Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Μιχάλης13 στις 05/09/09, 11:49
-
Το Σάββατο δραπέτευαν από την πόρτα του ψυγείου
σκουριασμένα πουκάμισα .
Μας έπαιρναν αγκαλιά και χωρούσαν μέσα τους
εκείνες τις ζωές που ‘χαν κρεμάσει οι μανάδες μας
στον τοίχο για να τις καμαρώνουν .
Μας έσφιγγαν πολύ
ίσα να μην αναπνέουμε , ίσα να χαμογελάμε
στη νύχτα που περίμενε απ’ έξω να μας οδηγήσει
σε μια φωταγωγημένη Εδέμ των πολλών λυτρωμένων .
Διάσπαρτες μουσικές μας σκουντούσαν επίμονα στην πλάτη
για να τις προσέξουμε .
Μεταχειρισμένα τραπέζια άλλαζαν ιδιοκτήτες
για να ακούνε τις ίδιες χιλιοειπωμένες ιστορίες
με άλλα χρώματα , ζωγραφισμένα στους χάρτες μιας γειτονιάς .
Ζαλισμένοι χοροί προσπαθούσαν αδιάκοπα
να ελέγξουν τα βήματά τους για να φτάσουν σε δυο σταγόνες
στερημένης ελπίδας .
Θα πιούμε μια σειρά ακόμα ;
Κίτρινος ιδρώτας στο μέτωπο , μισόκλειστα βλέμματα
που σε λίγο θα σβήσουν για απόψε μονάχα .
Το φεγγάρι κρυφοκοίταζε από ψηλά , μα δε μίλαγε .
Ούτε και εμείς .
Δανεικό φως για ένα βράδυ στα ασχημάτιστα πρόσωπα .
Μέσα στα γυάλινα ποτήρια η ελευθερία μας .
Μεσα στους μεθυσμένους καπνούς τα σύννεφα μας .
Μέσα στις κουρασμένες φωνές εμείς .
Ναι , θα πιούμε μια σειρά ακόμα .
Το δικαιούμαστε να τρεκλίζουμε στους έρημους δρόμους
ξεχνώντας προσωρινά τις μέρες μας .
Η πρώτη αχτίδα του δικού μας του ήλιου
θα σημάνει ένα ηρωικό τέλος .
Πριν ξημερώσει τα σκουριασμένα πουκάμισα
επέστρεφαν στο ψυγείο για να χορτάσουν παγωμένες εικόνες
μέχρι να δραπετεύσουν ξανά κάποιο Σάββατο .