Αν θελήσεις... Άσματα ηθικά, πειραστικά

[Lo.Lee.Ta]

Όμορφο παππούκα! Ποια ψυχολογούσες και εμψύχωνες ? Καλό κουράγιο και καλή δύναμη λέμε!
 
Αφιερωμένο :

http://www.youtube.com/watch?v=AJcF-rMVhQ4&feature=results_video&playnext=1&list=PLECB3AF517292921E

[papous]

Χαλάρωσε λίγο Χόλυ!!! Νομίζω ότι η καμπή του χρόνου υπαγορεύει ν' ασχοληθούμε με τα ερωτικά: Ερωτο(από)κριτος, Ερωτοαπαντήσεις και τα τοιαύτα...
 
Έχω ανάγκη να σε δω να συμπιέζεσαι
σ' ένα καλούπι υπολογισμένο λεπτομερώς
η μάζα σου να έλκει και να φέρεται
να ξεπερνάει τις τριβές και τα γενόμενα
σε πύρινο καμίνι μεταλλάσεσαι
και απομένεις... άλλη μορφή... ίδια ουσία!
 
Μα τι είσαι το γνωρίζω.
(Το γνωρίζω?)
Και θα σε πλάσω από κυτταρίνη και ενέργεια
Φυτό φοιτάς και καίγεσαι
μα θα σου κλείσω την πυρά σ' ένα μποστάνι
κινηγημένων
από αρμύρα και ιδρώ.
 
Άνεργος έργο δεν παράγει...

[Lo.Lee.Ta]

Έλα παππού, ένα σχετικά πρόσφατο και  χΑλιΕρωτικό..ReLax-Brooklax.
Καθένας μας είναι ήρωας, σε όλη την Ιστορία
γι' άλλους λόγους, αιτίες, αφορμές και ιδεολογία.
Το ήλιο, δεν τον ξεγελάς, φωτίζει για όλους ίσα
Φεύγει κάποια στιγμή αυτός,  έρχεται και η νύχτα.
Φτιάχνουν τους ήρωες λοιπόν, ανθρώπινα κεφάλια
μήπως και διορθώσουνε, αυτά που πιστεύουν χάλια.
Άλλοι θα γκρέμιζαν το φώς, άλλοι ίσως το σκοτάδι
άλλοι ίσως το απόγευμα, άλλοι το μεσημέρι
κι άλλοι με τα ονείρατα χτίζαν καινούριους κόσμους.
Από τον ήλιο μακρυά, ήρωες και προδότες
όποιος τον πάρει αγκαλιά, φωτιά έγινε και στάχτη.

[papous]

Όσο δεν μπορούμε να διαχωρήσουμε το σημαίνον από το σημαινόμενο (για θυμήσου: http://forum.kithara.gr/index.php?topic=67153.msg516991#msg516991 ) δεν αφήνουμε χώρο ούτε για ήρωες ούτε για προδότες.
 
 Ο ήρωας πράττει αυτό που πρέπει. Ο προδότης αυτό που δεν πρέπει. Η προ-κρίσης δεοντολογική μας υπόσταση αποτυπωνόταν στους στίχους: "τι πρέπει, τι δεν πρέπει στιγμή δεν σκέφτηκα, εγώ μέχρι θανάτου σε ερωτεύτηκα". Τι ήρωας και τι προδότης? Άλλαξε κάτι?
 
Πάντα θα ξημερώνει
και πάντα η νύχτα θα γελά
που ξέρει να σε ξεγελά.

[Lo.Lee.Ta]

Αν και με αρκετό μπλαμπλά, συμφωνούμε παπούκα. Ξέρεις πως, με διαστημικές κεραίες. Έχεις χαιρετίσματα από το πλανήτη των Ψειριάρηδων.
Το σπίτι μας γερή κατασκευή, ντεφάκτο τελευταίας τεχνολογίας,
 μα έκανε ο παππάς διασκευή, το λόγια του την ώρα ευλογίας
 Κι ενώ είχαν εγγυηθεί οι ειδικοί, στο μέτρο δυνατό ως αθεΐας
 τα αντίκρυσαν μια μέρα ρημαδιό, ένδειξη ανθρωπίνης μ.....ας.   
 Μετά κρίσης, πρό Θανάτου : Καλοκαίρια και Χειμώνες περιμένω να φανείς, δάκρυα καυτά σταγόνες, θα με καίνε ως που να 'ρθεις.
 Αντιλαλούνε τα βουνά, απ' της νυχτιάς το γέλιο,
 προφταίνει το ξημέρωμα κι ίσα ακούει  το κλάμα,
 σκύβει ο ήλιος χαμηλά, να δύσει, να μαυρίσει,
 κι εκείνη φεύγει τρέχοντας, μην τύχει και την κάψει.
 Ταξιδεύεις, βήματα μετρημένα στα δάχτυλα,
 το πολύ δυο γειτονιές, οι γραμμές στη δεξιά παλάμη,
 στην αριστερή, παλιό μπουκέτο ρόδα μαραμένα,
 μόνο η σκέψη γερανός, ελόβιος ο αποδημητικός.
Το όλο εγχείρημα, ονομάζω ως " Αβαβάου Παπαού ΙΙ ".
 

[papous]

Υπηρέτησα τη στιγμή σου, σαν τον Ακρίτα, αμυνόμενος στη θέση της αποκοτιάς σου. Κρατώντας σκληρά και άκαρδα ένα κουφάρι, φόβητρο στα μονοπάτια της σκέψης σου, για να διώχνει τις θολές αλήθειες που προσπαθούσες μα δεν ήθελες να βρεις. Κι έδωσα στην ανάμνησή σου φως, και στα μετέωρα κομμάτια του εγώ σου ένα συνδετικό κρίκο με το μέλλον, που θες δεν θες θα έρθει, γιατί είναι γραμμένο στην ροή σου, όσο και να το αρνηθείς.
 
Άρχισα και τελειώνω μ' ένα τραγούδι
με φόντο την άγρια χαρά της καταστροφής
Να σεριανίζω στα ουράνια
οι καταιγίδες να μαίνονται εντός μου
κι όμως στα σύννεφα να μένει μια γαλήνη
αντίθετη με την ψυχή μου, μα ωστόσο
αυτήν θέλω να ψάξεις.
 
Είδα ένα όνειρο
πως περπατούσαμε αντάμα με το πάθος
και τυλιγόμασταν με σκόνη και αέρα
και πάλι σμίγαμε
και πάλι χωρισμένοι.

[Lo.Lee.Ta]

Ω μπρε Παπούκα! Μου τη χαλάς όταν είσαι σοβαρός! αλλά καλημέρα σου ναούμ.
Καλά, τόση πίεση μήνυσα να σου προσφέρει η εποχή και εσύ αντί να υπερδημιουργείς σε αυτούς τους Άγιους Τόπους, αλλού πας και το δίνεις ?

Ο Όλυμπος και ο Κίσσαβος τα δυο βουνά μαλώνουν
μαλώνουν και μονολογούν πιο απ΄τα 2 είναι λίμνη
Άνθρωπος δίκαιος, αυστηρός που κατοικεί στο πρώτο
περήφανος τη ζυγαρία σηκώνει και αυτή γέρνει
γέρνει στο τόπο τον Ιερό, στο αρχοντικο του Δία
που σκέφτηκαν στο χτίσιμο και το έκαναν σχεδία.
Μα να σου  άλλος αγέρωχος απ' την αντίπερα όχθη
κρατάει στα χέρια του κουπί, σα σπάθα καμωμένο
με θάρρος, βροντερή λαλιά και όρκισμένος στα Θεία
φωνάζει "Είναι η Όσσα η θηλυκιά, που διέσχισα ως να ρθω,
πάνω σε βάρκα με πανιά που ορμήνεψε η Πυθεία."
Κι ένας τυχαίος περαστικός, στο χόμπυ ορειβάτης,
βρίσκεται στη περίσταση και στέκει χαζεμένος
Κάντε στην άκρη να ανεβώ, επάνω στα δυο όρη
κι ας συνεχίσει ο λόγος σας ο εκλογικευμένος.
Οι μεν τον τον έπνιξαν βαθιά στα απύθμενο ενός βράχου
οι δε τον επαλουκωσαν επάνω σ ένα κύμα
σαν πηγαινε γυρεύοντας να πλεύσει περπατώντας
εκεί που ούτε οι θεοί τολμάνε ένα βήμα.

[Lo.Lee.Ta]

Βεβαίως και το σκέφτηκα να απαντήσω έστω κι αν έχουν περάσει 120 μέρες, διότι τους φίλους τους θυμόμαστε και τους αφιερώνουμε τραγουδάκι, έστω κι αν λείπουν : 

ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΑΠΠΟΥ-ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ

   .

[x-versous]

Παιδιά μου το πάλεψα με νύχια και με δόντια να κατανοήσω τον μεταξύ σας διάλογο αλλά απέτυχα παταγωδώς… παρόλα αυτά την αγάπη μου .

[Lo.Lee.Ta]

Ακριβώς αυτό x-versous, αγαπιόμαστε.

Papou - Papoua - Papaou, ιδιαίτερα σήμερα αφιερώνω εξαιρετικά :

https://www.youtube.com/watch?v=oiKj0Z_Xnjc

[papous]

Κανείς δεν ημπορεί να μας νιώσει Χόλυ...... χιλιάδες βόθρους μπροστά!!!!
 
Κι αφού σκατά εφάγαμεν
σκατά μας έχουν δώσει
και στα σκατά επέσαμεν
μέχρι την άλλη δόση
εις τα σκατά επίπλεύσαμε
σκατά έχουμε χάσει
και με σκατά γεμίσαμε ολόκληρην την πλάση
επέρχεται η ΑΝΑΠΤΥΞΗ δια σκατοσωλήνων
προς μέγιστη ανακούφισην των κώλων των Ελλήνων!
 
Διότι
Ο ¨Ελλην και ο κώλος του
έχουν άριστες σχέσεις
και λέει ο Έλλην με χαρά:
"Κώλε μου, θες να χέσεις;"
 
Κι εκ των ενόντων τη χαρά
με τις αποχετεύσεις
ίνα αποροφήσουνε
τας των Ελλήνων ρεύσεις
προγκάρουνε κάτι παιδιά
χαμένα από κούνια
καμένο από χέρι χαρτί. με ανοιχτά ρουθούνια.
Μα εμάς ποτέ δεν πτόησε η αμετροέποιά τους
...............................................................
 
Διότι
ο Έλλην εις το χέσιμο
δίνει μεγάλη αξία
και όλα τ' άλλα είναι βρωμιά,
όνειδος κι απαξία...

[Καθόδιος (φλουτσ)]

...σε συνέχεια του μυρωδάτου άσματος του Γεωργίου Σουρή υποθέτω!

[Lo.Lee.Ta]

Καλημέρα παππούκα, ας αυτοσχεδιάσομε σωληνιακώς. Διότι ο έρωτας, έχει και αυτός μέσα του ένα ωμέγα, κάποιοι το λεν κώλο μικρό και άλλοι κώλο μέγα. Η ερμηνεία αποδίδεται πάντα εις την κατά σχέση, μέχρι να έρθει ο καιρός που θα σε καταχέσει.

"Οι σωλήνες και οι σελήνες"

Έχω τραβήξει 5 καραβόσκοινα, ριζομένα στη γη, εκτεινόμενα ως τ' άπειρο, κορμοί πλατάνων αιωνόβιων.
Πλοία που θέλαν μόνο να ταξιδέψουν, μ' αυτοί τα δέσανε σφιχτά στους ντόκους, δέστρες και φάρους να γεννούν.
Έβαλα με πείσμα μπρος τις μηχανές κι αντί να σπάσουν σε χίλια κομμάτια
αφρίσανε τις θάλασσες, καπνίσανε τους ουρανούς και τεντωμένα τραβούν τη γη, σα σιδερένια μπάλα.
Στο ενδιάμεσο να κρεμάτε τις νότες σας, αειθαλείς ή φυλλοβόλες.
Να έχει το όνειρο μουσική και ο σταυρός παρέα.

Βαθύ κόκκινο κρασί που σε "ξανάδα", με έντονη υποψία από γεύση βύσσινο για να πάει κάτω ο μεζές της ανάπτυξης.

[Lo.Lee.Ta]

Πέρασα να πάρω απουσίες και να αφήσω αφιέρωση.

Το κατακάθι του καφέ, που έμεινε στο φλιτζάνι,
μου 'πε για τη βαρύτητα που έχουν τα αζήτητα
και τ' άχρηστο πως στη ζωή πάντα χώρο θα πιάνει.

Γύρισα τ' αποκρίθηκα, αλήθεια δεν αρνήθηκα
πως έχει μία δόση, μα τ' άνθη που έχω στην αυλή,
χρόνια με αυτό για λίπασμα, τα έχω μεγαλώσει.

Να σου ένας περαστικός, ανθίζεται συζήτηση,
μιλά μάγκικα, αντρίκια "Ψήστε μου αδέρφια έναν καφέ,
κι αφήστε τα πολλά μπλαμπλά η ουσία είναι στα μπρίκια."

[papous]

γ**ώτο ρε χο.Lee.Ta μ' αυτό το φλιτζάνι του καφέ έπρεπε να τελειώσει όλο αυτό το τερατούργημα. Πολύ διεισδυτικό το κατακάθι, μου έδειξε τα μελλούμενα και τα τερατουργούμενα, μα εσύ με άλλον τώρα πια κάνεις ζάφτι.

Ζούσε σαν μια άμορφη μάζα
ένα νόημα μόνο του έλειπε για να φτάσει στην ανυπαρξία
να καταλάβει γιατί ζει.

Αποστασιοποιημένες μελωδίες
λίγο φτιασίδωμα σ' ένα άνισο οχυρό
παρωχημένες εικόνες
λύτρωση
ταύτιση
ριζοσπαστισμός

Κι αυτός, κι αυτοί, ζούσαν σαν μια άμορφη μάζα
ένα νόημα μόνο τους έλειπε για να φτάσουν στην ανυπαρξία
να καταλάβουν πως είναι μάζα.