Συμφωνώ κι εγώ με τον “Άνεμο”. Άρχισα να μαθαίνω κιθάρα σε ωδείο στην τρυφερή ηλικία των 8 ετών, όταν η κιθάρα μου ήταν μεγαλύτερη απο μένα! Το στυλ της διδασκαλίας στο συγκεκριμένο ωδείο ήταν όχι μόνο βαρετό, αλλά και ιδιαίτερα αυστηρό και άκαμπτο. Δεν ενθάρρυνε (και πολλές φορές δεν επέτρεπε καν) τάσεις αυτοσχεδιασμού ή πειραματισμού. Επιπλέον έδινε ιδιαίτερη και αδικαιολόγητη σημασία σε σημεία τεχνικής όπως η στάση του σώματος ή η ακριβής θέση των χεριών και των δακτύλων. Ήμουν αναγκασμένος να παίζω κλασσικά κομμάτια που γίνονταν όλο και πιο δύσκολα, χωρίς όμως να νιώθω ότι ανέπτυσα το όποιο μουσικό ταλέντο είχα. Εγώ προσωπικά αποφάσισα να μάθω κιθάρα έχοντας σαν έμπνευση την ελληνική και ξένη μουσική που άκουγα στο ραδιόφωνο. Ήθαλα να γίνω Jimi Hendrix (τρομάρα μου...) και όχι Joaquin Rodrigo. Αυτό το στυλ με απώθησε και μετά από τρία περίπου χρόνια τα παράτησα, αφ`ενός γιατί μου είχαν σπάσει τα νεύρα και αφ` ετέρου γιατί δεν είχα αποκτήσει την ικανότητα να “βγάζω” κομμάτια των Scorpions και των Deep Purple όπως ήθελα.
Κάποια χρόνια αργότερα, και ενώ η κιθάρα μου βρισκόταν θαμμένη σε κάποια αποθήκη, συνάντησα έναν άλλο κιθαρίστα με τον οποίο γιναμε πολύ φίλοι. Αυτός ήταν η αφορμή που ασχολήθηκα ξανά με την κιθάρα και με βοήθησε να ξαναθυμηθώ εκείνη την αίσθηση έκφρασης και δημιουργίας που είχα χάσει. Μαζί του στην αρχή και στη συνέχεια μόνος μου, μέσα από βιβλία κλπ, ανακάλυψα ξανά τη γοητεία της μουσικής και της κιθάρας.
Aπ’ ότι καταλαβαίνω η κατάσταση στα ελληνικά ωδεία δεν έχει αλλάξει πολύ μεχρι σήμερα. Προσωπικά θα συνιστούσα σε κάποιον να πάει σε ωδείο, γιατί αναμφισβήτητα αποκτάς κάποιες βάσεις από πλευράς θεωρίας της μουσικής. Πρέπει όμως να το ψάχνεις και μόνος σου σε άλλα μονοπάτια και να μην κολλήσεις σ’ αυτά που θα σου δώσει το ωδείο. Η μουσική είναι πρώτα απ’όλα ανακάλυψη, έκφραση και συναίσθημα και μετά τεχνική κατάρτιση.
Συγγνώμη για την πολυλογία, αλλά μετά από τόσα χρόνια κάπου ήθελα να τα πώ όλα αυτά.
Ευχαριστώ