Αντίο

[anthrakoryxos]

Ξεκούρασε τα μάτια σου, Ελένη
Εσένα ο κόσμος πια
Δεν σε καταλαβαίνει
Ούτε σε καταλάβαινε ποτέ

Έτρεξες, έκλαψες, φώναξες
Χωρίς κανένας να σ΄ακούσει
Όλα τα χάρισες, τα ξόδεψες
Σε κάποιο των συνάνθρωπων, γιουρούσι

Τ΄ αγάπησες όλα πολύ, Ελένη
Και λίγο αγαπήθηκες
Με γέλια φορτωμένη
Ξεφόρτωνες στου κόσμου τον τεκέ

Φίλησες, μίλησες, κύλησες
Στο πουθενά και στο παντού
Σου κρύβανε τις θύμησες
Σαν του κλεισμένου, σε σεντούκι υφαντού

Πάγωσε τώρα το χαμόγελο, Ελένη
Νόμισαν πως κοιμήθηκες
Ο ύπνος παγωμένος
Άσπρα τα κόκκινα σου χείλη
Δίπλα σου το φανάρι του Διογένη
Ψάχνεις ανθρώπους, στο στερνό σου το ταξίδι
Με σκοτεινό καντήλι

Γλυκειά Ελένη, πονεμένη, ξεκουράσου
Ίσως σε καταλάβουν οι αγγέλοι
Αυτός ο κόσμος, ούτε τώρα δε σε θέλει
Πέτα μακρυά και μην ξανάρθεις, φύγε, βιάσου

[Μαργαρίτα Π.]

Καλή σου μέρα! Να μου επιτρέψεις να το χαρακτηρίσω ως ένα από τα καλύτερά σου! Μπράβο! 

[anthrakoryxos]

Είπα να γράψω κάτι ανθρωποκεντρικό κι εγώ Μαργαριταράκι μου!
Να είσαι πάντα καλά 

[pinelopi]

Είναι πάρα πολύ καλό. Γεμάτο με μια πίκρα...αλλά και μια γαλήνη.