Σε ξαναντάμωσα.

[kuiper]

Σε ξαναντάμωσα.

Σε ξαναντάμωσα,
με χαίνουσες πληγές, απ’ τα μεγάλα σου τα λάθη,
έκπτωτη στο αχνόφεγγο, οράματος απατηλού.
Είχες ξωκείλει απ’ τα πολλά, τ’ αέναα σου πάθη,
ακροβατώντας κάποιο σύθαμπο γι’ αλλού. 

Η πελαγίσια σου ματιά τρικυμισμένη,
λεηλατημένη απ’ τα κουρσέματα των ξωτικών,
σε βράχια αχαρτογράφητα ναυαγισμένη,
εύκολη λεία ύπουλων αρπαχτικών.

Σκιές τα χνάρια σου στο πέρασμα του χρόνου,
απολιθώματα μιας άλλης ξεχασμένης εποχής,
φθαρτές μπαταρισμένες αγκαλιές του πόνου,
ερωτευμένες θύμησες στερνής απαντοχής.

Είμαι μου λες, της πλάνης σου στερνή  ελπίδα,
το κουρσεμένο σου ναυάγιο, να σύρω στο γιαλό,
μήπως και φτάσει στα συντρίμμια κάποια αχτίδα, 
να αναπλάσει μια εικόνα, λαξεμένη σε πυλό. 

Πως να χωρέσω μάτια μου, σε μια αδέσποτη συγνώμη.
Με συλημένα όνειρα ψυχρών συμβιβασμών.
Σ’ ένα ολόγραμμα αρχέγονο που τό `λεγαν Σαλώμη.
Σε μια καινούργια ξέφρενη, τροχιά αφορισμών.

[Aganippi]

Καλησπέρα! Πες μου εγώ τι θες να σου πω τώρα...; Έχω μπροστά μου μια βραδιά απαγγελίας ποιημάτων και με συγκινείς από το μεσημέρι.
Γιάννη μου, τι πηγή είναι αυτή; Με τόσο γάργαρο ερωτικό νερό; Με τόσο απλό τρόπο που γίνεται σύνθετος; Τι φταίει σ' αυτό...οι ανοιχτές πληγές ή ο χρόνος που κρατά τα πάθη αναμμένα;

Την φιλία μου 

[kuiper]

Σ’ ευχαριστώ Φωτεινή και για το γάργαρο νερό.
Καλό σου βράδυ.

[kuiper]

Φίλε Θανάση για το Π.Μ που μου έστειλες σ’ ευχαριστώ πολύ.
Σου αφιερώνω το ''Ένα το χελιδόνι'' Του Οδυσσέα Ελύτη.
Θα καταλάβεις. 


Ένα το χελιδόνι.

Ένα το χελιδόνι κι η  άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ
θέλει νεκροί χιλιάδες να’ ναι στους τροχούς
θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

θε μου πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνά
θε μου πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα!

Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού
Το ‘χουνε θάψει σ’ ένα μνήμα του πέλαγου
σ’ ένα βαθύ πηγάδι το ‘χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος

Θε μου πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ
Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση.

http://www.youtube.com/watch?v=_QVbC0ZeKu4

[Lo.Lee.Ta]

Πέρασε μία ολόκληρη ζωή, χωρίς να ξέρω τι.
Πέρασε μία ολόκληρη ζωή, ξέροντας πως κάτι κυνηγούσες.
Ήξερες δεν ήξερες τι κυνηγάς, πάντα έστηνες παγίδες.
Πάντα εξέταζες τα θηράματά σου, μήπως και έβρισκες μέσα τους, αυτό που σου έλειπε.
Μέχρι τώρα τίποτα δεν βρήκες, παρά μόνο τον τρόπο, προσωρινά να σταματάς την πείνα σου.
Τα άφηνες ανάπηρα.
Μπορεί να μην ήτανε και το καλύτερο φαγητό, αλλά μια φτερούγα, ένα πόδι, ένα χέρι, μια "καρδιά", ένας "εγκέφαλος", δεν ήταν και μεγάλη απώλεια.
Μπορούσαν να ζήσουν και έτσι μετά την φυγή σου.
Αναρωτιέμαι, αν έβρισκες αυτό που έψαχνες, αν θα το άφηνες να ζήσει ή θα το κατασπάραζες λυσσαλαία ολόκληρο.
Έψαχνες να ζήσεις το όνειρό σου, ή να σκοτώσεις την κατάρα σου ?
Όνειρο μετά από τόσες σφαγές ?
Έστηνες δόκανα, γιατί φοβόσουν ? Φοβόσουν και το σπουργίτι ? και το λαγουδάκι ?
Κάποτε πήγαν και τα 2 τους, να σε δαγκώσουν με μανία, ενώ το ποδί τους αιμοραγούσε, ανάμεσα στα ατσάλινα δόντια που ήταν πιασμένα.
Σφάδαζαν από τον πόνο, τι περίμενες?
Μα την παγίδα που κάνει εσένα να σφαδάζεις από τον πόνο, δεν την έστησε ούτε ο λαγός, ούτε το σπουργίτι.
Δεν ξέρω, αν πας να ελευθερώσεις λύκο από κάποια παγίδα, αν θα σου φάει το χέρι κι ας είσαι ο σωτήρας του.
Μα εσύ δεν είσαι λύκος, είσαι άνθρωπος.
Είμαστε άνθρωποι ?
Άσε με να αμφιβάλλω, από όσα βλέπω τριγύρω μου.

Σε ΞανΑντάμωσΑ.

Εγώ ανάπηρος, μα σε πολύ μικρότερο βαθμό.
Η εικόνα σου, ταλαιπωρημένη.
Τα μάτια σου υγρά και συνάμα νεκρά.
Αν δεν ήτανε η μνήμη θα είχα ξεχάσει τι μου έκανες κάποτε.
Ξέρω πως κάπου υπάρχει μία παγίδα, έστω μία, έστω στο μυαλό μου.
Μπορεί να μην τη βλέπω, μα το δόλωμα μοσχοβολάει.
Μοσχοβολάει πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.
Κάνω συνέχεια υποθέσεις.
Μοιάζεις να έχεις φτάσει στα τελευταία μέτρα του Γολγοθά σου.
Ακόμη δεν βρήκες ποιον να σταυρώσεις και μάλλον θα σταυρωθείς εσύ, χωρίς καμιά βοήθεια.
Σίγουρα όμως στο δρόμο σου συνάντησες όμοιούς σου.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν θέλησες να αλλάξεις κοιτώντας τους?
Ίσως ήταν μία ακόμη δικαιολογία, για όσα έκανες. Δεν ήσουν η μόνη.
Είναι που η δική μου καρδιά λυγίζει, σαν βλέπω κουρασμένο άνθρωπο.
Είναι που το μυαλό μου κάνει υποθέσεις.
Όποιος πονά, υποφέρει.
Θέλω να μου πει τρόπο να τον απαλλάξω.
Σάμπως όμως δεν είχα προσπαθήσει να σε βοηθήσω και στο παρελθόν, τότε που έλιωσες με πέτρα τα φτερά μου.
Η ανάμνηση όμως, είναι ανάμνηση.
Η ανάμνηση είναι εικόνα.
Κι αν η ανάμνηση είναι πόνος, δεν είναι πόνος τόσο οξύς και δηλητηριώδης, σαν τώρα που σε βλέπω να υποφέρεις.
Κι αν υποθέτω, πως εκατοντάδες σαν και μένα έσφαξες, μεγαλύτερη είναι η ελπίδα μου, πως αν σε βοηθήσω να γίνεις καλά, θα αλλάξεις.
Μήπως εγώ στήνω τις παγίδες στον εαυτό μου ?
Μήπως η μεγαλύτερη παγίδα είναι η ελπίδα μου ?
Πρέπει να ξεχωρίσω τις υποθέσεις, από τις ελπίδες.
Ελπίζω να αλλάξεις μάτια μου.
Έπαψα να υποθέτω, πως βοηθά η ανακύκλωση.
Εξάλλου έχει μείνει κουσούρι στα φτερά μου, όταν ήμουν σπουργίτι...
                          κουσούρι στα πόδια μου,  όταν ήμουν λαγός...
                          κουσούρι στη καρδιά μου, όταν ήμουν παιδί...
                          κουσούρι στο μυαλό μου, όταν ήμουν άντρας...
                          κουσούρι στα χέρια μου, όταν ήμουν αγκαλιά...
                          κουσούρι στα χείλια μου, όταν ήμουν φιλί...

Παρ'όλα αυτά, είμαι εδώ! κοίτα!

Ελπίζω να αλλάξεις μάτια μου, όπως άλλαξα και εγώ.
Μέσα από την καρδιά μου,
                                   ελπίζω να αλλάξεις.

[kuiper]

Παναγιώτη τι μπορώ να πω εγώ τώρα, αν η συγνώμη μου φτάνει την έχεις μέσα από την καρδιά μου.
Ήθελα να σου πω πολλά για το σχόλιο σου να το κουβεντιάσουμε λίγο μα πέρασε τόσος χρόνος, ψάχνοντας δημοσιεύσεις μου του 2009 για τον διαγωνισμό είδα πως ίσως από αμέλεια μου ξέχασα να σου πω έστω ένα ευχαριστώ.

Σου εύχομαι καλά Χριστούγεννα.

[Lo.Lee.Ta]

Φίλε Kuiper, κάθε τόσο κάνω και μια γύρα, σε όσα έχω γράψει, μήπως βρω κάτι καινούριο. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Άλλωστε από τη μία οι στίχοι σου, από την άλλη αυτά που έχω βιώσει και τέλος ο σκοπός να επικοινωνήσουμε και να βρεις κάτι από εσένα μέσα στους στίχους μου, έπιασε τόπο!

Χαίρομαι γι αυτό! Καλή χρόνια! Συζήτηση όποτε θες.

[Aganippi]

Γιάννη να με συγχωρείς για την παρέμβαση που θα κάνω. Παναγιώτη, προσωπικά με συγκίνησες. Άμεσα και ειλικρινά με τον λόγο σου.