεν το ξέρει κανείς
οι τόσοι άνθρωποι της ζωής μου…δεν το ξέρει κανείς.
Πιο ρολόι μπορεί να περιγράψει τον χρόνο;
Πια φλέβα να μιλήσει για ζωή;
Ξημερώνει…
Με το μάτι του Θεού πάνω απ’ την πόλη τυφλό
μέσα από σύννεφα άγρια το θαύμα της άγνοιας υπάρχει,
κοιτώντας προς την μεγάλη ερημιά του κόσμου,
τα παγωμένα τζάμια αγγίζω
κι ακολουθώ με τα δάχτυλα τα αστέρια που έσβησαν.
Το πρώτο φως, το άγιο φως,
η ένωση εντός μου.
Ξημερώνει…
μια καλημέρα προς τον κόσμο
πριν υψωθεί ο ήλιος ίσως για ν’ ακουστεί
ίσως μοναδική, ίσως μόνο σήμερα, κάτι να βρω με ουσία
στα πρόσωπα των δρόμων, στα κρύα χείλη
στα συρμάτινα λόγια που αμίλητα απορούν
κι όμως ξεκάθαρα ζητούν την φθίνουσα πορεία της εποχής.
Ξημερώνει…
κι εγώ μιλώ με την βροχή
που φέρνει γη από τις πιο μακρινές πατρίδες
ας φέρει απόψε κι ένα ίχνος πριν το τέλος,
έστω μια σωτηρία πριν την ανάσταση από γεμάτα καλοκαίρια
γιατί ο κόσμος στο μυαλό μου δεν έρχεται σωστά,
έμεινε μόνο ένας νεκρός προφήτης
από μια δικαιοσύνη άσχημη
έμειναν μόνο οι ακόλουθοι
μιας δικαιοσύνης άσχημης
μα  πάνω απ’ όλα
μια δικαιοσύνη άσχημη!   

[papous]

Εξαιρετική ποιότητα φίλε μου.

Πρώτο φως
Πρώτη πατρίδα
Πρώτος ήλιος.....

[amfenster]

Ξημερώνει…
Κι είμαι ακόμη εδώ, μάλλον για ώρες εδώ, απ’ το σπουδαίο βράδυ
στο παγωμένο παράθυρο, μα δεν το ξέρει κανείς
οι τόσοι άνθρωποι της ζωής μου…δεν το ξέρει κανείς.
 

Άφωνη... Δεν πιστεύω πως κάποιος που γράφει ΤΕΤΟΙΟΥΣ στίχους έχει, έστω και λίγο, ανάγκη από ένα δικό μου σχόλιο...

[akarayan]

Κι’ εγώ με τη σειρά μου ασφαλώς θα ανταποκριθώ με τον ίδιο τρόπο:!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δεν είναι αρκετά, το ξέρω…μα….

[Μαργαρίτα Π.]

Κωνσταντίνε, αν έπρεπε να διαλέξω το καλύτερο απ' όσα έχεις δημοσιεύσει εδώ, το Πρώτο Φως θα διάλεγα. 

[Κατερινα_]

Μου είναι δύσκολο να σχολιάσω τέτοιους στίχους.Εξαιρετικοί.

[Fusalida]

Μπερδεύτηκα λιγάκι....σα να μπήκε μέσα μου λίγο απρόσμενα,λίγο απότομα, χωρίς να το θέλω....Ήμουν ανίδεη όταν άρχισα να το διαβάζω.....

Δε μπορώ να πω κάτι παραπάνω....πάει για εκτύπωση......

[συννεφάκι]

Ψάχνω κάτι να πω, κάτι να γράψω,
αλλά οι σκέψεις μένουν ασχημάτιστες
μπροστά στου λυκαυγούς σου το πρώτο φως...
Υπέροχο...!

[argentina]

Στο πιο απέραντο τοπίο κατοικεί η γαλήνη,
Μήπως είναι η πόλη που κρατά την θλίψη;
Μήπως αν φύγω τώρα κάπου θα βρω τον ήλιο;    

Στην πιο βαθεια σιωπη.....
τα σεβη μου!!!!
 

[Iroukos]

πολυ.......... δεν εχω λογια! απλα πολυ καλο!
δε μπορω να βρω να το περιγραψω!

ευγε Κωσταντινε μου!

[pinelopi]

Είναι από τους στίχους που σε μετατοπίζουν λίγο πιο μέσα, λίγο πιο βαθιά.
Είναι από τους στίχους που από τη μια σε γδέρνουν οι τοίχοι τους και απ' την άλλη σου φυσάνε ένα ζωογόνο αεράκι στο πρόσωπο κι ανασαίνεις ξανά.

Για ταλέντο ποιητικό εδώ δε θα μιλήσω πλέον.
Για το ταλέντο όμως να ανοίγεις έτσι γενναιόδωρα τις ενδόμυχες σάλες και να μας προσκαλείς και να μας προκαλείς να δούμε, ειλικρινά σε συγχαίρω Κωνσταντίνε.

[ilianthos-Kanlis]

Σαν το φως......!!!

[(Κωνσταντίνος. Γ)]

Σας ευχαριστώ παιδιά για τα υπέροχα σχόλια και για τον πολύτιμο χρόνο σας, ειλικρινά σας ευχαριστώ.

[Αλκιβιάδης]

Ερωτήματα, ανησυχία, συναισθηματικό ξέσπασμα, όλα δοσμένα με τον καλύτερο τρόπο. Γερή πένα. Χάρηκα που σας διάβασα.