ΦΛΟΓΑ

[Μιχάλης13]

Θα ανάψουμε φωτιά σε τούτο το ξέφωτο
του τσιμεντένιου δάσους .
Πρέπει να ζεσταθούμε αυτή τη νύχτα
μιας και βρέθηκαν πολλοί με ένα παγωμένο γέλιο στο στήθος ,
ενθύμιο των καιρών .
Θα φέρω για προσάναμα τα απομεινάρια
του χωματένιου δρόμου μου .
Και έχω ποτίσει σωρούς από πλανεμένα χειρόγραφα
που ανθίζουν στο πάτωμα μου ,
ειδικά για μια τέτοια περίπτωση σύψης .
Θα ζωντανέψει μια φλόγα λυτρωτική και αδηφάγα .
Θα λαμυρίζουν τα πρόσωπα μας καθώς θα κειτόμαστε
γύρω από τη φωτιά εκστασιασμένοι επιζώντες
της καθημερινότητας μας .
Τα μάτια μου έχουν θολώσει .
Φταίει αυτός ο καπνός που τα επισκέπτεται
και φορά το γνώριμο άρωμα ξεπεσμένων αναμνήσεων .
Είδα πως πετάξατε και εσείς τα κόκκινα σημάδια σας
για να χορτάσετε τη φλεγόμενη ελπίδα μας .
Χαρείτε την προσωρινή θαλπωρή αυτής της κάθαρσης .
Κοιτάξτε ψηλά : τούτο το ξέφωτο αγκαλιάζει τ’αστέρια .
Τέτοιες στιγμές χάραξα κρυφά στο κορμί
για να μην μπορώ να λησμονώ .
Από τις υπόλοιπες θα απομείνει η αποψινή τους στάχτη ,
για να με τυφλώνει .
Απρόσμενη ζέστη , επιπόλαια .
Τα λαβωμένα μαντήλια που κρεμάσαμε τριγύρω
άρχισαν να στεγνώνουν από τις πληγές τους .
Κίτρινες σπίθες χορεύουν κυκλικά και μέσα μας ,
προστάζοντάς μας να ενώσουμε τα χέρια .
Αναστενάρηδες οι ίσκιοι μας περπατούν γενναία
για πρώτη φορά στα αποκαϊδια των ιστοριών τους .
Ίσως να περάσει κι ο άνεμος
για να μας αφήσει μια υγρή καλησπέρα .
Μην τον ρωτήσετε όμως μες την αγένεια των παλμών σας ,
για την εξάπλωση αυτής της επιβίωσης μας .
Πάει καιρός που οι πυρκαγιές έπαψαν να τρομάζουν
τα τσιμεντένια δάση .