Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Θέματα - underdog

Σελίδες: [1]
1
Ένα κορίτσι λάτρεψα
Σαν όνειρο φευγάτο
Πηγάδι δίχως πάτο
Μια τέτοια αγκαλιά

Έζησα μες το όνειρο
Με λόγια που χαϊδεύαν
Πόθοι που δεν στερεύαν
Η κάθε της ματιά

Η μοίρα ωστόσο ζήλεψε
Αυτήν την ευτυχία.
Την έλεγαν Ζαμπία
Αυτό δεν το ξεχνώ…

…Τα μάτια που αγάπησα
Κενά να με κοιτάνε
Κι αδίκως να ζητάνε
Τον φταίχτη να τους πω

Δεν ήταν άλλος απ’ εμέ
Ο φταίχτης που ζητούσαν
Αυτός που καρτερούσαν
Να απολογηθεί

Για το κακό που έκανα
Που άφησα να φύγει
Η ένταση που σμίγει
Αυτούς πού’χουν «χαθεί»

Το θάρρος που δεν έβρισκα,
Τα «πρέπει» να διαγράψω,
Τα «μη» να προσπεράσω,
Τις στέρφες ενοχές

Που το κεφάλι έσκυψα
Σε νόμους και σε τύπους
Και της καρδιάς τους χτύπους
Πρόδωσα σαν λακές

…Και όλα γίναν ξαφνικά
Σαν όπως το μπουρίνι
Που στην καρδιά αφήνει
Πόνο και χαλασμό…

Και τώρα μόνος έμεινα
Να βλαστημώ την τύχη
Για όσα έχουν «τύχει»
Και μένα να…….. δικιολογώ!

2
Σε κάποιο λιμάνι, βαθιά νυχτωμένος,
Με μάτσο αγνώστους, στους ξένους ο ξένος,
Συνάντησα ‘κείνη, με κέρασε μπύρα
Και μού’πε για ’κείνα που έλαχ’ η μοίρα.

Μου είπε γι’αγάπες που δήθεν τυχαία
Πλεχτήκαν, θεριέψαν, «στηθήκαν» ωραία,
Τα μάτια να κλείνουν, το στόμα να φράζουν
Κι αισθήματα κούφια παντού να μοιράζουν.

Μου είπε πως ‘κείνη τον έρωτα θέλει
Να’ρθεί σαν το κύμα σ’ατέρμονα έλη,
Στην άμμο να λιώσει τα πρόχειρα κάστρα
Εκείνων π’απλόχερα «χαρίζουνε τ’άστρα»

Επίσης θυμάμαι και ‘κείνο το δάκρυ
Να ρέει αργά στων χειλιών της την άκρη,
Το πόσο μισούσε τα τού «περιμένω»,
Πως νοιώθει σκαρί στα ρηχά καθισμένο.

Τα νιάτα της ξόδεψε σε στείρα ταξίδια
Μα μέσα δεν άλλαξε και μένει η ίδια,
Πιστά ν’ατενίζει θολούς οριζόντους
Πορείες να βγάζει για άγνωστους πόντους.

Την πλώρη κιαν έβαλε για πέλαγα νέα,
Και πάλι κατάντησε μόνη κι ωραία,
Σε τέσσερεις τοίχους βουβή, κλειδωμένη,
Την νέα ελπίδα να’ρθεί περιμένει…

3
Η πόρνη τύχη έριξε στην πλάτη μου τα ζάρια
Μικρός χριστός κατάντησα να αβγατίζω ψάρια,
Σε πανηγύρια και χαρές, σε γάμους και κηδείες
Να προσελκύω αμαρτωλούς, όρθιες απελπισίες,
Με λόγια μελιστάλαχτα που τις καρδιές αγγίζουν,
Με μάτια που πετούν φωτιές κ’ελπίδα μεταγγίζουν.

Βαρύ φορτίο μέσα μου και ξυραφιές οι σκέψεις
Για κείνους π’επιπόλαια έλεγα «Να πιστέψεις!»
Σε θαύματα φακιρικά, και πλαστικά λουλούδια
Σε στίχους βαθυστόχαστους και έντεχνα τραγούδια
Γίνανε επικήδειοι και λόγια αυτοχείρων
Τα όσα πίστεψα και ‘γω, ο βασιλείας των χείρων…

Και τώρα τ’αποτέλεσμα κοιτάζω της ζαριάς της
Νοιώθοντας την ψυχρότητα της πέτρινης καρδιάς της
Δυο κύβοι από φίλντισι να δείχνουνε τα ντόρτια
Κοράκια κράζουν στην αυλή για στείρα προεόρτια
Μεσίστια να κρέμεται κι’άπνοη η σημαία
Που τόλμησε να υψωθεί για μια ελπίδα νέα...

4
Πείσμα

Ποτέ μου δεν έχω μαυρίσει
Χαρτιά με χαρούμενους στίχους
Μονάχα με πένθημους ήχους
Την κάθε γραμμή έχω ντύσει...

Ποτέ μου δεν είδα πιο πέρα
Απ'αυτό που η καρδιά μου ορίζει
Κοντόφθαλμος, όπως αξίζει,
Σε 'κείνους που ζούνε την "μέρα"...

Ποτέ μου δεν είπα συγνώμη
Για 'κείνα που έκαψα μόνος
Αλήθεια, με μάγευ'ο πόνος
Που μέσ'την καρδιά μου ριζώνει...

Μα τώρα κοιτώ μές'τα μάτια
Του άδειου και μαύρου καθρέφτη
Με πείσμα ζητώντας τον κλέφτη
Την ζωή μου που κάνει κομμάτια...

Το ξέρω πως ίσως και κλάψω
Για όσα γυρνούσα την πλάτη
Μα στίχους θα βρω και γινάτι
Τον πόνο βαθιά να τον θάψω...

5
Χωρίς Τίτλο

                  [το ονόμαζα "Νέα Σμύρνη" επειδή εκεί γράφτηκε. Πάντα έλεγα να βρω άλλο τίτλο...]

Στενοχωριέμαι πιότερο που νοιώθω,
Τ'αισθήματα που έζησα να φεύγουν
Μέσα στης πόλης την βουή, στής μέρας τον ιδρώτα.

Την λήθη αντιμάχομαι,
Παλευώ με την μνήμη
Το βλέμμα σου να το θωρρώ έστω στα όνειρά μου.

Στενοχωριέμαι πιότερο που ξέρω,
Τ'αισθήματα που ένοιωσες θα σβήσουν
Τα χείλη σου θα μου μιλούν σαν να'μουν κάποιος ξένος.

Τα μάτια που αγάπησα,
θα στρέψουν εκουσίως
Το σώμα σου που έτρεμε, δεν θα'ναι πια δικό μου

...Τα χρόνια πάνε πέρασαν.
Τρελή, πού να'σαι τώρα?
Αγάπες ήρθαν κ'έφυγαν και έμεινες μονάχη?

Να ατενίζεις θάλασσες
Απ'το παράθυρό σου,
Αναπολώντας έρωτες πού'ζησες μέχρι τώρα?

Κι απάντησε η σκέψη σου:
"Θά'μαστε πάντα εδώ, ο ένας για τον άλλον.
Μαζί θα ζούμε την ζωή, μαζί έστω και χώρια"

"Θα μ'αγαπάς, θα σ'αγαπώ,
Θα ξέρω πως υπάρχεις.
Θά'μαι δικός άνθρωπος, όχι γνωστός, μήτε φίλος"

Χαίρομαι που... έστω αυτό:
"Μεσ'την καρδιά μου σ'έχω,
Παντοτινό μου μυστικό, παντοτινά δική μου"

"Θά είμαι το Φεγγάρι σου και'σύ θά'σαι ο Ήλιος.
Ποτέ ξανά δεν θα με δεις, έτσι είναι στην Φύση,
Όταν να βγαίνω την νυχτιά, εσύ να έχεις δύσει..."



6
Ο Ηλιος

Κοίτα τον που ανέτειλε πίσ'απ'τον Υμηττό
Τον έλατα γεμάτο

Και τις αχτίδες σκόρπισε στ'ατάραχτα νερά
Μιας λίμνης δίχως πάτο

Και τα νερά ζεστάθηκαν και ήρθε η ζωή
Στα σκοτεινά τα βάθη

Ο ουρανός φωτίστηκε και άκουγες πουλιά
Σε νάπη και σε δάση

Η μέρα όμως πέρασε και έδυσε κι'αυτός
Οπως και κάθε μέρα

Τα νυχτοπούλια έμειναν μονάχα, ορφανά
Να κρώζουν στον αέρα

Μα'γώ κοιτώ στον Υμηττό και πάντα περιμένω
Το φέγγος του να φέξει

Να στείλει με την ζέστη του ελπίδα στα νερά
Η λίμνη πριν στερέψει...

7
Πόνος

Πάλεψα με την θύμηση και μάλλον θα νικήσω
Πάλεψα με το πάθος μου, αλλά δεν θα λιγίσω
Τα όμορφα τα πρωϊνά να δεις που θά'ρθουν πάλι
Για όλα όσα φύγανε ξανά δεν θα δακρύσω...

Ο Ηλιος πάλι θε να βγει, θα φύγουνε τα νέφη
Θα ρίξει τις ακτίνες του βαθιά μες τις καρδιές
Θα πάρει από μέσα μας κάθε στερνή μας σκέψη
Θα "κοιμηθούμε" ήρεμα χωρίς πια ενοχές...

Αυτό λοιπόν είναι ζωή. Αιώνια αγωνία
Μήπως και Ηλιο δεν θα βρεις ξανά να σε "ξυπνήσει"
Από την λήθη την βουβή, τον σιωπηλό τον πόνο
Π'αλλοίμονο μονάχος σου θα πρέπει να τον ζείς...

Μα, πίστεψε με φίλε μου, τα βράδυα του "χειμώνα"
Σαν ερινύα ξαφνικά στον ύπνο σου θα'ρθεί
Να σου θυμήσει πως παλιά είχες, μα κ'ήσουν Ηλιος
Και μειδιώντας με στοργή θα "ξανακοιμηθείς"...

8
Διάλογος

-Πες μου πως μπόρεσες τρελή
  Την λογική ν'ακούσεις?
-Τα όνειρα μου στοίχειωναν, πάλευα με τις σκέψεις

-Κιη αγάπη σου? Πού είν'αυτή?
  Και η καρδιά? Τί λέει?
-Πως σ'αγαπώ αγόρι μου, πάντα θα'σαι δικός μου

-Θέλω να δω στα μάτια σου
  Την λάμψη π'αγαπούσα
-Κοίτα λοιπόν στα μάτια μου, όταν θα με ξανάβρεις

-Τρέμω στην σκέψη πως ξανά
  Δεν θα σε αγκαλιάσω
-Μα, ούτε και'γω αγόρι μου, πρέπει να καταλάβεις

-Μου λέιπει αυτή η επαφή
  Να νοιώθεις ό,τι νοιώθω
-Ξεχνιέται αγάπη μου αυτό, αλλά δεν λησμονιέται

-Όταν εγώ σε σκέφτομαι
  Πές μου! Εσύ τί νοιώθεις?
-Νοιώθω το χάδι γύρω μου, μα πάψε να το κάνεις

-Μα δεν μπορώ να κοιμηθώ
  Ο ύπνος μ'αποφεύγει
-Κοιμήσου μάτια μου γλυκέ, θά'μαι στα όνειρά σου

-Καλά.. Σ'αφήνω κούκλα μου γλυκιά
  Μέλισσα της πνοής μου
-Πάντα εσύ θα μ'αγαπάς, πάντα θά'μαι δική σου

Σελίδες: [1]