Χωρίς παραλήπτη, Γράμμα δεύτερο - Η ιστορία της σκύλας.

[ε?]

χωρίς παραλήπτη.
Σαν σώμα που πέφτει
και τηλεφώνημα
τυφλό.
Στην τύχη - ή ας πούμε τύχη, γιατί στην πραγματικότητα
δεν είναι μόνο αυτό. Μα ας πούμε στην τύχη.


Χαμήλωσε την τηλεόραση, γύρισε την πλάτη του στον φακό και πήρε το νούμερο χωρίς να κοιτάει.Μετά σύνέβη αυτό που οι ελαφροίσκιωτοι και τα παιδιά περιγράφουν ως "ντριν".( μια φίλη μου επιμένει πως αυτά είναι κατασκευάσματα των πολυεθνικών, μα εγώ θέλω μόνο να την γ**ήσω και δε δίνω σημασία στο πως το τεκμηριώνει) και αυτός πριμένει.


Η ρώσικη ρουλέτα σε κάθε περίπτωση είναι ένα παιχνίδι μυστήριο.Μπορεί να σπάσει ξαφνικά η καρέκλα και να βρεθείς με ένα περίστροφο στον κώλο,δηλαδή αυτό είναι κάτι που πρέπει να το προσέχεις.Άπλωσε τις κάρτες μπροστά του σε κέλτικό σταυρό και άλλαξε κανάλι.
Η φωνή ακούστικη σχεδόν παιδική.


Δεν βλέπω της είπε τίποτα καλό σε αυτή την ζωή και να ξέρεις
πως και η άλλη ζωή θα είναι μια απ' τα ίδια.Και σκύλα να ήσουν θα είχες βαρεθεί.


Καληνύχτα.


Οχτώ παρα τέταρτο.


Οι υπάλληλοι των καταστημάτων μαζεύονται προς την πόρτα, γιατι θέλουν να κλείσουν και πετάνε βιαστικές καλησπέρες. Το βαδινό φαγτό ακουμπά στο τραπέζι
και οι μαθητές των λυκείων τελειώνουν τις ασκήσεις τους στέλνοντας μηνύματα ηλεκτρονικά σε ένα χάος κοινωνικού βραχυκυκλώμταος.


Τα αυτοκίνητα στην λεοφόρο Κηφισίας χαμηλώνουν ταχύτητα και κάποιοι θυμούνται την μάνα τους ή κάποια παλιά πια αγαπημένη και παίρνουν τηλέφωνο να πουν λέει ένα γειά.


Με το ίδιο γειά που υποδέχονται το κελιδί που γυρίζει στην πόρτα
αυτού που φέρνει το γάλα μετα από δώδεκα ώρες δουλειάς
και αποχαιρετούν οι πουτάνες τους πελάτες τους.


Η Ειρήνη Ι. είναι μόλις 16 και την ώρα αυτή κοιτάει από το μπαλκόνι της την Αθήνα και λέει, πως έχει πια βαρεθεί.


Μια σκύλα πέρασε νωχελικά τον δρόμο στριμωγμένη ανάμεσα σε φτυσιές, για να φτάσει μέχρι τα σκουπίδια
και να φάει ότι θα ήταν για αυτή το βραδινό φαγητό της.


Ολοι κάναμε ησυχία. Γιατι αυτή ήταν μια σκηνή,


Ιερή.


Κάτω από μια κάρτα Ταρό κοιμούνται τα εκατομμύρια μικρόβια ενός άρρωστου οργανισμού που γερνάει.


Παρηγόρησέ το μου,
λεβάντινέ αέρα
τις μαύρες σκέψεις σκόρπισε
να μην τις δει η μέρα.


Τα μάτια θέλω που κοιτώ
ποτέ μη σκοτεινιάσουν.
Φυλάκες άγγελοι, πιστοί
τ'αστέρια μη δειλιάσουν.


Τους άλλους λέγω σύνορα
και το σκοτάδι χώρα
να ταν αλλιώς το σήμερα
να τανε χθες το τώρα.


Μέσα στης πόλης τον αχό
γυρίζουν τα παιδια μου
μα δεν θυμούντα πια πολλά
και ζούνε μακριά μου.

[Καθόδιος (φλουτσ)]

Ωραίος, σα στυλ μου θύμισε τη γραφή του Κ.Β. Στους Στέρεο Νόβα.